Σε αδικούν, σε υποτιμούν, σε μειώνουν και αντί να γυρίσεις την πλάτη με αποστροφή φεύγοντας μακριά, παραμένεις ελπίζοντας να αλλάξουν συμπεριφορά!
Όταν διαπιστώνεις πως αυτό είναι αδύνατον να γίνει επιμένεις με κάθε τρόπο, εφευρίσκοντας μάλιστα κάποιο «σοβαρό» άλλοθι που τάχα μου σε «αναγκάζει» να υπομείνεις μια τόσο τραγική κατάσταση, για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα.
Αναζητάς τριγύρω συμπαράσταση για την αθλιότητα που επιλέγεις να βιώσεις την οποία ονομάζεις «προσπάθειες» να φέρεις στον ίσιο δρόμο το «απολωλός πρόβατο».
Για τον δικό σου λάθος δρόμο, ούτε λόγος.
Νομίζεις πως κάνεις το σωστό, αφού ο εγωισμός σου είναι τόσο μεγάλος, που δεν σε αφήνει να δεις την πραγματικότητα.
Να διακρίνεις δηλαδή πως η τακτική που ακολουθείς δεν είναι ολέθρια μόνο για σένα, αλλά για οποιονδήποτε άνθρωπο έχει την ατυχία να συναντήσει στον δρόμο του, το «μπουμπούκι» που καμαρώνεις σήμερα, επιβεβαιώνοντας μάλιστα με την στάση σου πως είναι αρκετά «μάγκας» ώστε να ζει εις βάρος των άλλων με τις ασχήμιες που επινοεί.
Το δράμα λοιπόν που βιώνεις και δεν σε αφήνει να ορθοποδήσεις όπως ισχυρίζεσαι, το έχεις προκαλέσει και μην επιζητάς κανενός την συμπάθεια αφού φταις.
Αποκλειστικά εσύ! Ουδείς άλλος!
Ούτε καν ο θύτης που κατηγορείς ανελέητα όταν δεν σου δίνει σημασία, μα όταν ρίξει έστω ένα βλέμμα πάνω σου, γίνεσαι χαλί να σε πατήσει, ξεχνώντας τα πάντα.
Δικαίωμα σου να διαθέτεις, όπως επιθυμείς τον εαυτό σου.
Απαγορεύεται όμως να εκφέρεις άποψη για την κατάντια της κοινωνίας, όταν η στάση σου αποθεώνει κάθε ρεμάλι που την έχει φέρει σε αυτό το σημείο.
Την επόμενη φορά.. προτού εκφράσεις τον θυμό σου με σκληρά λόγια, επειδή δεν υπάρχουν σήμερα άνθρωποι όπως υποστηρίζεις με σθένος, σκέψου πως γι’ αυτή την τραγική κατάσταση, έχεις συμβάλλει τα μέγιστα και μην ψάχνεις αλλού τις αιτίες.
Καλές οι διαπιστώσεις για την ασχήμια που μας περιβάλλει, μα όταν δεν αντιδρούμε, γινόμαστε μέρος της.
Αν δε, την επιβραβεύουμε με την συμπεριφορά μας, τότε, είμαστε μεγαλύτεροι υποκριτές από αυτούς. που κατηγορούμε μόνο όταν μας αγνοούν.
Καθένας λοιπόν ας αναλογιστεί τις ευθύνες που έχει.
Ξεκαθαρίζοντας μέσα του,
Αν αξίζει να συντηρεί έναν τόσο ελεεινό κόσμο,
Μέσα στον οποίο εκτός από τον ίδιο,
Αναγκάζει να ζουν και όλα τα πρόσωπα που αγαπά!
