Στη μετάφραση των Αθλίων του Βίκτωρος Ουγκώ που είχα διαβάσει μικρή, υπήρχε η εικονογράφηση μιας σκηνής στον κήπο του Λουξεμβούργου. Τα παιδάκια παίζανε σε μια λιμνούλα με ιστιοφόρα καραβάκια που τα οδηγούσαν με ένα μακρύ ξύλο. Τάιζαν κουλούρι τα παπάκια. Το 1830 αυτά. Πόση έκπληξη ένιωσα όταν πήγα στο Παρίσι πολλά χρόνια αργότερα κι είδα ίδια καραβάκια στις ίδιες λιμνούλες του Λουξεμβούργου! Το παιχνίδι συνεχίζεται εκεί με τον ίδιο τρόπο, εδώ και αιώνες. Οι αλέες είναι ίδιες κι αυτές, και οι καρέκλες παμπάλαιες. Αντίκες. Ένα κομμάτι Ιστορίας υπάρχει ζωντανό στην καρδιά της πόλης και στην καθημερινότητα της.
Στην Αθήνα, στον Εθνικό κήπο, τα παιδιά μου, γεννημένα το 90, είναι τα τελευταία που πρόλαβαν τις πάπιες στη λιμνούλα και τις δημόσιες καρέκλες τριγύρω. Ήδη φαινόταν η παραμέληση του χώρου, η εγκατάλειψη. Τώρα πια, δήθεν λόγω γρίπης των πτηνών, λόγω λειψυδρίας και δεν ξέρω τι άλλο, οι πάπιες έχουν εξαφανιστεί, οι καρέκλες ομοίως. Η στάθμη του νερού έχει χαμηλώσει στη λιμνούλα, κι άλλες μικρότερες δεν έχουν καθόλου. Περνάς δίπλα της και δεν στέκεσαι, καμία σχέση με το μικρό βιότοπο που ήταν κάποτε.
Ανακοινώθηκε πριν λίγες μέρες ανάπλαση στον Εθνικό κήπο, και με ζώσανε τα φίδια. Διαβάζω λεπτομέρειες, ευτυχώς δεν υπάρχει πρόθεση να αλλάξουν οι πέργκολες και η διαμόρφωση, μόνο φυτολογικές θα είναι οι παρεμβάσεις. Μα και τα φυτά, μια χαρά είναι. Αν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς με κάτι εκεί μέσα, είναι να ξαναλειτουργήσουν οι λιμνούλες, να είναι καθαρές, να φέρουν ξανά τις πάπιες και τις καρέκλες! Γιατί κανείς δεν προτείνει κάτι τόσο απλό; Δεν ήρθαν ποτέ ως παιδιά στον Κήπο οι δήμαρχοι και οι αρχιτέκτονες τοπίου, να θέλουν να υπάρχει μια σπάνια γωνίτσα σ' αυτή την άχαρη πόλη, όπου θα μπορούν κι εκείνοι να πάνε τα δικά τους παιδιά και να τους δείξουν πού έπαιζαν;
Εξηγείστε μου γιατί σ' αυτή την πόλη χαλάμε συνέχεια και ξαναφτιάχνουμε, συνήθως χειρότερα, τους λίγους δημόσιους χώρους, τις λίγες πλατείες, τους ελάχιστους κήπους; Το Πεδίο του Άρεως, επί χρόνια παραμελημένο, δεν μπορούσε να συντηρείται απλώς, έπρεπε να γίνει ολόκληρη ανάπλαση, να δώσουν ένα σωρό λεφτά, να τους κάνουν αγωγές και οι διάφοροι ταλιμπάν περίοικοι, να μείνει τρία χρόνια κλειστό μ' αυτά και μ' εκείνα, κι αφού τελοσπάντων άνοιξε και παραδόθηκε, και ήταν ωραίο και σπουδαίο, να αρχίσει πάλι να εγκαταλείπεται. Να σπάνε τα μάρμαρα, να γεμίζει σκουπίδια, να ξεραίνονται οι «διαδρομές νερού» του Τομπάζη, να γίνεται το νέο στέκι διανομής ναρκωτικών κλπ. Γιατί όλ' αυτά; Για να πληρωθούν διάφοροι εργολάβοι, να κινηθεί η οικονομία; Μέχρι πότε θα γίνονται αυτά; Πότε θα βάλουμε μυαλό;
Τόσα λεφτά που έχουν δοθεί σε αναπλάσεις θα μπορούσαν να δοθούν σε απαλλοτριώσεις. Να αποκτηθούν νέοι δημόσιοι χώροι, να διαμορφωθούν εκείνοι από την αρχή, μοντέρνα και πρωτοποριακά. Υπάρχουν εξάλλου ήδη πολλοί ωραίοι χώροι προς διαμόρφωση, και μόνο αυτός ο Κήπος στο κέντρο της Αθήνας με αυθεντικό στυλ 19ου αιώνα. Παπάκια θέλει και φροντίδα.
