Σήμερα λέω να κάνω κοπάνα (από τα ζόρια)

Όχι άλλο κάρβουνο.

Σταματήστε τη γη να κατέβω μπας και σταματήσει μαζί της κι εκείνο το άτιμο το πραγματάκι με τους δείκτες. Ρολόι το λένε και πολύ με βασανίζει.

Είναι που η μέρα θα ήθελα να έχει 48 ώρες για να προλάβω όσα έχω αναλάβει να κάνω.

Είναι που δε βγαίνει μάνα μου το πρόγραμμα κι εγώ έχω αρχίσει και τα παίζω.

Οργανισμός είναι αυτός, πόσο να αντέξει;
Να αντέξει τα ατελείωτα δρομολόγια από δω κι από εκεί;
Να αντέξει τα ξενύχτια μπροστά σε μια οθόνη ή σε χαρτιά;
Ρετάρει και μαζί με αυτόν κι εγώ. Και κάπου μέσα μου βαθιά νιώθω ότι με καταλαβαίνεις γιατί κι εσύ τα ίδια με μένα κάνεις.

Πώς καταντήσαμε έτσι μου λες; 

Η κρίση φταίει για όλες τις υποχρεώσεις που φορτωθήκαμε ή το ότι δεν μπορούμε να πούμε όχι;

Όχι δεν προλαβαίνω.
Όχι δεν μπορώ να ανταποκριθώ.
Όχι δε θέλω.

Τόσο απλό κι όμως το κάνουμε τόσο μα τόσο δύσκολο.
Δεν είμαστε ρομποτάκια. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι και δε θέλω να γίνω. Το παλεύω πάντως σα να ήθελα. Αλλά η επίσημη γραμμή του εαυτού μου είναι ότι δε θέλω να γίνω ρομποτάκι.

 Κι όμως...

  Η σκέψη μου τείνει να γίνει πιο αργή κι από το χέρι μου όταν γράφει στο πληκτρολόγιο. Κάτι σαν τη σκιά του Λούκυ Λουκ ένα πράγμα.

 Λούκυ Λουκ  ...τι μου θύμισα. 

 Πόσα χρόνια. Πόσα ξένοιαστα χρόνια που το μόνο σου μέλημα ήταν να λύσεις τα τρία προβλήματα πρακτικής αριθμητικής, να ετοιμάσεις το φυλλάδιο της γλώσσας και να μάθεις το ποίημα σου για τη γιορτή. Και μας φαίνονταν όλα τόσα πολλά.

Μόνο που δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα ήρθαν τώρα.
Υποχρεώσεις κι άγιος ο Θεός. Κι εγώ κι εσύ στα όρια.
Συνέχεια στα όρια.

Αντέχεις;

 Εγώ όχι.

Σαν να πέφτει η θερμοκρασία μου. Υποθερμία το νιώθω. Λες να πτωματοποιούμαι και να μην το ξέρω;

Μπα... εγώ θα πεθάνω και κάτι μέσα μου θα μου λέει σήκω να δουλέψεις. 

  Σήκω έχεις να επιμεληθείς, να διδάξεις, να κάνεις θελήματα.

Έτσι το θέλω να γίνει άραγε; Με ανατριχιάζει και η ιδέα.

Πήρα το σχήμα της καρέκλας εγώ που δεν ήθελα να τη βλέπω ούτε ζωγραφιστή.

Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη έλεγε ο παππούς και την έκανε κοπάνα.

Κι εγώ μια κοπάνα θέλω.

 Γιατί πολλή δουλειά έχω αλλά αφέντης δε νιώθω.

Δε νιώθω καν αφέντης του εαυτού μου.

 Λες με μια κοπάνα να θυμηθώ πώς είναι να κυλά ο χρόνος φυσιολογικά;

 Να προλαβαίνεις να κάνεις όσα θες κι όχι μόνο αυτά που υποχρεώνεσαι;
Καλές οι υποχρεώσεις, αλλά κι αυτά τα έρμα τα δικαιώματα χρειάζονται.

Λέω λοιπόν σήμερα να την κάνω κοπάνα από το ρολόι. Δε θα του δώσω καμία σημασία κι ας βαράει με ειδοποιήσεις και υπενθυμίσεις.

Σήμερα θα κάνω κοπάνα από τα ζόρια και θα δώσω το παρών στον εαυτό μου.

Μου έχει λείψει...

ΣτεύηΤσούτση

via