Όχι! δεν θα έφευγα

Και αν έχω διαβάσει και ακούσει σε παρέες αυτό το «θα έφευγα με την πρώτη ευκαιρία…»! Και αν έχω δει ανθρώπους να φεύγουν και να επιστρέφουν άρον-άρον μετά από λίγους μήνες πίσω σε αυτό που όλοι μας θεωρούμε κωλοκράτος…

Ναι! Δεν θα έφευγα… Έχω διαβάσει τελευταία μία ανάρτηση στα social media με τίτλο «θα έφευγα»… Δεν ξέρω ποιος το έχει γράψει αλλά πραγματικά είναι εξαιρετικό (ψάξτο, αξίζει τον κόπο να το διαβάσεις).

Και συμφωνώ σε όλα με τον/την συγγραφέα! Αυτό το μεγάλο «αλλά…» όμως, είναι που με κάνει να φωνάζω ότι «δεν θα έφευγα…»! Θες γιατί έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη του πλανήτη; Θες γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία (αν πέθαινε πρώτη ίσως παύαμε να πιστεύουμε στα θαύματα και θα δουλεύαμε λιγάκι παραπάνω); Θες γιατί αρνούμαι να γίνω ένα με αυτούς (ξέρεις, τους άλλους, τους αλλοδαπούς);

Γιατί σε αυτόν τον πλανήτη -όπως είπε κάποιος σοφός- κυριαρχούν 4 είδη ζωής: τα φυτά, τα ζώα οι άνθρωποι και οι Έλληνες!

Και κάθε φορά που ακούω αυτό το «θα έφευγα» βλέπω τ’ Αρμάθια (μαγική παραλία στην Κάσο) και τις ψαρούκλες και το χταποδάκι στην ταβέρνα «Μπουμπουλίνα» (του φίλου μου του Λευτέρη στις Σπέτσες), ακούω μουσικάρες απολαμβάνοντας ποτάκια στο Botzi (ethnic σούπερ μπαρ στη Σίφνο) και χύνομαι στις άθλιες άβολες καρέκλες του «Τιτάνια» (καλοκαιρινό σινεμά στις Σπέτσες) απολαμβάνοντας Μαρτσέλο Μαστρογιάννη και Σοφία Λόρεν στο «Γάμος αλα Ιταλικά»!

Και κάθε φορά που ακούω αυτό το «θα έφευγα», θυμάμαι τότε που είχα ένα πρόβλημα και άσχετοι άνθρωποι – από στόμα σε στόμα- με βρήκαν με μία τόση δα, λύση στο πρόβλημά μου, θυμάμαι την αδελφή μου να στεναχωριέται περισσότερο από μένα ψάχνοντας να βρει τις πιο απίθανες λύσεις, τους φίλους μου να με τραβάνε από εδώ και από εκεί για να φύγει το μυαλό μου και εμένα να «κρύβομαι» στο γνώριμο περιβάλλον μιας χώρας που λατρεύω να μισώ, ελπίζοντας (μάταια τις περισσότερες φορές) πως κάτι θα αλλάξει…

Άντε τώρα να τα εξηγήσω όλα αυτά στον Χανς (τυχαίο το όνομα του τουρίστα) που χαμένος στα σοκάκια της Πλάκας προσπαθεί να καταλάβει γιατί εμείς δεν φοράμε λευκή κάλτσα με πέδιλο, γιατί όταν καθόμαστε να φάμε δεν μπορούμε να ακουμπήσουμε ούτε ένα κέρμα στο τραπέζι από τα πιάτα, γιατί ένα δείπνο ορίζει το ξεκίνημα και όχι το τέλος της βραδιάς και γιατί με (απαραίτητο συστατικό) καλή παρέα, τα μνημόνια και η λιτότητα είναι… ταπεινές υποσημειώσεις στο μεγαλείο του Έλληνα!

