Στη Σιμόν ντε Μπωβουάρ. 14 Ιουλίου
(...)
Έκανε λοιπόν μούτρα κι εγώ γκρίνιαζα. Πήγαμε στο Φάλσταφ και την κατσάδιασα κανονικά. Τότε έπεσε μονοκόμματα, σαν κομμένο δέντρο, στην αγκαλιά μου και μου ζήτησε να την πάω σπίτι μου, και το έκανα.
Έμεινε εκεί τη νύχτα (και την επόμενη νύχτα – και θα περάσει και την αυριανή: Φεύγει την επομένη, την Κυριακή).
Χαϊδευτήκαμε χωρίς καμιά κουβέντα, πράγμα που κάνει πιο ανάλαφρη τη διήγηση αυτής της νύχτας. Έκανα όλα τ' άλλα εκτός από την τελική πράξη.
Είναι όπως η εμφάνισή της το δείχνει αρκετά, αυτό που ο Μπουμπού θα αποκαλούσε μια «μεγάλη ερωμένη».
Είναι εξάλλου πολύ γοητευτική στο κρεβάτι. Είναι η πρώτη φορά που κάνω έρωτα με μια μελαχρινή ή μάλλον μια μαύρη, γεμάτη μυρωδιές και με παράξενη τριχοφυΐα, με μια μικρή μαύρη γούνα στην κοιλιά κι ένα σώμα κάτασπρο, πολύ πιο λευκό απ' το δικό μου.
Στην αρχή αυτός ο βίαιος αισθησιασμός και αυτά τα πόδια που τσιμπούσαν σαν πηγούνι κακοξυρισμένου άντρα με εξέπληξαν λίγο, σχεδόν μ' αηδίασαν.
Αλλά όταν κανείς συνηθίσει είναι πολύ έντονα όλα.
Έχει γλουτούς σε σχήμα σταγόνας, γερούς αλλά κάπως βαριούς. Είναι πιο πλατιά κάτω απ' ό,τι πάνω και έχει μερικά σπυράκια στο στήθος (τα ξέρετε αυτά: τα σπυράκια της κακοθρεμμένης και κάπως ατημέλητης φοιτήτριας, είναι μάλλον συγκινητικό). Πολύ ωραία πόδια, μια τελείως επίπεδη και μυώδη κοιλιά, καθόλου στήθος και γενικά ένα ευλύγιστο ωραίο σώμα. Μια πολύ μακριά γλώσσα που ξετυλίγεται ατέλειωτα και μου χαϊδεύει τις αμυγδαλές, ένα στόμα εξίσου ευχάριστο με της Ζεζέ.
Συνολικά πιστεύω ότι είμαι όσο ευχαριστημένος μπορεί να είναι μια πόρτα φυλακής. Παρ' όλ' αυτά εκφράζω εδώ την ικανοποίησή μου απ' αυτήν τη νύχτα, που ήταν τέλεια παθιασμένη κι όχι απ' την προηγούμενη, που ήταν πιο κουμπωμένη, γιατί κάτι την ενοχλούσε.
Δεν ήθελα να είμαι πολύ καλός κι εξάλλου τα λογίδριά μου μού είχαν αφαιρέσει αυτήν τη δυνατότητα, και δεν ήθελε να μου πει ότι μ' αγαπάει, κυρίως μετά από αυτά που της είπα.
Η μουσική απ' τις υπαίθριες ορχήστρες της λεωφόρου ντυ Μαιν δημιουργούσε ένα σύνδεσμο ανάμεσά μας, θέλω να πω ένα σύνδεσμο λόγω του θορύβου. Κάποια στιγμή έπαιξαν το Some of these days κάτω απ' το παράθυρό μου.
Ήθελε συγκεκριμένα να τ' ακούσει και της είπα: «Nα το Some of these days». Δεν είπαμε πολλά άλλα πράγματα. Θέλησε να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου, κι έτσι δεν έκλεισα μάτι.
Το πρωί μου είπε: «Δεν ζηλεύω την Τάνια, δεν θα δεχόμουνα ποτέ αυτά που της προσφέρετε. Ζηλεύω τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ».
Πράγμα που είναι δικαιολογημένο κατά τη γνώμη μου. Βλέπετε ότι στα μάτια της δεν είστε καθόλου μια ηλίθια ή ένα περπατημένο μονοπάτι. Μου είπε αντίθετα: «Πάντα ήθελα να είστε με κάποιον όπως είστε με τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Το βρίσκω καταπληκτικό».
