Το ξύλο της αρκούδας

Ήμουν μόνος στον Άγιο Βασίλειο (Σκήτη αγίου Βασιλείου Αγίου όρους), δεν ξέρω πως, έχασε το δρόμο του ένας Πειραιώτης και βρέθηκε έξω από την καλύβα μου.

Τον φιλοξένησα λίγο και του πρότεινα αν θέλει να διανυχτερεύσει.

- «όχι- όχι μου λέει φεύγω».

Πως μπορείς, πάτερ και ζεις χρόνια σ` αυτά τα βράχια;

Εγώ να με δέσεις θα κόψω το σχοινί να φύγω.

- Εσύ που μένεις;

-Στον Πειραιά.

-Και μένα του απαντώ να με δέσεις στον Πειραιά, θα κόψω το σχοινί και θα έρθω εδώ!

Πράγματι ο γέρος με όλη την απλότητα έδωσε μια πολύ σοφή και εύστοχη απάντηση, και συνέχισε.

-Καλά, τούτο δεν είναι τίποτε.

Ήλθε βράδυ τον έβαλα στο κελί να κοιμηθεί και πήγα στην αγρυπνία στην εκκλησία.

Όταν από το πουθενά ακούμε φωνές, κραυγές, τρέχουμε κοντά, πέφτει απάνω μου και σφιγγόταν κι έτρεμε ολόκληρος.

-Τι συμβαίνει βρε ευλογημένε;

Πέφτει στα ποδιά μου με κλάματα.

-Ήλθαν οι δαίμονες και μ` έσπασαν στο ξύλο, θα με σκοτώσουν.

Πάρτε με γρήγορα στην Αγία Άννα, δεν μπορώ.

-Ησύχασε, παιδί μου, ώσπου να ξημερώσει, δεν σε ξαναχτυπάνε, λάθος έκαναν.

Κάθε βράδυ εμένα πλακώνουν στο ξύλο, αλλά κατά λάθος τις έφαγες Εσύ!

Όσα και να του είπα αυτός τίποτα.

-Θέλω να φύγω μας έλεγε.

-Τι να κάνω;

Νύχτα σκοτεινή τον κατέβασα στην Αγία Άννα !!!