Άντε τώρα να του εξηγήσω, γιατί εμείς δεν διώχνουμε τα παιδιά μας από το σπίτι στα 18, γιατί η οικογένεια είναι ότι πιο ιερό έχουμε και γιατί μπορούμε να ζήσουμε με ότι έχουμε και όχι με ότι θα θέλαμε να έχουμε…

Άντε τώρα να του εξηγήσω γιατί δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστούμε την βενζίνη στο αυτοκίνητο μας με αυτούς που βάζουμε μέσα, γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους κι όχι με ψυχιάτρους, πως τα καταφέρνουμε και ενώ είμαστε οξύθυμοι ποτέ δεν κρατάμε κακία και γιατί δουλεύουμε για να ζούμε και δεν ζούμε για να δουλεύουμε.

Κοίταξε αυτούς που είναι δίπλα σου, όταν πίνεις τη μπύρα σου σε ένα παραλιακό ταβερνάκι, έχοντας τα πόδια σου στην απέναντι καρέκλα… Κοίτα αυτούς που είναι απέναντί σου όταν απολαμβάνεις ένα ηλιοβασίλεμα αποκαμωμένος από το τρέξιμο της ημέρας… Κοίτα αυτούς με τους οποίους μοιράζεσαι τις έννοιες σου, τα λάθη σου, τις χαρές σου και τις μαλακίες σου…

Και τότε ίσως θα καταλάβεις ότι τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι… Αυτοί που επέλεξες ή έτυχε να μοιραστείς μαζί τους τα πάθη σου, τα λάθη σου και τις χαρές σου.

Γιατί –κακά τα ψέματα- αγαπάμε με πάθος, τσακωνόμαστε με πάθος, μιλάμε με πάθος, πολιτικοποιούμε τα πάντα με πάθος, υπερασπιζόμαστε τις μαλακίες μας και τις επιλογές μας με πάθος, απολαμβάνουμε τη μιζέρια μας και τον ενθουσιασμό μας με πάθος!

Τίποτα δεν είναι σε τάξη, τίποτα δεν γίνεται «μπαι δε μπουκ» που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, τίποτα δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης (και αν έρχεται εμείς τις αγνοούμε επιδεικτικά, γιατί ΠΑΝΤΑ εμείς ξέρουμε καλύτερα)!

Γιατί βρίζουμε το σύστημα, την στιγμή που ανήκουμε ολοκληρωτικά σε αυτό. Γιατί πάντα έχουμε τον τρόπο να βρούμε λύση όχι μέσα από κάποιο «μάνιουαλ» αλλά μέσα από μία «πράσινη» και 2 καλούς φίλους!

Γιατί πάντα προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, αλλά με το δικό μας τρόπο και όχι με τον τρόπο που θα μας υποδείξει ο «χ» ευρωπαίος έστω και αν ξέρουμε ότι έχει απόλυτο δίκιο!

Και γιατί όλα αυτά τα κάνουμε με πάθος… Και μπορεί «πίσω από κάθε πάθος να κρύβεται ένα λάθος» (όπως μου αρέσει να λέω) αλλά αγαπάμε με πάθος, αντιπαθούμε με πάθος, χορεύουμε ζεϊμπέκικο με πάθος (ή δεν χορεύουμε καθόλου… εδώ δεν παίρνει το κρασί νερό) πίνουμε με πάθος, νοιαζόμαστε με πάθος… Ακόμα και το ξενέρωμά μας, πάθος έχει!

Όχι! Δεν μας κάνει το ηλιοβασίλεμα και η παραλία την ωραιότερη χώρα του κόσμου…

Ποιος χέστηκε αν θα πάει με ένα μουσαμά για μπάνιο στο Πέραμα ή με μία ξύλινη ξαπλώστρα στον Άγιο Μαυρίκιο; Αρκεί αυτό που θα θέλουμε να κοιτάξουμε να είναι δίπλα μας… Θα μου πείς «είσαι υπερβολικός»! Ε, ναι είμαι, αλλά -έτσι δεν πάει;- και στις συγκρίσεις είμαστε… υπερβολικοί.

