Θα έλεγε κανείς πως στην εποχή που διανύουμε συμβαίνει το αντίθετο. Πως δηλαδή, διεκδικώντας τις ανάγκες μας ξεχάσαμε τις επιθυμίες μας. Για να γίνει σαφές λοιπόν, ας διευκρινίσουμε τη διαφορά της ανάγκης από την επιθυμία.
Ανάγκη είναι η τροφή, γιατί τη χρειάζεσαι για να ζήσεις. Η πολλή τροφή όμως, η ακριβή τροφή, ή το εστιατόριο που θα επιλέξεις για να φας, είναι επιθυμία και όχι ανάγκη.
Ανάγκη είναι ο ρουχισμός, γιατί προστατεύει το σώμα σου. Ο ακριβός ή επώνυμος ρουχισμός όμως, ή η μόδα που υπαγορεύει τους κανόνες σε ρούχα παπούτσια και αξεσουάρ για λόγους καλλωπισμού, είναι επιθυμία και όχι ανάγκη.
Ανάγκη είναι η εργασία, γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να παράξεις για το σύνολο και να νιώσεις χρήσιμος – κάτι που το χρειάζεσαι για να ζήσεις – ενώ παράλληλα ανταμείβεσαι γι’αυτό.
Η εργασία που έχει άλλους στόχους όμως πέρα από αυτόν, είναι επιθυμία και όχι ανάγκη. Ανάγκη είναι η ασφαλής στέγαση. Οτιδήποτε πέρα από αυτό όμως, είναι επιθυμία και όχι ανάγκη.
Και τώρα που διευκρινίσαμε τα βασικά και αναγνωρίσαμε πως οι περισσότεροι τουλάχιστον καλύπτουμε αυτές τις ανάγκες μας, ας αναρωτηθούμε για εκείνες που παραμελούμε, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας.
Γιατί πέρα από τις προφανείς ανάγκες, υπάρχουν κι άλλες εξίσου βασικές. Και μένουν δυστυχώς όλο και περισσότερο ακάλυπτες όσο εμείς εστιάζουμε στο να καλύψουμε αυτά που επιθυμούμε…
Η ανάγκη της ελευθερίας. Η ανάγκη της εσωτερικής ηρεμίας. Η ανάγκη της προσωπικής ανάπτυξης (συναισθηματικής , ψυχικής & πνευματικής). Η ανάγκη της αυθεντικότητας.
Η ανάγκη της προσφοράς. Η ανάγκη της δημιουργικότητας. Η ανάγκη της δικαιοσύνης. Η ανάγκη της γενναιοδωρίας. Της ανεξαρτησίας. Της ομαδικότητας. Της πίστης. Της αξιότητας. Της ειλικρίνειας. Της καλοσύνης. Της ελπίδας. Της ταπεινότητας. Και η λίστα δεν σταματάει εδώ.
Αλήθεια, πόσο αμελούμε αυτές τις ανάγκες προκειμένου να υπερκαλύψεις τις επιθυμίες μας; Το μέγεθος του σπιτιού μας, την αξία των πραγμάτων μας, την κοινωνική μας εικόνα;
Για χάρη της συντροφικότητας υπομένουμε σχέσεις δυσλειτουργικές. Για χάρη της οικονομικής ανεξαρτησίας δουλεύουμε αντί να εργαζόμαστε.
Για χάρη της κοινωνικής αποδοχής γινόμαστε έρμαια του life style χάνοντας την αυθεντικότητά μας. Για χάρη των προτύπων ομορφιάς αρνούμαστε την ωριμότητα.
Δεν είναι να απορεί κανείς που όσο περνάει ο καιρός, τα κρούσματα των ψυχικών ασθενειών και διαταραχών αυξάνονται συνεχώς.
«Ζούμε σε περίοδο κρίσης» ακούμε και αναπαράγουμε τα τελευταία χρόνια. Κι όμως. Οι επιθυμίες μας είναι αυτές που κοστίζουν περισσότερο.
Όχι οι ανάγκες μας. Ας εστιάσουμε σωστά λοιπόν, ας μετριάσουμε το κυνήγι των επιθυμιών κι ας διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν πραγματικά!
