Αναθυμιάσεις νεκρής ακολουθίας.
Ορόσημο δοσοληψίας ατέρμονης χαράς.
Πρόσκληση.
Δεν έχουμε ονόματα ούτε οικογένεια.
Κερνάμε Δηλητηριώδη δαμάσκηνα
Και δαγκώματα φιδιών.
Μετρούμε πληγές.
Ο καθένας έχει τη λέξη του
Ουρανός ή κόλαση.
Επίκληση στην αστερόεσσα νύχτα!
Θαλασσινά φεγγάρια βυθίζονται
Μέσα στην ηδονή της ακρασίας.
Φιλί στο στόμα, όχι στο μάγουλο.
Επίπλαστη συνουσία συλλεκτικής απογραφής.
Μοιραίο συμβόλαιο.
Ολίγον ράθυμη η διαδικασία.
Απόσπασμα
από την ομώνυμη ποιητική συλλογή
της Ιωάννας Σκλαβενίτη
"Φεγγάρια Ηδονής"
από τις εκδόσεις Πνοή.
Η γαστριμαργία γεννά την φιλοχρηματία,
τον θυμό, την λύπη και τη φιληδονία,
όταν μιλάει για εκείνους που επιθύμησαν την Αίγυπτο και έλεγαν μεταξύ τους: «Θυμηθήκαμε που καθόμαστε δίπλα στα καζάνια με τα κρέατα και χορταίναμε κρέατα» (Εξ. 16, 3)· και πράγματι, δίπλα στα καζάνια κάθονται οι φιλήδονοι, καθώς ερεθίζονται με υγρή και ακατάπαυστη θέρμη, γιατί μητέρα της φιληδονίας είναι η γαστριμαργία.
Η γαστριμαργία γεννά τη φιληδονία, αλλά και πολλά άλλα πάθη.
Από αυτή, σαν από ρίζα, βγαίνουν θαλερά τα λοιπά πάθη και σιγά-σιγά ανεβαίνουν από αυτή σαν δένδρα, σχηματίζοντας ουρανομήκεις κακίες.
Η φιλοχρηματία, ο θυμός, η λύπη, είναι παιδιά και βλαστάρια της γαστριμαργίας.
Γιατί πρώτα-πρώτα χρειάζεται χρήματα ο γαστρίμαργος για να μπορεί να εκπληρώνει πάντοτε την επιθυμία του, αν και αυτή ποτέ δεν γεμίζει.
Εναντίον εκείνων που εμποδίζουν την απόκτηση χρημάτων είναι ανάγκη να κινείται ο θυμός.
Η λύπη ακολουθεί κατ' ανάγκην το θυμό, όταν αυτός αποτύχει στο σκοπό του.
Κι εκείνος που σέρνεται με το στήθος και την κοιλιά (Γεν. 3, 14), όταν έχει τα υλικά των ηδονών, περπατά με την κοιλιά· όταν δεν τα έχει, περπατά με το στήθος, όπου βρίσκεται ο θυμός.
Γιατί οι φιλήδονοι όταν στερούνται τις ηδονές θυμώνουν και πικραίνονται.
Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών,
μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης,
εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας,
1986, α΄τόμος.
