Τα μάτια σου σε κοιτάνε ή σε αποφεύγουν;
Κοιτάνε με απάθεια την αντανάκλαση του χρόνου ή ζαρώνουν στη σκέψη της απώλειας;
Το ξηραμένο στόμα σου είναι έτοιμο να βομβαρδίσει τη σιωπή με δικαιολογίες για τα αδικήματα σου ή σε κοιτά ειρωνικά και σε περιγελά για ό,τι προκάλεσες στη ζωή σου;
Μετά από αυτήν τη δοκιμή ελπίζω να κατάλαβες ότι ούτε εσύ δεν γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι. Πόσο μάλλον να σε γνωρίζουν οι άλλοι!
Είσαι μόνος τώρα! Πώς σου φαίνεται;
Tι είναι χειρότερο, να είσαι μόνος σε ένα μισοφωτισμένο δωμάτιο χωρίς παράθυρα και με μια ξύλινη μισοσπασμένη καρέκλα όπου περιμένεις αυτό που δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι ή να περιμένεις να περάσεις τη διάβαση σε μια λεωφόρο το μεσημέρι, την ώρα που ο κόσμος σχολά από την δουλειά του και γύρω σου γίνεται χαμός, ο ήλιος σε χτυπά κατακόρυφα ενώ συνέχεια ανάβει το φανάρι για να περάσεις απέναντι αλλά εσύ μένεις κολλημένος εκεί, στην άκρη του πεζοδρομίου, σαν να έχουν κολλήσει τα πόδια σου στο πάτωμα;
Όλοι oι άλλοι γύρω περνούν δίπλα σου αδιάφοροι και ενώ εσύ ζητάς απεγνωσμένα βοήθεια κυριευμένος από πανικό απλώς σε προσπερνούν σαν να μην υπάρχεις, σαν να μην είσαι εκεί, σε σκουντούν και σε πατούν αλλά κάνεις δε γυρίζει καν να κοιτάξει το εμπόδιο στο οποίο σκόνταψε. Πως νιώθεις, σαν γίγαντας σε μια χώρα νάνων ή σαν νάνος σε μια χώρα γιγάντων;
Αυτή είναι η πραγματική μοναξιά, να είσαι στο πλήθος και η μοναξιά σου να πληθαίνει.
Μα εσύ ψάχνεις άλλους ανθρώπους για να κάνεις παρέα και να ξεφύγεις από τη μοναξιά σου. Οι άλλοι! τι ειρωνεία, καλοί και αυτοί...! Αντί να κοιτάξουν πρώτα να βελτιωθούν και να γνωρίσουν τον άγνωστο εαυτό τους που ούτε πως μοιάζουν δεν Ξέρουν και ούτε καν τις ατέλειες τους δεν αναγνωρίζουν, προσπαθούν να σου πουν ποιος είσαι και να σου πουν τα ελαττώματά σου αμέσως μόλις τους πλησιάσεις.
Αν γνώριζαν τον εαυτό τους θα τους άρεσε ή θα ήθελαν να δραπετεύσουν για να γλιτώσουν;
Ολόκληρα βιβλία έχουν γραφτεί για την ψυχή του ανθρώπου. Η ανάγκη για τη γνώση του «Είναι» και του «Εγώ», του «Συνειδητού» και του «Ασυνείδητου» γέννησε επιστήμες που μελετούν και αναζητούν την κρυφή γνώση που κρύβεται μέσα μας. Ψάχνουν αυτό που μας κάνει μοναδικούς και ξεχωριστούς σε σχέση με τα έξι δισεκατομμύρια άλλων ομοίων μας που υπάρχουν στον ετοιμοθάνατο από εμάς πλανήτη Γη. Προσπαθούν να μας γιατρέψουν από τη μιζέρια μας και την κακία μας με χημικά παρασκευάσματα, να μας γλιτώσουν από την κατάθλιψη με μερικά σιρόπια, να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, αφού δεν μπορούμε μόνοι μας να γίνουμε, με μικροσκοπικά χαπάκια.
Πόσοι όμως ασχολήθηκαν με το να μας μάθουν να αγαπάμε τον διπλανό μας;
Ποιος μας είπε ότι αν αγαπήσουμε τον διπλανό μας, στο πρόσωπό του θα αγαπήσουμε και το δικό μας; Και ότι αν του χαμογελάσουμε από αγάπη, η αγάπη αυτή θα αγαπήσει την ψυχή μας;
Η αγάπη είναι σαν τον κύκλο της βροχής. Βρέχει, ποτίζεται η Γη, ανθίζουν τα λουλούδια και φαίνεται η ομορφιά του κόσμου από τα τρελά χρώματα και τα υπέροχα αρώματα. Εξατμίζεται η βροχή και το νερό και οι σταγόνες της γίνονται σύννεφα τα οποία θα ποτίσουν μιαν άλλη πεδιάδα ώστε να φανεί παντού το μεγαλείο της φύσης και το θαύμα της αγάπης να μυρίσει κάπου αλλού.
Από εμάς εξαρτάται να αγαπήσουμε τον εαυτό μιας, από μας εξαρτάται να γνωρίσουμε την ευτυχία μας.
Από εμένα εξαρτάται να σε αγαπήσω. Και αφού θα σε αγαπάω γιατί να μείνω μόνος;
Έχω εσένα!
Καταλαβαίνεις τη δύναμη της αγάπης;
Δίνε μου κουράγιο να μπορώ να σε βοηθώ να μου δίνεις δύναμη ώστε να σε αγαπώ και από αυτήν την αγάπη να καταφέρνω να σου δίνω κουράγιο να μπορείς να με βοηθάς και να σου δίνω δύναμη να με αγαπάς.
Κάπως σαν τον κύκλο της βροχής!
