Όταν έγινε βασιλιάς ο Μίνωας, ένωσε όλες τις φυλές της Κρήτης και δημιούργησε μια πολύ μεγάλη δύναμη. Έτσι μπόρεσε να διώξει όλους τους βαρβάρους που κατοικούσαν στη χώρα και να απλώσει τη δύναμή του σ’ όλη τη μεγαλόνησο. Από τότε ο Μίνωας είχε γίνει πια βασιλιάς ανάμεσα στους βασιλιάδες. Έχοντας τόση δύναμη οργάνωσε το κράτος του με τρόπο θαυμαστό, και η νομοθεσία του – που την έκανε, λέει, με τις υποδείξεις του ίδιου του Δία – έμεινε στη μνήμη των ανθρώπων για χιλιάδες χρόνια. Για να κυβερνά πιο εύκολα αυτό το μεγάλο κράτος, ο Μίνωας το χώρισε, λέει, σε τρεις περιφέρειες: Η πρώτη έβλεπε στην Ασία και είχε κέντρο την Κνωσό, την πιο μεγάλη πόλη της Κρήτης και την πιο αγαπημένη του Μίνωα. που την είχε κάνει και μόνιμη έδρα του. Η δεύτερη περιφέρεια έβλεπε στην Αφρική και είχε κέντρο τη Φαιστό, και η τρίτη έβλεπε στην Ευρώπη και είχε κέντρο την Kυδωνία.
Τότε άρχισαν οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά, να χαίρονται τα πλούτη και τα καλά τους. Τότε επίσης έφτασε στην Κρήτη, εξόριστος από την Αθήνα, ο πιο φημισμένος τεχνίτης του κόσμου, ο Δαίδαλος.
Στην Κρήτη ο Δαίδαλος, που η φήμη του είχε φτάσει εκεί πριν από τον ίδιο, κέρδισε αμέσως τη φιλία του Μίνωα. Ο μεγάλος βασιλιάς ξόδεψε με απλοχεριά από τα πλούτη της αυτοκρατορίας του. για να μπορέσει ο ξακουσμένος τεχνίτης να στολίσει τη Μεγαλόνησο με τα πιο όμορφα καλλιτεχνήματα. Έτσι ο Δαίδαλος έχτισε στην Κρήτη τα μεγάλα παλάτια της με τις γεμάτες πολυτέλεια αίθουσες, με τα αγάλματα και τους βωμούς, τα λουτρά, τον Λαβύρινθο, όπου κρατούσαν κλεισμένο τον Μινώταυρο, και το μαρμάρινο χοροστάσι, όπου η Αριάδνη με τις φίλες της χόρευαν στις μεγάλες γιορτές του χρόνου.
Ο Δαίδαλος έζησε πολύ καιρό στην Κρήτη, στη Σικελία και στην Αίγυπτο. Όπου πήγε, τα έργα του τα θαύμαζαν και παντού τον τιμούσαν σαν θεό- στην Αίγυπτο μάλιστα, όπου έλεγαν πως είχε κατασκευάσει τα προπύλαια της Μέμφιδας και έναν μεγάλο λαβύρινθο, πριν από τον Λαβύρινθο της Κρήτης, του είχαν και ναό αφιερωμένο στο όνομά του.
Θα ακολουθήσει η ιστορία του ταύρου και της Πασιφάης και η δραπέτευση του Δαίδαλου από την Κρήτη.
Στην αρχή της βασιλείας του ο Μίνωας δεν κατάφερνε ν’ αποκτήσει παιδιά ούτε με την Πασιφάη ούτε με καμιά άλλη γυναίκα, γιατί τον είχε βρει μια φοβερή αρρώστια: από το σώμα του χύνονταν ερπετά και έτρωγαν τα σπλάχνα κάθε γυναίκας που θα πλάγιαζε μαζί του. Πολλές γυναίκες, λέει, πήγαν έτσι χαμένες, εκτός από την Πασιφάη, που, σαν κόρη του Ήλιου, ήταν αθάνατη και δεν την άγγιζε το κακό. Μάλιστα, σύμφωνα με άλλη παράδοση, η ίδια η Πασιφάη είχε προκαλέσει με μάγια την αρρώστια του Μίνωα, για να βγάζει από τη μέση κάθε αντίζηλό της. Εκείνο τον καιρό βρέθηκε στην Κρήτη η Πρόκρις, θυγατέρα του Ερεχθέα, βασιλιά της Αθήνας, που μπόρεσε να τον γιατρέψει. Συνδέθηκε μάλιστα και ερωτικά μαζί του, αλλά αναγκάστηκε να φύγει γρήγορα γιατί φοβήθηκε την οργή της Πασιφάης. Φεύγοντας, ο Μίνωας της χάρισε δύο θαυμαστά δώρα: ένα κοντάρι, που δεν έχανε ποτέ το στόχο, και ένα σκύλο που δεν του ξέφευγε αγρίμι.
