[Σκέψεις που κάνει μια στριπτιζέζ την ώρα που γδύνεται]

Της μοίρας μου είναι γραφτό στο στραβό τον κόσμο αυτό
Την τέχνη να υπηρετώ σαν το στερνό της δουλικό
Και στους αφέντες να χαρίζω λίγη απόλαυση.

Μα αν τύχει ποτέ κανείς να με ρωτήσει
Τι νιώθω όταν το κορμί μου τσιτσιδώνω
Κάτω απ’ τα φώτα, με κινήσεις ωραίες, πονηρές
Με το χρυσό προβολέα καταπόδι μου – σαν στριπτηζέζ
Τίποτα του απαντώ.

Κοντεύει δώδεκα. Θα χάσω το λεωφορείο.
Στ’ άλλο μπακάλικο πουλάνε καλύτερο τυρί.
Ο χοντρός λέει: Τώρα θ’ αρχίσει να κυλάει
Κρατάει πάνω του μαχαίρι.

Μισογεμάτο. Κ’ είναι Σάββατο! Πάλι θα ξημερωθώ.
Πιο χαμογελαστή. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγερή.
Βούλωστο εκεί χάμω, θα σου τα δείξω. Λύκοι!
Το νοίκι πως θα το πλερώσω;…

Ξέχασα να πω του γαλατά να μη μου φέρει γάλα.
Όχι, σήμερα δε δείχνω πισινό.
Μοναχά θα τον κουνήσω μία στάλα.
Το φαί μου φέρνει αναγούλα στο “Κίτρινο Σκυλί”.

[Μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη]

via