Ο έρωτας από μόνος του, δεν είναι καλός ή κακός. Είναι ουδέτερος. Είναι μια λέξη. Ένα συναίσθημα. Τρεις συλλαβές που προσαρμόζονται ανάλογα με τις συνθήκες.
Όταν ενώνει δύο ανθρώπους, είναι θαύμα, δημιουργία, πάθος. Είναι ό,τι ομορφότερο υπάρχει και γίνεται συνδετικός κρίκος δύο σωμάτων που μετατρέπονται σ’ ένα. Γίνεται τραγούδι με την ομορφότερη μελωδία. Όλα μοιάζουν πιο εύκολα, πιο όμορφα, πιο αντιμετωπίσιμα. Γιατί αυτά που ο ένας δεν μπορεί, οι δυο τα νικούν αβίαστα.
Όμως, ο έρωτας κάποτε τελειώνει. Κι όταν τελειώνει, τι γίνεται; Πού πάει; Χάνεται νομίζεις; Διαλύεται σαν σύννεφο καπνού;
Όχι, φίλε μου. Ο έρωτας μένει πάντα μέσα μας και μας τυραννά. Στρογγυλοκάθεται εκεί με θράσος και σου θυμίζει κάθε δευτερόλεπτο που έζησες μ’ έναν άνθρωπο που πλέον έχει φύγει από τη ζωή σου.
Μένει εκεί, να σε κάνει να χαμογελάς στο αντίκρισμα μιας παλιάς φωτογραφίας. Να σε κάνει να τρελαίνεσαι όταν βρίσκεσαι έξω και κάποιος φωνάζει το όνομά του. Να ψάχνεις απεγνωσμένα τριγύρω σου να τον δεις. Να μυρίζεις το άρωμά του και να είσαι σίγουρος πως είναι κάπου εκεί δίπλα, μα πουθενά.
Μένει μέσα μας και στο άκουσμα μερικών τραγουδιών γίνεται κουρέλι και κρυφοκλαίει κάτω απ’ τα σκεπάσματα να μην τον δει κανείς. Κι ύστερα, θριαμβευτικά σου υπενθυμίζει πως ό,τι κι αν κάνεις, δε θα ξεφύγεις.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όσο υπάρχει μέσα μας όμως, δε μας αφήνει να λυτρωθούμε. Σε αναγκάζει να νιώσεις την απώλεια, να θες απεγνωσμένα να φωνάξεις «μου λείπεις» και να περιμένεις καρτερικά ν’ ακούσεις πως είναι αμοιβαίο.
Προχώρα, επιτέλους, φίλε μου. Μην περιμένεις πότε θα σου τελειώσει ο έρωτας για να κάνεις μια νέα αρχή. Όσες σχέσεις κι αν κάνεις, αυτός εκεί θα είναι, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Δε φεύγει ο έρωτας επειδή ήρθε ο χωρισμός.
Ο έρωτας φεύγει όταν εσύ αποφασίσεις πως πρέπει να φύγει. Όχι επειδή δε θέλεις να πονάς, εκεί κι αν θα σου κατσικωθεί στο σβέρκο.
Όταν καταλάβεις πως ό,τι έζησες, έζησες και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Όσο κι αν θα ήθελες το αντίθετο. Όταν αποδεχτείς πως όλα κάποτε τελειώνουν και πως δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους, όσο κι αν θα θέλαμε.
Και τότε, αυτός ο έρωτας, ο πόνος που σου προκαλεί και η νοσταλγία, θα μετατραπούν σ’ αυτό που θα έπρεπε να είναι εξ΄αρχής. Στην αγάπη.
Αγάπη για τον άνθρωπο που είχες κάποτε δίπλα σου. Αγάπη για τα χρόνια που περάσατε παρέα. Και σεβασμό στο χρόνο που ξοδέψατε ο ένας για τον άλλον, για τις θυσίες που κάνατε, για τα μαθήματα ζωής που αποκομίσατε. Αγάπη για την ωριμότητα που κέρδισες μέσα από αυτή τη σχέση και για την παιδικότητα που παρ’ όλα αυτά δεν έχασες.
Αγάπη κι ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό σου, που είχες κάποτε την τύχη να μοιράζεσαι μια καθημερινότητα μαζί του. Που είχες την ευλογία να κοιμάσαι και να ξυπνάς χαμογελαστός. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Απλά μ’ εκείνον ταίριαξες εκείνη την περίοδο της ζωής σου.
Δεν είναι ο έρωτας που τον έκανε μοναδικό. Είναι απλά όλα εκείνα τα μοναδικά στοιχεία που τον συνθέτουν και παράλληλα, όλα εκείνα που τον καθιστούν ίδιο μ’ εσένα, μ’ εμένα, με τον καθένα μας.
Είναι η ίδια η αγάπη που κινεί τα νήματα κι εμείς χάνουμε το νόημα ψάχνοντάς το κάπου αλλού. Δεν είναι ο έρωτας, λοιπόν, που μας πονάει, μας πληγώνει, μας στεναχωρεί. Είναι το μυαλό μας που νομίζει πως η αγάπη διαφέρει.
Εκεί κάνουμε το λάθος μας, μα… πού θα πάει, μια μέρα θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Έως τότε, να μην ξεχνάς:
Να τους αγαπάς τους ανθρώπους, να τους σέβεσαι και να τους εκτιμάς. Τόσο, όσο θα ήθελες να αγαπήσουν κι εσένα. Και λίγο παραπάνω… Έτσι, για το γαμώτο.
