Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: -Λες ότι πιστεύεις στον Θεό αλλά δεν προσεύχεσαι*…
Προσπάθησε και δυνάμωσε την πίστη μέσα σου. Με τον καιρό θα αισθανθείς την ανάγκη για προσευχή. Η πίστη σου δεν είναι δυνατή, γι αυτό δεν σε προτρέπει στην προσευχή.
Όταν πέσει λίγο νερό στον τροχό του νερόμυλου, ο τρόχος μένει ακίνητος. Όταν πέσει πολύ νερό, ο τροχός ξεκινά.
Η πίστη είναι πνευματική δύναμη. Η ολιγοπιστία δεν κινεί ούτε τον νου, ούτε την σκέψη περί Θεού, ούτε την καρδιά για προσευχή στον Θεό. Η μεγάλη πίστη κινεί και τον νου και την καρδιά και ολόκληρη την ψυχή του ανθρώπου. Όσο διαρκεί στον άνθρωπο η μεγάλη πίστη τόσο με την δύναμή της παρακινεί την ψυχή του στον Θεό.
Λές ότι διάβασες τον λόγο του Σωτήρα:
«οίδε γαρ ο πατήρ υμών ων χρείαν έχετε προ του υμάς αιτήσαι αυτόν»
( Ματθ. 6,8 ),
μα εσύ από αυτό συμπέρανες, ότι η προσευχή δεν είναι διόλου απαραίτητη. Πράγματι ο Θεός γνωρίζει εκ των προτέρων όλα όσα μας χρειάζονται,αλλά όμως επιθυμεί να προσευχόμαστε σ' Αυτόν. Γι αυτό ο ίδιος ο Σωτήρας πρόσταξε να προσευχόμαστε ασταμάτητα, και μας έμαθε πώς να προσευχόμαστε
Είναι εύκολο να εξηγηθεί αυτό στους γονείς παρά σε εσένα τον ανύπαντρο. Κοίτα, και οι γονείς ξέρουν εκ των προτέρων τι χρειάζονται τα παιδιά τους, αλλά όμως απαιτούν από τα παιδιά τους να τους παρακαλέσουν. Επειδή οι γονείς ξέρουν, ότι η παράκληση μαλακώνει και απαλύνει την καρδιά του παιδιού, ότι την κάνει μετριόφρονα, ταπεινή, σεμνή, υπάκουη, ελεήμονα και ευγενή. Βλέπεις λοιπόν, πόσες ουράνιες σπίθες αναδύει η προσευχή από την καρδιά του ανθρώπου;
Διάβασα κάποτε πως ένας ταξιδιώτης κοντοστάθηκε μπροστά σε ένα σπίτι στην άκρη του δρόμου. Στο σπίτι οι εργάτες συζητούσαν. Ξαφνικά έγινε σιγή στο σπίτι. Οι εργάτες γονάτισαν να προσευχηθούν. Ένας από αυτούς βγήκε κι άρχισε να βηματίζει μπροστά απ' το σπίτι. Ο ταξιδιώτης τον ρώτησε:
-Τί κάνουν μέσα;
-Αυτοί προσεύχονται στον Θεό. Ενώ εγώ ντρέπομαι και βγήκα.
Ο ταξιδιώτης σώπασε και περίμενε
-Ποιόν περιμένεις; τον ρώτησε ο εργάτης
-Περιμένω, λέει, να βγει κάποιος να τον ρωτήσω για τον δρόμο.
-Μα γιατί δεν ρωτάς εμένα; Και εγώ μπορώ να σου τον δείξω.
Κουνά το κεφάλι ο ταξιδιώτης και του απαντά:
-Πώς θα μπορούσε να μου δείξει τον «δρόμο» κάποιος που ντρέπεται τον Θεό και τους αδελφούς του;
Νομίζω, ότι εσύ δεν ντρέπεσαι να προσευχηθείς, αλλά απλά έχεις αδύναμη πίστη. Να φροντίζεις το παιδί που έχεις μέσα σου. Όταν ανδρωθεί θα σου πληρώσει εκατονταπλάσια τον κόπο σου. Η ανδρειωμένη πίστη θα κινήσει τον τροχό του είναι σου, και θα λάβεις νέα ζωή.
