Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι γελαστοί, χαρούμενοι και αισιόδοξοι ό,τι κι αν τους συμβαίνει;
Θεωρείς πως αυτοί είναι οι προνομιούχοι της ζωής που τους τα έφερε όλα δεξιά και γι’ αυτό δεν παραπονιούνται;
Ή μήπως θεωρείς πως η τύχη υπήρξε πάντα με το μέρος τους και δεν έχουν απογοητευτεί, δεν έχουν κλάψει, δεν έχουν πονέσει ποτέ;
Η απάντηση είναι πως όχι. Δεν είναι διαφορετικοί από εσένα κι εμένα, η ζωή τους επιφύλαξε και τους επιφυλάσσει αναποδιές, ακριβώς όπως κάνει με όλους.
Με μια ειδοποιό διαφορά όμως. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μάθει να αποδέχονται τη ζωή και όσα τους φέρνει.
Είναι αυτοί που, αρκετά ρεαλιστές, έχουν την ικανότητα να αποδραματοποιούν τις δύσκολες καταστάσεις και μπορούν να κοιτάζουν μακριά όταν κάτι δυσάρεστο τους συμβαίνει.
Όχι με άρνηση σ’ αυτό που συμβαίνει, αλλά με αποδοχή.
Συνειδητή αποδοχή γι’ αυτό που ήρθε, αυτό που προκλήθηκε από τους ίδιους ίσως, ή αυτό που απλά συνέβη και δεν θα μπορούσε να ελέγξει κανείς.
Γιατί αυτοί γνωρίζουν πως η αποδοχή είναι το κλειδί της ηρεμίας, της γαλήνης, της ισορροπίας, της ευτυχίας.
Γιατί πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν δεν έχεις τα παραπάνω;
Για να μπορείς όμως να αποδεχθείς, πρέπει να μπορείς να συγχωρέσεις.
Να συγχωρέσεις τους άλλους, αλλά πρωτίστως τον εαυτό σου.
Για όλα όσα έκανες, για όλα όσα δεν πρόλαβες ίσως να κάνεις… να συγχωρέσεις τις αδυναμίες σου, τις αδυναμίες των άλλων, να συγχωρέσεις το θάνατο – κυριολεκτικό ή μεταφορικό – και να προχωρήσεις κοιτώντας μπροστά.
Να αποδεχθείς τα λάθη σου, τα λάθη των άλλων, τις αδυναμίες της ίδιας της ζωής.
Και να κάνεις ένα βήμα πιο πέρα… ένα βήμα που θα αφήσει πίσω όσα και όσους σε πλήγωσαν, αναγνωρίζοντας πως τα λάθη είναι ανθρώπινα.
Και αν αυτά διορθώνονται, τότε έχεις χίλιους λόγους να χαίρεσαι.
Κι αν δεν διορθώνονται, τότε δεν κερδίζεις απολύτως τίποτα μεμψιμοιρώντας.
Γι’ αυτό αποδέξου τη ζωή και τη διπολική φύση της, αποδέξου τα λάθη σου, αποδέξου την αλλαγή.
Συγχώρεσε και διόρθωσε όσα μπορείς και αποδέξου όσα δεν θα διορθωθούν ίσως ποτέ.
Γιατί αποδοχή δεν σημαίνει πως χαίρεσαι γι’ αυτό που συμβαίνει ή πως συμφωνείς απαραίτητα με αυτό.
Σημαίνει πως έχεις την ωριμότητα να αντιληφθείς πως δεν είσαι παντοδύναμος, δεν είσαι αλάνθαστος, δεν είσαι θεός.
Σημαίνει πως έχεις την αντιληπτική ικανότητα να αποδεχθείς πως δεν εξαρτώνται όλα από σένα.
Από σένα όμως εξαρτάται ο τρόπος που θα τα αντιμετωπίσεις και πόσο θα τα αφήσεις να σε επηρεάσουν.
Γιατί τώρα ξέρεις πως το κλειδί της ευτυχίας, είναι η αποδοχή.
Κι αυτό το κλειδί, το κρατάς ήδη στο χέρι σου…
Μαρία Κορακά
Ψυχολόγος – ΨυχοΘεραπεύτρια
Κοινωνική Λειτουργός
