Η νύχτα, άσπονδος εχθρός μου

Το ρολόι δείχνει τέσσερεις μετά τα μεσάνυχτα, και συνεχίζει ατρόμητο την ασταμάτητη πορεία του.

Δεν ξέρω, τι έχει σημασία πια;

Όλες οι ώρες της νύχτας μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα εφιαλτικό σκοτάδι που όλο και βαθαίνει. Η νύχτα, η νύχτα ποτέ δεν ήταν επιεικής μαζί μου. Πάντα μαζί της έρχονταν οι πιο σκοτεινές μου σκέψεις να θυμίσουν τα λάθη μου και να τα μεγαλοποιήσουν τόσο, παρουσιάζοντάς τα σαν αποτρόπαια εγκλήματα.

Και ο ύπνος ρηχός, λίγος, σαν αναγκαίο κακό που σε λύτρωνε στιγμιαία μόνο για να σε βυθίσει αργότερα με περίσσεια αποφασιστικότητα στην θλιβερή σου πραγματικότητα. Πότε δεν αγαπούσα τη νύχτα, ποτέ δεν θα την αγαπήσω.

Ίσως τώρα που το σκέφτομαι να μην ήταν ποτέ γραφτό εμείς οι δύο να συνυπάρξουμε. Εγώ να προσπαθώ μάταια να διαγράψω τις μαύρες σκέψεις μου και εκείνη σαν δαίμονας να μου ψιθυρίζει χωρίς σταματημό λόγια σκληρά, να μην μου επιτρέπει να ξεχάσω τίποτα.

Όσο και αν θέλω, όσο και αν προσπαθώ, επάγρυπνος φρουρός της δυστυχίας μου.

Η νύχτα.