Ένας ρηχός νους δεν μπορεί ποτέ να γνωρίσει μεγάλα βάθη.
Τι σημαίνει να είναι κανείς ρηχός; Ουσιαστικά σημαίνει εξάρτηση. Να εξαρτιέσαι από το να σου τονώνουν το ηθικό, να εξαρτιέσαι από εξωτερικές προκλήσεις, να εξαρτιέσαι από άλλους, να εξαρτιέσαι ψυχολογικά από ορισμένες αξίες, από ορισμένες εμπειρίες, από ορισμένες αναμνήσεις.
Όταν επιπλέεις στην επιφάνεια, αγνοείς πάντα το βάθος. Οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται επιφανειακοί αγνοούν στην πραγματικότητα τον εαυτό τους. Δεν τον σέβονται κι έχουν στενή ορατότητα. Ασχολούνται πάντα με το περιτύλιγμα και ποτέ με το περιεχόμενο.
Ρηχοί, επιφανειακοί και κούφιοι άνθρωποι
Οι άνθρωποι αυτοί δεν καταφέρνουν να κάνουν την παραμικρή αυτοκριτική. Κρίνουν με ύποπτη ευκολία τους υπόλοιπους κι είναι εξαιρετικά επιεικείς με τα δικά τους λάθη. Αποδέχονται μ’ επιπολαιότητα την κάθε παράλογη κολακεία που τους κρατάει στον αφρό της ματαιότητας, χωρίς ποτέ να εμβαθύνουν και να πλησιάσουν στον πυθμένα της ουσίας.
Αν ξέρεις ότι είσαι επιφανειακός, ρηχός, αν έχεις επίγνωση της ρηχότητας σου και παρατηρήσεις όλη της τη δράση χωρίς να κρίνεις, χωρίς να καταδικάζεις, τότε γρήγορα θα δεις ότι η ρηχότητα σου θα έχει εξαφανιστεί εντελώς, χωρίς εσύ να κάνεις τίποτα γι αυτήν.
Το βάθος, έρχεται πρώτον κατ’ επιλογήν και δεύτερον με την καλλιέργεια του εαυτού σου. Οι άνθρωποι με βάθος συναισθημάτων, με ουσία στο λόγο τους, με ντομπροσύνη κι εντιμότητα, με σεβασμό στα συναισθήματα του άλλου, με πλούτο εμπειριών, γνώση και διάθεση να στη μεταδώσουν φαίνονται, τους μυρίζεις από χιλιόμετρα. Άλλο αν εσύ, σκαλώνεις με επιφανειακούς τύπους .
Το ερώτημα εδώ είναι το που ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους με βάθος..
Στον τύπο που χαλβαδιάζει συνέχεια και δεν έχει πιάσει μια σοβαρή συζήτηση στη ζωή του; Μήπως ψάχνεις βάθος σ’ εκείνους που ασχολούνται με τις ζωές των άλλων, λες και δεν έχουν δική τους ή μήπως σ’ αυτούς που όλη μέρα είναι αραλίκι, τσίχλα, καφές, τηλεόραση και ίντερνετ;
Οι άνθρωποι σήμερα κυκλοφορούν με περιτύλιγμα, δεν είναι ο εαυτός τους, δεν λένε αυτά που σκέφτονται και πολύ περισσότερο δεν πράττουν αυτά που θέλουν. Άνθρωποι κενοί, ρηχοί, κούφιοι άνθρωποι με χρυσό περιτύλιγμα. Βάζουμε τις μάσκες ο καθένας κάθε πρωί και κυκλοφορούμε, πάμε στις δουλειές μας, συναντάμε τους φίλους πάντα φορώντας αυτή την απαίσια μάσκα του κλόουν με το πλατύ χαμόγελο. Προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά! Και όμως κάθε βράδυ που βγαίνει αυτή η μάσκα κάποιοι από εμάς κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη αναρωτιούνται. Γιατί να φοράμε μάσκες, γιατί να υπάρχει περιτύλιγμα, γιατί τόση υποκρισία;
Οι άνθρωποι είναι τόσο κοντά πλέον, όμως πολλές φορές δεν επικοινωνούν, υψώνουν τον τόνο της φωνής εκνευρίζονται εύκολα, φωνάζουν σαν υστερικοί προσδοκώντας να τους ακούσει ο άλλος. Μα δε φταίει ότι δεν ακούει ο διπλανός μας και συνομιλητής μας, αλλά ότι δε μας καταλαβαίνει. Κάποτε ο πύργος της Βαβέλ δεν μπορούσε να χτιστεί γιατί δεν υπήρχε συνεννόηση και επικοινωνία. Έτσι και σήμερα εμπόδιο είναι η ασυνεννοησία που επικρατεί σε κάθε μορφή σχέσεων, προσωπική έως επαγγελματική.
