Ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και νιώθεις πως δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, νιώθεις το σώμα, το κεφάλι και την καρδιά σου να χτυπά απίστευτα, τόσο που νιώθεις θα πεταχτεί έξω, έναν κόμπο στον λαιμό να σε πνίγει, κάποια απροσδιόριστα συναισθήματα να σε κυριεύουν..
«Μπα σε καλό μου… σκέφτεσαι, την άρπαξα, κρύωσα, ε μα καιρός είναι αυτός μια κρύο μια ζεστή; «Σκέφτεσαι.
Καλείς στην εργασία σου να ενημερώσεις πως δεν θα πας, πετάγεσαι μέχρι το φαρμακείο αγοράζεις βιταμίνες, τρως καλά και ξεκουράζεσαι..
«Εντάξει το πολύ σε μια δυο μέρες θα είμαι περδίκι» ξανά σκέφτεσαι.
Έλα όμως που περνούν οι μέρες και τα συμπτώματα όχι μόνο δεν υποχωρούν, γίνονται όλο και πιο έντονα.
Αρχίζεις να ανησυχείς αλλά κάνεις μόνη σου την διάγνωση ξανά υπερκόπωση θα είναι και παλεύεις για να συνεχίσεις κανονικότατα την καθημερινότητά σου.
Μέχρι την στιγμή εκεί που εργάζεσαι νιώθεις να χάνεσαι, να πνίγεσαι, να μην μπορείς να ανασάνεις, να μουδιάζουν χέρια, πόδια, κεφάλι… τόσο που αδυνατείς να κουνηθείς και ένας χείμαρρος δακρύων να ξεχειλίζει από τα μάτια σου.
Σε βλέπουν οι συνάδελφοί φωνάζουν προϊστάμενο σε κατεβάζουν στο ιατρείο.
Εσύ ακούς μα δεν σου βγαίνει μιλιά.
Να καλέσουμε ασθενοφόρο; σε ρωτούν.
«Όχι να πάω σπίτι μου να ξεκουραστώ» απαντάς…
Και όσο περνούν οι μέρες η κατάσταση επιδεινώνεται.
Κάποια αρνητικά γεγονότα σε επηρεάζουν τόσο πολύ που μπορούν να σε φέρουν σε αυτή την κατάσταση, από ένα απλό σπάσιμο ενός ποτηριού έως ένας περίεργος ηλικιωμένος που τα έβαλε με σένα και το σκυλάκι σου.
Μέρα με την μέρα νιώθεις να καταρρέεις, νιώθεις τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν και επιτέλους θορυβείσαι και αποφασίζεις να επισκεφτείς τον οικογενειακό σου γιατρό που σε κουράρει χρόνια τώρα και τον εμπιστεύεσαι τυφλά.
Του λες τα συμπτώματα και εκείνος την αλήθεια.
«Υποφέρεις από κρίσεις πανικού και συμπτωματολογία Κατάθλιψης».
Χάνεσαι και προσπαθείς να χωνέψεις αυτό που μόλις άκουσες.
Σε παραπέμπει σε ψυχίατρο και σε ψυχοθεραπευτή.
Όλοι σε καθησυχάζουν πως θα περάσει, πως θέλει υπομονή, χρόνο και θέληση από την δική σου πλευρά να επανέλθεις.
Είναι ένα πρόβλημα παροδικό και θα περάσει αρκεί να προσπαθήσεις και να βρεθεί η κατάλληλη αγωγή να κουμπώσει στον οργανισμό σου, για αυτό την αλλάζουν συνέχεια.
Αντιμετωπίζεις φοβίες , αϋπνίες, εφιάλτες, δεν αντέχεις την φασαρία και δεν σε ευχαριστεί τίποτα από εκείνα που έκανες πριν, το μυαλό σου παίζει περίεργα παιχνίδια.
Βλέπεις μόνο μαυρίλα και απελπισία… και οι κρίσεις σχεδόν καθημερινές, μπορεί να σε πιάσουν παντού.
Στο δρόμο, στο λεωφορείο, στην εργασία σου οπότε αρχίζεις να τα αποφεύγεις όλα αυτά...
