Ομιλία που έδωσε ο Steve Jobs (ιδρυτής της Apple) στους αποφοίτους του πανεπιστημίου Stanford τον Ιούνιο του 2005. Αναφέρθηκε σε τρεις προσωπικές του ιστορίες. Η μία από αυτές είναι η παρακάτω, όπου παίρνοντας αφορμή από το προσωπικό του πρόβλημα υγείας, δίνει συμβουλές ζωής στους νέους.
______________________________
“Όταν ήμουν 17, διάβασα ένα κείμενο που προέτρεπε «να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία». Με εντυπωσίασε, κι από τότε και για 33 χρόνια, κάθε πρωί όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη ρωτάω τον εαυτό μου: «αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;». Όποτε συμβαίνει για πολλές διαδοχικές μέρες η απάντηση να είναι «όχι» , ξέρω πως κάτι πρέπει να αλλάξω.
Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν ο καλύτερος τρόπος για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου. Όλα τα υπόλοιπα -οι προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαερώνονται μόλις αντικρίσουν τον θάνατο, και το μόνο που απομένει είναι το πραγματικά σημαντικό.
Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη ‘γυμνοί’. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσετε ότι σας λέει η καρδιά σας.
Εδώ κι ένα χρόνο, μου διαγνώσανε καρκίνο. Ένα πρωινό έκανα ιατρικές εξετάσεις κι ένας όγκος φάνηκε ξεκάθαρα στο πάγκρεας. Δεν είχα ιδέα τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ήταν μία μη ιάσιμη μορφή καρκίνου και πως δεν θα ζούσα παραπάνω από τρεις με έξι μήνες.
Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να πάω σπίτι και «να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές» μου, πράγμα που είναι ένας έμμεσος τρόπος των γιατρών για να σου πουν να προετοιμαστείς να πεθάνεις.
- Αυτό σημαίνει να προσπαθήσεις να πεις σε λίγους μήνες στα παιδιά σου όλα όσα ήθελες να τους πεις σε δέκα χρόνια.
- Αυτό σημαίνει πως πρέπει να βεβαιωθείς πως όλα είναι τακτοποιημένα ώστε να έχει η οικογένειά σου όσο το δυνατό λιγότερα προβλήματα.
- Αυτό σημαίνει να αποχαιρετίσεις.
Έζησα με αυτή τη διάγνωση όλη τη μέρα.
Αργά το απόγευμα μου έκαναν μια βιοψία, που γίνεται με ένα σωλήνα που περνάει από το λαιμό σου στο στομάχι και στα έντερα κι από εκεί μια βελόνα παίρνει λίγα κύτταρα από το πάγκρεας. Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου διηγήθηκε αργότερα πως όταν οι γιατροί πήραν τα κύτταρα και τα έβαλαν στο μικροσκόπιο άρχισαν να κλαίνε από χαρά, γιατί όπως αποδείχτηκε είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που ήταν ιάσιμη με εγχείρηση. Έκανα την εγχείρηση και τώρα είμαι μια χαρά.
Δεν έχω ποτέ φτάσει πιο κοντά στο θάνατο, κι ελπίζω να μην φτάσω ποτέ μου κοντύτερα για μερικές δεκαετίες ακόμα. Έχοντας όμως βιώσει αυτήν την εμπειρία, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερη βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: κανείς δεν θέλει να πεθάνει.
Ακόμα κι όσοι περιμένουν να πάνε στο παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν.
Κι όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα. Κανείς δεν του ξέφυγε. Κι έτσι πρέπει να είναι, ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής.
Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή. Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο.
Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που πρόκειται να ‘φύγουν’. Συγγνώμη για αυτά που σας λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων.
Μην παγιδευτείτε από δογματισμούς που λένε να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι.
Μην αφήσετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή.
Και το σημαντικότερο, να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας.
Με κάποιον περίεργο τρόπο, ξέρουν αυτό που θέλετε στην πραγματικότητα να γίνετε.
Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.”
______________________________