Ειρήνη και ευλογία Κυρίου
*Είναι μια συνηθισμένη και πολυφορεμένη ατάκα,
αυτή που έχουν πολλοί στο στόμα πρόχειρη, δια πάσαν χρήσιν.
Σε μια συζήτηση, πριν λίγο καιρό, την βρήκα ξανά μπροστά μου.
Είπε κάποιος: Ε, και εγώ πιστεύω στον Θεό, και δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα άλλο. Αυτό αρκεί.
Ρωτώ λοιπόν στον αδελφό που την ξεστόμισε τόσο αναπαυτικά και βολικά για τον ίδιο..
-Αδελφέ, έχεις παιδιά;
Ναι έχω δυο.
-Να σου ζήσουν, να τα χαίρεσαι.
Ευχαριστώ.
-Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο;
Βεβαίως ότι θες.
-Όταν γεννήθηκαν, και ήταν πεινασμένα, διψασμένα, συγνώμη και χεσμένα, και βρώμικα, εσύ τι έκανες;
Έτρεχα σαν τρελλός, να τα αλλάξω, να τα ταΐσω, να τα κοιμήσω, να τα πλύνω, να τα φροντίσω.. Ουφ, δύσκολες ώρες.
-Δηλαδή δεν καθόσουν σε έναν καναπέ, και ενώ αυτά ούρλιαζαν για να καλυφθούν οι ανάγκες τους, εσύ μονότονα μονολογούσες:
"Εντάξει, πιστεύω ότι υπάρχουν τα παιδιά μου, και τα αγαπώ, οπότε δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο, αυτό αρκεί.."
Όχι!!! Όχι βέβαια. Θα μου τα είχε πάρει η πρόνοια και θα είχα πάει και φυλακή από πάνω. Τρελλός είσαι, γιατί με πέρασες;
Τι σχέση έχει αυτό που μου λες με τον Θεό;
-Έχει και παραέχει σχέση αδελφέ μου. Αφού αυτό κάνεις φιλότιμα για τα παιδιά σου, και δίνεις τα πάντα, και τρέχεις νύχτα μέρα, μη μένοντας στα λόγια, αλλά με πράξεις και αυτοθυσία, και είναι προς τιμήν σου βέβαια σαν πατέρας, τότε πόσο πιο φιλότιμα και με πράξεις θα πρέπει να υλοποιείς την αγάπη και την πίστη που λες ότι έχεις στο Θεό, που όχι μόνο εσένα έφερε στην ύπαρξη, αλλά και τα παιδιά σου, και τα παιδιά των παιδιών σου θα φέρει;
Έεεε. Μμμμ. Ναι αλλά. Ίσως έχεις κάποιο δίκιο. Αλλά ξέρεις, οι παπάδες, η εκκλησία μπλα, μπλα... Θα το δω...
Έχεις όλο τον καιρό να το ξανασκεφθείς, απλώς δες τον Θεό, όπως την σχέση σου με τα παιδιά σου, έτσι σαν αρχή για να καταλάβεις πως λειτουργεί το πράγμα.
Πρόσωπα αυτά, πρόσωπο εσύ, και ο μοναδικός τρόπος σύνδεσης είναι η άσκηση της σχέσεως ως πράξη κοινωνίας, όχι στα λόγια, αλλά στα έργα.
Ε! έτσι είναι και με το Θεό, με τον Χριστό μας. Θα γίνει πράξη η αγάπη σου και η πίστη σου, μόνο μέσα από την κοινωνία μαζί Του, εν έργω, όχι εν λόγω. Από εκεί και πέρα, κάνε όπως σε φωτίσει ο Θεός. Όπως, δηλαδή ήδη, σε φώτισε και έπραξες για τα παιδιά σου...
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
"Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται"
Ιεραποστολικές επιστολές Α”
Εκδόσεις «Εν πλω.