Πόσοι από εμάς δεν πήγαμε σε ονειρικές παραλίες του εξωτερικού, ζήσαμε και δουλέψαμε σε οργανωμένες πρωτεύουσες και τελικά γυρίσαμε πίσω φωνάζοντας: «Ελλαδάρα και πάλι Ελλαδάρα»;

Ξέρω, ξέρω… θα μου πεις ότι είμαστε σκατοράτσα! Αλλά για να σε δώ να γίνεσαι λιώμα με τους φίλους σου επειδή έχεις την υποψία ότι η γκόμενα σε κεράτωσε… Για να σε δω να είσαι άφραγκος, αλλά να πίνεις το καφεδάκι σου στην παραλία μια και ο «μέγας χορηγός» είναι ο φίλος που πριν από λίγους μήνες (όταν εσύ είχες λεφτά) τσόνταρες για να πληρώσει το ενοίκιό του… Και μετά έλα να μου πείς ότι είμαστε σκατοφάρα και αν αυτά γίνονται στο «οργανωμένο» εξωτερικό!

Έχουμε τον τρόπο μας να επιβιώνουμε και να χαμογελάμε… Και μακάρι ή κρίση να μας βάλει –έστω λίγο- μυαλό, αλλά να μην μας στερήσει τον τίτλο της ωραιότερης χώρας του κόσμου με σκατοκατοίκους που ξέρουν όμως να αγαπάνε με πάθος, να μισούνε με πάθος να νοιάζονται για το διπλανό τους με πάθος και πάνω απ’ όλα να μοιράζονται με πάθος…

Τι να του εξηγήσω λοιπόν του Χάνς για αυτό το μοναδικό είδος ζωής που ακούει στο όνομα «Έλληνας»;

Βλάκα μου, ο Έλληνας είναι «μια κατηγορία μόνος του»… κυριολεκτικά και μεταφορικά! Διότι μπορεί παραπάνω να σου είπα τα καλά μας αλλά, βασικά, ο Έλληνας δεν γουστάρει τους Έλληνες! Τον εκνευρίζει που ο διπλανός του κάνει φασαρία, έχει περισσότερα λεφτά, καλύτερο αυτοκίνητο και καλύτερη γκόμενα! Τον εκνευρίζει που πετάει το αποτσίγαρο στο δρόμο (και ας κάνει το ίδιο), που ψάχνει τρόπους να μην πληρώσει τις υποχρεώσεις του (και ας είναι πρώτος στη λαμογιά), που βρίζει αυτόν που ψήφισε αλλά και την επόμενη φορά τον ίδιο μαλάκα απατεώνα θα ψηφίσει!

Έτσι είμαστε… καθένας για την πάρτη του! Μέχρι που θα εμφανιστεί ο «αλλοδαπός» για να του την «πέσει». Τότε γινόμαστε ένα και τον παίρνουμε παραμάζωμα! Καθένας για τον εαυτό του και όλοι εναντίον του εχθρού! Από όπου και αν αυτός προέρχεται!

Ναι ξέρω… Τώρα θα μου την «πέσεις» και εσύ, αλλά κατά βάθος και εσύ τα ίδια σκατά με μένα είσαι και ας μην θες να το παραδεχτείς!

Ναι… με πληγώνει η Ελλάδα και οι Έλληνες! Και θα ήθελα κάποια πράγματα να ήταν αλλιώς. Όχι για μένα, αλλά για τα παιδιά μου. Για να μην χρειάζεται το παιδί μου να ψάχνει την τύχη του στο εξωτερικό, για να μην χρειάζεται να κάνει δουλειές του ποδαριού για να βγάλει ένα μεροκάματο…

Όχι! Δεν θα έφευγα, γιατί δεν μου αρέσει να παραιτούμαι και να δίνω το δικαίωμα στον «ξένο» να με κάνει μετανάστη και να εκμεταλλεύεται τις τεράστιες δυνατότητες που έχουμε σαν λαός…
Όχι! δεν θα έφευγα γιατί εγώ φταίω που το παιδί μου βασανίζεται…
Όχι! δεν θα έφευγα γιατί είναι ανέντιμο να φύγω αντί να μείνω και να προσπαθήσω να διορθώσω τα χάλια μου..
Όχι! δεν θα έφευγα γιατί έτσι θα παραδεχόμουνα ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι από μένα…

Και πίστεψέ με βλάκα μου, δεν είναι!