Και αναρωτιέσαι εσύ και το περιβάλλον σου πως συνέβη αυτό σε ένα άτομο σαν και σένα γεμάτο ενέργεια, χαμόγελο, ζωή.
Και ίσως υπάρξει και στιγμή που θολώνεις και επιθυμείς να κάνεις κακό στον εαυτό σου και ίσως τελικά το κάνεις αλλά για καλή σου τύχη μόλις το αντιληφθείς καλείς βοήθεια.
Και υποβάλλεις τον οργανισμό σου σε μια απίστευτη ταλαιπωρία εξαιτίας της πλύσης στομάχου και όλου εκείνου του φόβου για το χειρότερο που προκαλείς σε εσένα και στους ανθρώπους.
Και μετά από κάτι τέτοιο αναγκαστικά νοσηλεύεσαι, αλλά ούτε το περιβάλλον του νοσοκομείου σε βοηθά, αφού εκεί βλέπεις ακόμα πιο σκληρές και απελπιστικές καταστάσεις που παρόλα αυτά δεν σε θορυβούν.
Μιλάς με τους θεραπευτές σου και σου λένε πως δεν είναι μόνο ο θάνατος αλλά υπάρχει κίνδυνος η μεγάλη λήψη τέτοιων φαρμάκων να σου αφήσει κουσούρι και μάλιστα να κατηγορηθούν οι ίδιοι γιατί στα χορήγησαν.
Και ξανά σηκώνεσαι νιώθοντας τυχερή που τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη, παρόλο που σε οδήγησε στην απόπειρα το γεγονός πως νιώθεις δυσβάσταχτη την ζωή σου.
Η διάγνωση των γιατρών είναι πώς υπήρχε χρόνια συσσωρευμένο άγχος που έσκασε στον οργανισμό σου σε μια στιγμή απόλυτης ηρεμίας.
Και τότε στροφάρεις και κατανοείς ότι το πως θα αντιμετωπίσεις την ασθένεια εξαρτάται και είναι καθαρά δική σου επιλογή.
Εκείνοι που σε παρακολουθούν φυσικά κάνουν τα πάντα να σε βοηθήσουν αλλά και εσύ είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσεις το πρόβλημα, να το δεχτείς, να το αντιμετωπίσεις και να είσαι ανοιχτή στην βοήθεια των ειδικών...
Στην αρχή πιστεύεις πως τελικά το τέρας της κατάθλιψης θα σε καταπιεί στα σκοτάδια του, αλλά όταν έχεις πείσμα και τσαγανό δεν το επιτρέπεις.
Η μάχη άνιση αλλά βήμα βήμα μπορείς να την κερδίσεις.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να σκεφτείς πως η κατάθλιψη είναι μια μοναδική ευκαιρία αναγέννησης.
Ναι ακριβώς αναγέννησης, διότι με την ψυχοθεραπεία φτάνεις βαθιά μέσα στην ψυχή σου και στο υποσυνείδητο σου.
Έρχεσαι αντιμέτωπος με τις πληγές, με τις πιο κρυφές σκέψεις, με τα απωθημένα, με τα λάθη σου με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ξαναγεννιέσαι γιατί κάνεις ξεσκαρτάρισμα, πετάς της άχρηστες μνήμες, κατανοείς που χωλαίνει ο χαρακτήρας σου και προσπαθείς να διορθώσεις τα κακώς κείμενα αυτού.. κάνεις χώρο στην ψυχή σου για καινούργια όμορφα πράγματα.
Ανακαλύπτεις έναν υπέροχο κόσμο, έναν κόσμο που ήξερες πως υπήρχε μέσα σου, μα δεν είχες χρόνο να ασχοληθείς.
Ανακαλύπτεις τα θέλω, τους στόχους, τα όνειρα και τις ελπίδες σου που εγκατέλειψες.
Και αρχίζεις να τα εντάσσεις πάλι στην καθημερινότητά σου.
Οπλίζεσαι με μια μαγική δύναμη, ό,τι οραματίζεσαι, έχεις την μοναδική ικανότητα να το πετύχεις.