Για να αναγνωριστεί βασιλιάς ο Μίνωας, επικαλέστηκε, όπως είδαμε, τον Ποσειδώνα, να του στείλει σημάδι πως αυτή ήταν η θέληση των θεών τότε ξεπήδησε από τα κύματα ένας ταύρος με ομορφιά ασύγκριτη. Αυτό τον ταύρο ο Μίνωας δεν τον θυσίασε στον Ποσειδώνα, όπως έπρεπε, μα τον κράτησε και θυσίασε άλλον. Τότε όμως ο θεός οργίστηκε και για να τιμωρήσει τον Μίνωα έκανε την Πασιφάη να νιώσει έρωτα παράφορο για τον όμορφο ταύρο. Πάνω σ’ αυτό άλλοι είπαν πως τον αφύσικο αυτό έρωτα τής τον ενέπνευσε η Αφροδίτη, επειδή η Πασιφάη είχε παραμελήσει τη λατρεία της. Όπως και να έγιναν τα πράγματα, βέβαιο είναι πως η Πασιφάη, στην επιθυμία της να ενωθεί με το όμορφο ζώο, ζήτησε τη βοήθεια του Δαίδαλου. Αυτός τότε σκάρωσε μια ξύλινη αγελάδα με κούφια από μέσα και ντυμένη απ’ έξω με πραγματικό δέρμα αγελάδας, που ξεγελούσε και άνθρωπο ακόμα . Ύστερα την έσειρε με τροχούς ως το λιβάδι όπου έβοσκε ο ταύρος του Ποσειδώνα. Ο ταύρος πραγματικά την πλησίασε αμέσως και έτσι η Πασιφάη, που ήταν κρυμμένη μέσα, κατάφερε να ενωθεί μαζί του. Από το ζευγάρωμα αυτό η Πασιφάη γέννησε ένα τέρας, τον Μινώταυρο, που είχε κεφάλι ταύρου και σώμα ανθρώπου.
Ο Μίνωας έκλεισε τον Μινώταυρο στον Λαβύρινθο. Ο Λαβύρινθος, ένα από τα πιο σπουδαία έργα του Δαίδαλου, χτισμένος πάνω σε σχέδια που είχε εφαρμόσει ο ίδιος ο μεγάλος τεχνίτης στην Αίγυπτο, ήταν στα υπόγεια του παλατιού και είχε πολύ εύκολη την είσοδο αλλά σχεδόν αδύνατη την έξοδο, τουλάχιστον για όποιον δεν την ήξερε καλά και τούτο γιατί το παράξενο οικοδόμημα είχε πολλούς διαδρόμους γεμάτους πολύπλοκες στροφές, που συνήθως δεν οδηγούσαν πουθενά. Μέσα σ’ αυτό τον Λαβύρινθο ο βασιλιάς έκλεινε τους εχθρούς του, για να χαθούν. Εκεί μέσα ζούσε ο Μινώταυρος και τρεφόταν με ανθρώπινο αίμα.
Δαίδαλος και Ίκαρος
Ύστερα από όλες αυτές τις εκστρατείες ο Μίνωας δεν είχε την τύχη, όπως θα περίμενε κανείς, να τελειώσει ήσυχα τη ζωή του στην αγαπημένη του Κνωσό. Για μια φορά ακόμα βρέθηκε στην ανάγκη να πάρει το στόλο του και να φύγει μακριά από την Κρήτη Αιτία γι’ αυτό έλεγαν πως ήταν ο Δαίδαλος με την εξαφάνισή του. Σαν έφτιαξε την ξύλινη αγελάδα, για να ενωθεί η Πασιφάη με τον όμορφο ταύρο του Ποσειδώνα, ο Δαίδαλος φοβήθηκε πολύ την τιμωρία που τον περίμενε αν κάποτε γινόταν γνωστή η συνέργειά του στη μοιχεία της βασίλισσας· έτσι αποφάσισε να φύγει, όσο είχε καιρό. Η Πασιφάη τον βοήθησε σ’ αυτό και του έδωσε κρυφά ένα καράβι, για να τον πάει όπου ήθελε. Έτσι ο Δαίδαλος πήρε μαζί του τον Ίκαρο, το γιο που είχε αποκτήσει με τη Ναύκρατη, μια σκλάβα του βασιλιά, και άφησε την Κρήτη για πάντα. Πλέοντας ανατολικά από τις Κυκλάδες κοντά σ’ ένα νησί, ο Ίκαρος παραπάτησε, έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Ο Δαίδαλος έθαψε το παιδί του στο κοντινό νησί, που από τότε το είπαν Ικαρία, ενώ το πέλαγος ολόγυρα το είπαν Ικάριο. Άλλοι έλεγαν πως το σώμα του άτυχου Ίκαρου το βρήκε αργότερα ο Ηρακλής και πως αυτός φρόντισε να το ενταφιάσει, ενώ ο Δαίδαλος συνέχισε μόνος το ταξίδι και έφτασε στη Σικελία, που τότε την έλεγαν Σικανία. Ο Δαίδαλος πήγε στην Κάμικο ή Ίνικο, εκεί όπου αργότερα χτίστηκε ο Ακράγας. Εκεί βρήκε φιλοξενία και προστασία κοντά στο βασιλιά Κώκαλο.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
ΟΙ ΗΡΩΕΣ
ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ
