Ο πόλεμος, το διαζύγιο ή ο θάνατος ενός αγαπημένου μας προσώπου, μπορεί μερικές φορές να μας κάνει να σταματήσουμε, να φύγουμε από τη ρουτίνα μας και να ρίξουμε μια γερή ματιά στη ζωή μας.
Αλλά για κάποιους, ακόμα και αυτά δεν είναι αρκετά για να απομακρυνθούν από το δρόμο τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί είναι τόσο δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να κάνουν απαραίτητες αλλαγές στη ζωή τους;
Φοβόμαστε αυτό που δεν ξέρουμε και δεν καταλαβαίνουμε. Μας αρέσει να βρισκόμαστε στο στοιχείο μας. Είναι βολικό. Είναι τόσο βολικό που ακόμα και αν αναγκαστούμε να το αποκλείσουμε για λίγο εξαιτίας μιας περίστασης, θα επιστρέψουμε σε αυτό πάλι όσο πιο σύντομα μπορούμε. Ακόμα και αν μας πληγώνει, είναι οικείο σε εμάς και το κατανοούμε.
Για να αναπτύξουμε αυτό το πλάνο θα πρεπε να κάνουμε μια πολύ βαθιά ενδοσκόπηση και να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε στα αλήθεια, πριν ακόμα ξεκινήσουμε. Μερικοί τύποι απλά δεν είναι τόσο ικανοί για μια σκληρή ανάλυση των πράξεών τους.
Δε θέλουν να δουν τόσο προσεκτικά επειδή φοβούνται αυτό που ίσως δουν. Αν δεν ξέρετε ποιοι είστε και τι θέλετε , τότε πώς θα ξέρετε τι πρέπει να κάνετε για να αλλάξετε;
Οι άνθρωποι βρίσκουν τι δουλεύει για αυτούς και κολλάνε με αυτό ακόμα και αν δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνουν ή να πάρουν τα αποτελέσματα που θέλουν. Οι προπονητές υπάρχουν στα σπορ ακριβώς για αυτό το λόγο.
Ο σκοπός τους είναι να είναι αυτή η εξωτερική φωνή που λέει στον παίκτη ότι κάνει κάτι που θα μπορούσε να γίνει καλύτερο ή πιο αποτελεσματικό. Χωρίς να έχετε κάποιον να σας δείχνει τα ελαττώματά σας, θα νομίζετε ότι κάνετε αυτό που κάνετε τέλεια, επειδή σας φαίνεται τέλειο. Φαίνεται σωστό παρόλο που το κάνετε άσχημα.
Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν, αλλά συνεχώς δελεάζονται να μην αλλάξουν.
Είναι τόσο εύκολο να είναι κάποιος εφησυχασμένος και να μην αλλάζει. Η αλλαγή απαιτεί αποφασιστικότητα και επιμονή και τίποτε λιγότερο.