Όταν η εκδίκηση γίνεται πιο σημαντική από την ίδια σου τη ζωή…
Αυτοκτονία… Σου δημιουργεί την αίσθηση, ουσιαστικά την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να ξεφύγεις από ό,τι δεν μπορείς να αντέξεις, ότι μπορείς να μπαίνεις και να βγαίνεις σε ένα σκοτεινό τούνελ μαύρων σκέψεων. Στην ουσία, όμως, καταλήγεις σε έναν λαβύρινθο, από τον οποίο δεν μπορείς να βγεις. Βυθίζεσαι όλο και πιο βαθιά μέσα σε έναν κυκεώνα σκοτεινών σκέψεων. Νομίζεις πως ο θάνατος αποτελεί καταφύγιο και ότι οι πόνοι της ζωής θα απαλειφθούν μ’ αυτόν τον τρόπο.
Θεωρείς ότι, αυτός ο τρόπος θα σε οδηγήσει στη δικαίωση, και στην απελευθέρωση, αλλά τίποτα από τα δυο δε θα συμβεί. Τέτοιου είδους σκέψεις απλώς σε στρέφουν προς μια παγίδα θανάτου και αυτοκαταστροφής. Αν θα το πράξεις… να ξέρεις πως δεν υπάρχει επιστροφή. Απλά μέχρι να φτάσεις στην υλοποίηση αυτής της πράξης είναι σαν να έχεις πεθάνει μέσα σου χιλιάδες φορές. Κι αυτό γιατί έχεις οδηγηθεί στην απελπισία και στην απόγνωση. Έχεις χάσει κάθε αγάπη για τον ίδιο σου τον εαυτό. Ίσως, και να μην έμαθες ποτέ πώς να σε αγαπάς, ίσως και να μη φταις κι εσύ, εφόσον δε στο μάθανε πώς να παλεύεις για ό,τι αγαπάς.
Σε κατακλύζουν σκέψεις, όπως: «ότι είσαι ένα ανώφελο βάρος για τους άλλους», «ότι όλοι θα είναι σαν αυτόν που σε τραυμάτισε τόσο», «ότι δεν αξίζεις να σε αγαπούν», «ότι μια ζωή ήσουν το θύμα κι ότι θα συνεχίσεις να είσαι», «ότι είσαι καταδικασμένος στη μοναξιά εξαιτίας του χαρακτήρα σου ή της εξωτερικής σου εμφάνισης». Θεωρείς πως «οι πόνοι θα ‘ναι για ‘σένα ένας αχώριστος σύντροφος», «Με το να ζεις παρατείνεις τον πόνο».
Πνίγεις τον πόνο σου στο αλκοόλ, αλλά ούτε αυτό είναι ικανό να σε παρηγορήσει. Κι έτσι μαθαίνεις να περιφρονείς τη ζωή, τη δική σου αλλά και των άλλων.
Σκέφτεσαι πως έτσι θα τιμωρήσεις όσους σε πίκραναν και η οργή ενδόμυχα, σταγόνα- σταγόνα στάζει το δηλητήριο στην ψυχή και στο μυαλό σου, θολώνοντας τη λογική.
Αν είσαι τυχερός… ίσως σου περάσει η σκέψη από το μυαλό: Άραγε ο θάνατος είναι κέρδος; Κι αν είναι κέρδος; Για ποιον είναι;
Όταν η ψυχή δεν αντέχει να υποφέρει όσα υποφέρει αλλά πολύ περισσότερο τον ίδιο της τον εαυτό τότε ζητά τη δικαιοσύνη. Η αυτοκτονία αποτελεί ένα είδος εκδίκησης. Και η εκδίκηση μπορεί να εκληφθεί ως ένα είδος δικαιοσύνης, δηλαδή μιας αυτοδικίας. Δε σκέφτεσαι αν σου κοστίζει περισσότερο ή λιγότερο να εκδικηθείς για όσα σου έκαναν με το να αυτοκτονήσεις. Αυτό που ζητάς είναι να δώσεις ένα μάθημα στους άλλους, που ήταν τόσο σκληροί με 'σένα.
Θεωρείς πως η αυτοκτονία σου θα προκαλέσει αισθήματα ενοχής ή και ντροπής για τον τρόπο που σου φέρθηκαν. Μια τέτοια αντίδραση θα ήταν λογική και αναμενόμενη. Πώς όμως είσαι σίγουρος ότι θα αντιδράσουν έτσι; Αν είναι τόσο κακοί όσο θεωρείς, το πιο πιθανό είναι να μην στεναχωρηθούν, αλλά και να χαρούν από την απώλειά σου. Διότι προφανώς σε ζήλευαν και σε φθονούσαν και ποτέ δεν ήταν εκεί για σένα ακριβώς για αυτό τον λόγο, γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν πόσο καλύτερός τους ήσουν. Σε σνόμπαραν και σε απομάκρυναν, γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν έναν άνθρωπο αυθεντικό, τίμιο και ειλικρινή, έναν άνθρωπο διαφορετικό, ευαίσθητο κι όχι ρηχό και επιφανειακό σαν κι αυτούς. Όμως αυτή σου την ευαισθησία πώς περιμένεις να τη βρεις στους χαιρέκακους και στους κακεντρεχείς;
Σε ένα δικαστήριο μέσα σου έχεις καταδικάσει ερήμην τους ενόχους και η απόφαση έχει παρθεί: Η ποινή τους θα είναι να γίνεις αυτόχειρας εξαιτίας τους.
Όμως, παίρνοντας αυτή την απόφαση δεν εκδικείσαι κανέναν παρά μόνο τον ίδιο σου τον εαυτό, που ουσιαστικά του στερείς τη ζωή, το μόνο πολύτιμο αγαθό που είχε. Συνεπώς, ο μεγαλύτερος χαμένος θα είσαι εσύ. Ακόμη κι αν έχεις χάσει τα πάντα… την αγάπη, τους φίλους, την περιουσία σου, το πολυτιμότερο αγαθό που σου έμεινε είναι η ίδια σου η ζωή. Η ζωή είναι το σπουδαιότερο αγαθό, διότι μέσα από αυτό μπορείς να αποκτήσεις όλα όσα έχασες ή όσα σου λείπουν.
[full_width]