(...) Μάθετε, χαριτωμένε μου Κάστορα, ότι προσπαθώ να τα βγάλω πέρα μέσα σ' όλες αυτές τις καταιγίδες, για να παραμείνω απόλυτα ενωμένος μαζί σας. Σ' αυτό το γράμμα δεν φαίνεται, επειδή έχω πολλά να πω. Σας φιλώ τρυφερά, χαριτωμένε μου Κάστορα, και θα σας γράψω κι αύριο.
Σας αγαπώ. (...)
14 Ιουλίου 1938
Γράμματα στον Κάστορα, Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ γράφει στη Σιμόν ντε Μπωβουάρ, σελ. 86-87, μτφρ.: Kαρίνα Λάμψα, Εκδόσεις Γλάρος, 1987
(...)
Είναι αλήθεια ότι τα γράμματα του Ζαν Πωλ Σαρτρ προς τον Κάστορα ξαφνιάζουν. Ξαφνιάζουν επειδή υπάρχει ο τεράστιος μύθος της ιδανικής ελεύθερης σχέσης των δύο αυτών «ιερών τεράτων».
Κι όπως γίνεται πάντα όταν δει κανείς μια κατάσταση από πολύ κοντά, ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι η «ιδανική» αυτή σχέση έκρυβε μια μεγάλη δόση σαδομαζοχισμού...
Οπωσδήποτε σοκάρει ο τρόπος με τον οποίο ο Σαρτρ περιγράφει λεπτομερώς τις ερωτικές του σχέσεις με άλλες γυναίκες. Κι είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι, όσο κι αν μια ερωτική σχέση βασίζεται στη φιλία, μερικά πράγματα δεν πληγώνουν.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Σαρτρ απευθύνεται στη Σιμόν πάντα στον πληθυντικό, πράγμα που δεν συμβαίνει με τις άλλες γυναίκες της ζωής του.
Είναι ενδιαφέρον επίσης ότι μέσα από τα γράμματα βλέπουμε ότι ο Ζαν Πωλ Σαρτρ δεν είχε απλά και μόνον κάποιες περιπέτειες με άλλες γυναίκες, αλλά είχε και μόνιμες και πολύ δυνατές μάλιστα σχέσεις που διαρκούσαν χρόνια.
Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι, ενώ στα γράμματα υπάρχουν χιλιάδες αναφορές στις παράλληλες σχέσεις του Σαρτρ, δεν υπάρχει καμία νύξη σε κάποιες περιπέτειες που είναι γνωστό ότι είχε η Σιμόν ντε Μπωβουάρ.
Μέσα από την αλληλογραφία του αυτή φαίνεται όλη η περίεργη και αντιφατική στάση του Σαρτρ απέναντι στις γυναίκες. Τον γοητεύουν, τον σαγηνεύουν, αλλά και τον τρομάζουν.
Επηρεασμένος από την πολύ δυνατή σχέση που είχε με τη μητέρα του, ίσως είχε ανάγκη να βάλει τον πληθυντικό ανάμεσα σ' αυτόν και τη γυναίκα που θαύμαζε περισσότερο, τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ, είχε ανάγκη να φαντάζεται τη σχέση τους πάνω από τις έντονες συγκινήσεις της σάρκας.
Δεν είναι τυχαίο ότι σ' όλα τα μυθιστορήματα και θεατρικά έργα του Σαρτρ οι γυναίκες είναι τα πρόσωπα που οδηγούν στην πτώση, είτε σωματική είτε πνευματική.
Κι όμως, δεν μπορούσε να ζήσει αν δεν ήταν περιτριγυρισμένος από πολλές γυναίκες.
Θηλυκό μυαλό, μ' εξαιρετικά έντονη ευαισθησία, μπορούσε πολύ καλύτερα να επικοινωνήσει με τις γυναίκες για όλες αυτές τις αποχρώσεις της καθημερινής ζωής που οι άντρες συνήθως περιφρονούν.
Κι έπειτα, το παιχνίδι της γοητείας ήταν τ' οξυγόνο του. Πάνω απ' όλα τον ενδιέφερε αυτό το βασανιστικό κυνήγι της κατάκτησης που άφηνε πάντα μια γεύση κενού.
(...)
Kαρίνα Λάμψα
