Κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να χορεύουν τους ζηλεύω.
Γίνονται ένας κύκλος, γελάνε, τραγουδούν δυνατά και φαίνονται ευτυχισμένοι.
Πάντα υπάρχει ένας που ξεσαλώνει και παρασύρει και τους άλλους, πάντα υπάρχουν δυο τρεις που ξέρουν πραγματικά να χορεύουν και τους ακολουθεί όλο το χωριό.
Και υπάρχουν και οι διστακτικοί στο τέλος, που μετά από λίγες στροφές, καταλήγουν πρώτοι να κουνούν το μαντήλι.
Γιατί έτσι είναι και η ζωή. Άλλοτε παρασυρόμαστε, άλλοτε παρασύρουμε, άλλοτε ξέρουμε πού πατάμε, άλλοτε όχι, μια φορά είμαστε διστακτικοί, την άλλη χορεύουμε πρώτοι - πρώτοι.
Και καμιά φορά δεν ξέρουμε τα βήματα, αλλά μπαίνουμε στο χορό.
Κι αν είσαι απ'έξω και κοιτάς, πήγαινε στο κέντρο, άγγιξε κάποιον και θα δεις πόσο γρήγορα θα σου αρπάξουν το χέρι.
Δεν χρειάζεται να ξέρεις να χορεύεις, απλώς άρχισε να ακολουθείς το βήμα. Αργά ή γρήγορα θα το βρεις.
Δες, κανείς δεν νοιάζεται αν τους χαλάς το ρυθμό, γιατί σίγουρα θα σε παρασύρουν.
Γίνονται όλα τόσο γρήγορα που δεν έχεις άλλη επιλογή από το να ακολουθήσεις.
Και τότε συντονίζεσαι, τρέχεις από βήμα σε βήμα, συγχρονίζεσαι, χορεύεις.
Άλλωστε το θέμα είναι να τολμήσεις.
Και εκεί που είσαι τελευταίος, κάποιος φεύγει, σου δίνουν το μαντήλι και βρίσκεσαι εσύ να σέρνεις το χορό.
Κοίτα να δεις, πετάς!
