Πόσο φως χρειάζεται για να φωτίσει το σκοτάδι σου;
Πόση στοργή απομένει για να γιάνει και η τελευταία σου πληγή;
Βολεύτηκες κάτω από την σκιά σου και τώρα δεν έχεις κουράγιο να φανερωθείς.
Δύσκολο πράγμα να αντιμετωπίσεις τα λάθη σου, αλλά δυσκολότερο να αποδεχθείς τις συνέπειες τους.
Βλέπεις, η αχαριστία κυλάει αμείλικτα στις φλέβες του ανθρώπου και τον αρρωσταίνει μέρα με την μέρα, μολύνει με μίσος και πίκρα την ψυχή του.
Κυριακάτικο παζάρι το συναίσθημα με πλήθος περαστικών να το διασχίζουν πάνω-κάτω, πασχίζοντας να εντοπίσουν το νέο τους απόκτημα σε τιμή -αν μη τι άλλο- ευκαιρίας.
Μάταια όμως, γιατί η αχαριστία είναι αυτή που με λάγνο βλέμμα θα σε συντροφεύσει για ακόμη μία νύχτα στην αγκαλιά του κενού σου κρεβατιού και θα σε σκεπάσει με το σεντόνι της πικρής σου μοναξιάς.
Και να σού πάλι ο ίδιος φαύλος κύκλος ξεκινά.
Κάποιος λένε, τόλμησε να μη λάβει μέρος σε αυτήν την παρωδία και παραστράτησε από το καθιερωμένο μονοπάτι.
Άφησε τον εαυτό του να αγαπήσει αληθινά με τιμιότητα και σεβασμό, μόνο που ο κόσμος δεν μπόρεσε να το αντέξει, είναι ασήκωτη η αλήθεια και δεν "φοριέται" τελευταία, αλλά δεν πειράζει αυτός ο κάποιος μάζεψε ένα-ένα τα κομμάτια του και ανηφόρισε, πείσμωσε, το έβαλε σκοπό, θα βρει την αγάπη, θα την λατρέψει και θα την κλείσει μέσα αιώνια, παντοτινά.
