Μας δίδαξαν – κι εμείς το μάθαμε – να αναζητάμε τη σιγουριά για να μπορέσουμε να βρούμε την ηρεμία.
Κι αυτό δε θα ήταν τόσο κακό, αν δεν θεωρούσαμε ότι ο δρόμος προς τη σιγουριά περνάει αποκλειστικά μέσα απ’ τους στόχους που μας θέτει η κοινωνία (εξουσία, επιτυχία, λεφτά και υλικά αγαθά).
Για να συμπληρωθεί η απάτη, “επιβεβαιώνεται” πως βαδίζουμε στο σωστό δρόμο όταν ακούγονται τα χειροκροτήματα των γύρω οι οποίοι, εξίσου χαμένοι μ’ εμάς, ζηλεύουν βλέποντάς μας εκεί που θα ήθελαν να είναι οι ίδιοι, ενώ ξεχνάμε όλοι – κι εμείς κι αυτοί – ότι για το κοινωνικό σύνολο είμαστε μάλλον υποψήφιοι καταναλωτές, παρά άνθρωποι σε αναζήτηση της ευτυχίας.
Είναι απολύτως λογική η χαρά σου όταν έχεις εκπληρώσει το σκοπό σου, λογική η ματαιόδοξη ευχαρίστηση που νιώθεις όταν έχεις καταφέρει αυτό που επιθυμούσες, λογική και η αυτόματη ανακούφιση που έρχεται τη στιγμή που φτάνεις στο στόχο σου.
Ωστόσο, αυτή η ευδαιμονία κρατάει μόνο μια στιγμή, γιατί μόλις φτάσουμε “εκεί που τόσο πολύ θέλαμε να φτάσουμε” αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να επιδιώξουμε άλλο στόχο, να σχεδιάσουμε καινούργιο σκοπό, να βρούμε καινούργιο καρότο, να δώσουμε στον εαυτό μας μια νέα υπόσχεση για το μέλλον, να βρούμε κάτι που θα μας αφήσει να μείνουμε λίγο παραπάνω στον κόσμο όσων κυνηγάμε την τόσο ποθητή σιγουριά· τη σιγουριά που θα μας επιτρέψει να βρούμε (τι μεγάλο ψέμα!) την ψυχική ηρεμία.
Η άποψη του ψυχιάτρου
Όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν στη ζωή με 1-2 βαριά 3 προσωπικούς μοχλούς δραστηριοποίησης δλδ τα κίνητρα τους και οι τελικές τους επιδιώξεις από καιρό σε καιρό δεν είναι καθόλου τυχαία.
Η άποψη του ασθενούς
Προσωπικά η μέθοδος που αυτήν ξέρω και αυτήν εμπιστεύομαι παιδιόθεν είναι η μέθοδος «καρότο-μαστίγιο».
Η μέθοδος είναι απλή: Η διαδικασία όπου κάποιος υπομένει μία δύσκολη κατάσταση ή καταβάλει κόπο και προσπάθεια γίνεται λίγο πιο ευχάριστη αν ξέρει ότι στο τέλος της εκτός από το επιτυχές αποτέλεσμα υπάρχει και ένα διόλου ευκαταφρόνητο έπαθλο... το καρότο!
Παραδείγματα
Είναι τώρα το γαϊδούρι που έχει να φέρει σε πέρας μία δύσκολη αποστολή πχ να ανέβει μέσα στο κρύο στο βουνό και από εκεί να κατηφορίσει με την πλάτη του γεμάτη ξύλα. Όσο να το πεις κάποια στιγμή στη ζωή τους ακόμα και τα γαϊδούρια τουλάχιστον μελαγχολούν αν όχι δυσανασχετούν με αυτή την αποστολή.
Ωστόσο αν το γαϊδούρι φέρει μηχανισμό έτσι ώστε να κρέμεται συνεχώς μπροστά από τα ξελιγωμένα μάτια του ένα δροσερό καροτάκι θα είναι παραπάνω από πρόθυμο να φέρει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή του και μπορώ να πω ότι αντέχει ακόμα και στα ραπίσματα του αφεντικού του στις φάσεις που για καθαρά γονιδιακούς λόγους δυστροπεί (μην το κάνουμε και θέμα).
Τι θα συμβεί αν μία μέρα το γαιδούρι παρατηρήσει ότι ο γείτονας (που μέχρι πρότινος έκανε την ίδια δουλειά) αντικατέστησε-απέσυρε στο άγνωστο το δικό του γαιδούρι και το αντικατέστησε με μίνι-κάρο με καρότσα και 2 άλογα;
Πώς θα αντιμετωπίσει το δύσμοιρο πλέον γαϊδούρι αυτή την κατάσταση. Ποιο είναι το καρότο πλέον και ποιο το μαστίγιο;
Εστιάστε τη μελλοντική σας σκέψη σε αυτό το ταλανιστικό ερώτημα.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ OPERA
