Μια παράξενη ιστορία: Όταν ο αρχηγός της αγέλης δεν είναι αυτός που περιμένεις.
Λάικκου, ένα ξεχωριστό ελκυθρόσκυλο
Εκείνη πηγαίνει μπροστά και τα υπόλοιπα σκυλιά την ακολουθούν σαν υπνωτισμένα. Και όταν άλλαζε πλευρό μέσα στο χιόνι, το ίδιο έκαναν και τα άλλα δεκατρία, λες και εκτελούσαν ασκήσεις ακριβείας! Στη φωτογραφία, πρώτη αριστερά, η Λάικκου.
Χειμώνας του 2001, στη Λαπωνία. Προτού γίνει της μόδας το Ροβανιέμι, ο Φινλανδός Άη Βασίλης και το ψάρεμα στον πάγο για τα τουριστικά πακέτα. Με τη γυναίκα μου, τη Βάσια, είμαστε οι μοναδικοί Έλληνες ταξιδιώτες στην πόλη του Γιούκας Γιάρβε. Ανάμεσα στους εντυπωσιασμένους ανθρώπους που συναντάμε («τι κάνετε εσείς εδώ πάνω, βρε παιδιά;») πέφτει στο δρόμο μας ένας κυνηγός ταράνδων που, την εποχή που το κυνήγι απαγορεύεται, κάνει βόλτες τους τουρίστες με τα έλκηθρά του. Αποφασίζουμε να πάρουμε «τη μεγάλη βόλτα».
Μετά από τέσσερις ώρες αθόρυβου πατινάζ πάνω στο χιόνι, με τις ανάσες των σκυλιών να συνοδεύουν ρυθμικά το νερό που κοχλάζει στην τσαγιέρα, πιάνω κουβέντα με τον Ολιι, τον οδηγό μας. Μου αναπτύσσει τη θεωρία του για το τι πρέπει να τρώνε τα σκυλιά για να διατηρούν τη φόρμα τους (ωμό κρέας και κύβους ζωικού λίπους το χειμώνα), μου αποκαλύπτει τα μυστικά του για το πώς επιλέγει κουτάβια και, ξαφνικά, σηκώνεται όρθιος και μου λέει: «Έρχεσαι έξω μισό λεπτό;». Έξω από τη σκηνή, η νεκρική νηνεμία δεν μας σώζει από το τσουχτερό κρύο. Το θερμόμετρό μου γράφει -31 βαθμούς Κελσίου.
«Θα σου πω μια ιστορία, αλλά δεν θέλω να ακούσουν οι άλλοι, γιατί θα με περάσουν για ψεύτη. Μόνο εσύ μπορεί να με πιστέψεις, γιατί φαίνεσαι να ξέρεις μερικά πράγματα από σκυλιά. Πριν από τέσσερα χρόνια, έψαχνα για έναν αρχηγό της αγέλης μου…»
Και βέβαια, αυτό που έψαχνε ήταν ένα δυνατό αρσενικό. Είδε πολλά στα κυνοτροφεία της περιοχής, αλλά δεν είχε βρει ακόμα εκείνο που του ταίριαζε. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που, στις καλές εποχές, είχε πάνω από 30 σκυλιά. Κάποια στιγμή, βρέθηκε στη φάρμα ενός φίλου του, κυνοτρόφου, ο οποίος του πρότεινε να πάρει δύο σκυλιά Μάλαμουτ και να κρατήσει όποιο του έκανε καλύτερα. Το ένα ήταν αρσενικό και το άλλο θηλυκό.
«Αν αμολήσω το θηλυκό μέσα στην αγέλη, τα υπόλοιπα σκυλιά θα το στείλουν κατευθείαν στο τελευταίο σκαλοπάτι της ιεραρχίας». «Μην είσαι και τόσο σίγουρος», του απάντησε ο φίλος του. «Δοκίμασέ το και θα με θυμηθείς».
Απρόθυμα ο Ολιι πήρε τα δύο σκυλιά. Ο Παάβο ήταν ένα κυριαρχικό αρσενικό που ξεκίνησε τις αγριάδες μόλις μπήκε στην ξένη αγέλη με τα άλλα κουτάβια. Η Λούμι, από την άλλη πλευρά, άφησε τα σκυλιά να τη μυρίσουν και μετά ξάπλωσε σε μια γωνία, παρατηρώντας τα αθόρυβα, σαν γάτα.
Πέρασαν ώρες. Έπεσε το σκοτάδι. Και μόλις ο ήλιος χάθηκε πίσω από τον ορίζοντα, ένα-ένα, όλα τα σκυλιά -μαζί τους και ο Παάβο- σχημάτισαν έναν κύκλο γύρω από τη Λούμι και άρχισαν να αλυχτάνε στο φεγγάρι. Σαν λύκοι γύρω από τον αρχηγό τους. Μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα, η Λούμι έγινε ο αρχηγός. Χωρίς αντιπαραθέσεις, χωρίς διαγωνισμούς, χωρίς εξήγηση. Και παραμένει μέχρι σήμερα το πρώτο σκυλί στο έλκηθρο. Ο Ολιι δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο από το να της φωνάξει τον προορισμό. Εκείνη πηγαίνει μπροστά και τα υπόλοιπα σκυλιά την ακολουθούν σαν υπνωτισμένα. Αυτό το τελευταίο το είδα με τα μάτια μου. Για τα υπόλοιπα δεν παίρνω όρκο. Αλλά το πρώτο σκυλί της φωτογραφίας που τράβηξα είναι η Λούμι, που μετονομάστηκε σε Λάικκου. Και όταν το σκυλί άλλαζε πλευρό μέσα στο χιόνι, το ίδιο έκαναν και τα άλλα δεκατρία, λες και εκτελούσαν ασκήσεις ακριβείας!
«Δεν είναι ασυνήθιστο να αλλάζεις το όνομα σε ένα σκυλί μετά από μήνες;» ρώτησα τον Ολιι καθώς επιστρέφαμε στη σκηνή. «Είναι», μου απάντησε, «αλλά έπρεπε να βρω ένα πιο ταιριαστό όνομα σε ένα τόσο ξεχωριστό σκυλί». «Και τι σημαίνει Λάικκου, λοιπόν;» «Λάικκου σημαίνει “Το αφεντικό”…»