Πιάνεις πάτο κάποιες φορές, οι κρίσεις πανικού σε εξαντλούν μα μαθαίνεις σταδιακά να τις αντιμετωπίζεις και αποδέχεσαι πως δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση να πεθάνεις κατά την διάρκεια τους, ούτε θα πας από ασφυξία επειδή πνίγεσαι, ούτε από έμφραγμα λόγω της ταχυπαλμίας.
Μαθαίνεις να μην μαστιγώνεις τον εαυτό σου για τα λάθη σου, αλλά να τον λατρεύεις.
Κάνεις πράγματα που λατρεύεις, που σε βοηθούν να χαλαρώσεις και να ηρεμήσεις.
Και επιπλέον, επειδή η κατάθλιψη δυστυχώς είναι μια εγωιστική πάθηση, επειδή θέλεις όλοι να ασχολούνται μαζί σου, θες από ανασφάλεια, θες από φοβία, θες από μοναξιά... αυτό συμβαίνει.
Αλλά αρκεί να μην το παρατραβήξεις και γίνεις φορτική γιατί και οι άλλοι έχουν τα θέματα τους.
Ε, ναι! δεν γυρίζει όλος ο κόσμος γύρω από σένα.
Και τότε επιτέλους έχεις την μοναδική ευκαιρία να διαπιστώσεις ποιους τελικά θα κρατήσεις στη ζωή σου γιατί το αξίζουν και ποιους θα αποχαιρετήσεις.
Γιατί οι άνθρωποι στα δύσκολα και στον πόνο του άλλου δείχνουν το αληθινό πρόσωπο τους.
Οι απώλειες σε αυτό το ξεκαθάρισμα φυσικά θα σε πονέσουν αλλά όσοι μείνουν, το σίγουρο είναι πώς εκείνοι θα είναι οι άνθρωποι της καρδιάς και της ζωής σου.
Επίσης μαθαίνεις να απολαμβάνεις την μοναξιά, να την αποζητάς και τελικά εξαιτίας της να γίνεις δημιουργική.
Αισθάνεσαι ολοκαίνουργια, μπροστά σου ξεδιπλώνεται η ζωή που πάντα λαχταρούσες και δεν τολμούσες να διεκδικήσεις.
Η τώρα η πότε σκέφτεσαι.
Υψώνεις το παράστημά σου και προχωράς.
Δεν την φοβάσαι την κατάθλιψη, δεν θρηνείς για τις μέρες, τις στιγμές που έχασες καρφωμένη στο κρεβάτι επειδή ένιωθες πως δεν αντέχεις να παλέψεις για να σταθείς στα πόδια σου.
Δε τρέμεις στην ιδέα της κρίσης πανικού, δε στεναχωριέσαι επειδή παίρνεις φάρμακα...
Και απλό κρύωμα να ήταν δεν θα έπαιρνες;
Δεν θλίβεσαι που διαλύθηκε το νευρικό σου σύστημα, ο ψυχικός και ο πνευματικός σου κόσμος γιατί όχι απλά τον διόρθωσες αλλά τα αντικατέστησες με νέα, καλύτερα.
Και τελικά ξέρεις κάτι;
Έρχεται η στιγμή που νιώθεις ευγνώμων που πέρασες από κατάθλιψη γιατί αν δεν το πάθαινες σιγά μην κατάφερνες όλα τα παραπάνω.
Βέβαια καλό είναι να τα πετυχαίνεις χωρίς καμία πάθηση να σου χτυπήσει την πόρτα.
Η κατάθλιψή δεν είναι τιμωρία λοιπόν άλλα μία εξαιρετική ευκαιρία να ξαναγεννηθείς.
Και αν το δεις έτσι και το αντιμετωπίσεις, ναι με θετική σκέψη, ναι με χαμόγελο, όσο ζόρικο και αν είναι, που είναι πολύ πάρα πολύ… το αποτέλεσμα όταν ξεφύγεις από αυτή θα σε δικαιώσει και θα γεμίσει την ψυχή σου με γαλήνη, πληρότητα και μόνο υπέροχα, μοναδικά συναισθήματα..