Κούφιοι άνθρωποι, συναισθηματικά κενοί, ωχαδερφιστές, βαλσαμωμένοι στις σκέψεις, αναμένουμε ίσως κάποιο θαύμα να αλλάξουμε τροχιά προς το καλύτερο. Δίνουμε βάση σε εξωτερικά χαρακτηριστικά και παραγκωνίζουμε τα εσωτερικά χαρίσματα, δεν τα καλλιεργούμε τα απομονώνουμε τα ποδοπατάμε, τα εξαφανίζουμε. ΕΤΣΙ ΜΕΝΟΥΜΕ ΚΟΥΦΙΟΙ και κενοί. Σαν ένα νησί που φαντάζει υπέροχο από μακριά μα όταν φτάσεις και το δεις από κοντά ξεραΐλα και αγκάθια αντικρίζεις μόνο.
Και είναι αυτό το χρυσό λουλουδάτο φανταχτερό περιτύλιγμα που όταν το αφαιρέσεις δεν βλέπεις τίποτα μέσα. Και όμως ακόμα και σε μια κοινωνία κρίσης προωθούνται τέτοια πρότυπα, οι φελλοί εξιδανικεύονται και επιπλέουν, και εσύ διανοούμενε, αγωνιστή και βιοπαλαιστή αναρωτιέσαι: Αξίζει να ζεις για μια ιδέα; Αξίζει να καλλιεργείς τα χωράφια του μυαλού σου; Αξίζει να αναζητάς αλήθειες μες στο ψέμα; Να βρέχεσαι στην καταιγίδα; Να πετάς τη μάσκα της υποκρισίας να κοιτάς τον καθρέφτη και να λες είμαι αυτός και μου αρέσω; Αξίζει να λες όχι όταν όλοι οι άλλοι λένε ναι; Να ξαγρυπνάς όταν οι άλλοι κοιμούνται; Να αδιαφορείς για τους δήθεν, να συμπονάς τους κακούς γιατί είναι πάνω από τις δυνάμεις τους η κακία; Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο;
Ναι αξίζει να ζεις για το αύριο, για την ελπίδα, για ένα όνειρο, για μια αχτίδα φως μες στο σκοτάδι! Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο και ας πεθαίνεις κάθε μέρα!
Σε καλώ να ζήσεις αυτό το όνειρο σταματώντας να ασχολείσαι με ρηχούς ανθρώπους και με ανθρώπους που δεν έχουν σοφία και γίνε εσύ ο άνθρωπος με βάθος και σοφία.
Εάν εμείς οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε άγνοια, αυτό θα χεις σαν αποτέλεσμα να παραμένουμε ρηχοί.
Η συνείδηση της άγνοιάς μας είναι απαραίτητη συνθήκη για να δημιουργηθεί η πραγματική σοφία. Ορισμένες συμβουλές για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας:
Να εξερευνούμε τον εσωτερικό μας κόσμο, όπου βρίσκονται όλα όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε με πληρότητα.
Να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους άλλους.
Να ζούμε έχοντας συνείδηση των πράξεών μας και των συνεπειών τους.
Να είμαστε συνεπείς στη φύση μας, χωρίς να προσπαθούμε να φαινόμαστε κάτι που δεν είμαστε.
Εσύ, λοιπόν, που έχεις συναντήσει έναν άνθρωπο επιφανειακό, γιατί πλανάσαι πιστεύοντας ότι έχει βάθος; Δεν έχει. Πάρτο απόφαση, υπάρχουν πολλοί ρηχοί, κυνικοί κι αδιάφοροι, που δε θέλουν ν’ ασχοληθούν περαιτέρω. Επανεξέτασε τους στόχους σου και κυρίως συντόνισε τις κεραίες σου προς τους ανθρώπους με βάθος ψυχικό και συναισθηματικό.
Οι άνθρωποι με βάθος εκτιμούν τα μικρά, εκείνα που άλλοι δεν προσέχουν. Σου αφιερώνουν χρόνο και χώρο, σ’ ακούν με προσοχή. Σέβονται τα συναισθήματά σου, δίνουν ευκαιρίες, επαναπροσδιορίζουν τη στάση τους, δεν είναι αδιάλλακτοι. Χαίρονται να προσφέρουν, ν’ αγαπούν και να παθιάζονται με την ίδια τη ζωή.
Η ρηχότητα των ανθρώπων μπορεί να εξαλειφθεί μόνο με την παιδεία. Όταν γνωρίσεις τον εαυτό σου και τον διορθώσεις, τότε μόνο μπορείς ν’ ασχοληθείς με τους άλλους. Όσοι αγαπούν βαθιά τον εαυτό τους, θ’ αφουγκραστούν και θα σεβαστούν τις βαθύτερες ανάγκες του.
Μην ψάχνεις τη γνώση στην επιφάνεια της θάλασσας των πληροφοριών. Θα τη βρεις μόνο βαθιά, στον πάτο, εκεί απ’ όπου ξεκινάνε όλα.
