ΚάΠοΤε μπαίνει ν ΨάΞε
Όταν διδάσκω στα παιδιά την αναγκαιότητα της ύπαρξης του τελικού (ν) στην γλώσσα μας τα παιδιά απορούν.
– Μα γιατί, κύριε;
– Γιατί το τελικό (ν) είναι τόσο απαραίτητο που αν ξεχάσεις να το πεις, τίθεται από μόνο του τιμωρητικό και σε κάνει να μιλάς αλαμπουρνέζικα. Δεν λες την καρέκλα, αλλά την γκαρέκλα, δεν λες τον τοίχο, αλλά το ντοίχο, δεν λες μην παρκάρετε, λες μη μπαρκάρετε… Κάπως έτσι φτάσαμε να λέμε την μπρίζα, πρίζα. Από την έλλειψη του τελικού (ν).
Ο Ελύτης είχε χαρακτηρίσει των εξωστρακισμό του από την ελληνική γλώσσα, γενοκτονία, οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν τοποθετήσει στην μέση ακριβώς του πρώτου ελληνικού αλφάβητου με τα 27 γράμματα και η σύγχρονη ψυχολογία έχει αποδεχτεί ότι το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά, όπως ακριβώς και το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Γι αυτό και συνηθίζουμε να λέμε «τα είπε με το «Ν» και με το «Σ». Δηλαδή με κάθε λεπτομέρεια.
Εμείς γιατί έχουμε γίνει διώκτες του;
Από την άγνοιά μας βεβαίως
...ως συνήθως.
«Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου. Πριν μερικά χρόνια στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου – στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα».
Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα, ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (ς). Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η πλήρη! ένταξη» (!)
… Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.
… Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.
Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα:
Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας.
Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της από όσους εδρεύουν στο Υπουργείον (Ανθελληνικής) Παιδείας τα τελευταία 40 χρόνια.
Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας.
Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της από όσους εδρεύουν στο Υπουργείον (Ανθελληνικής) Παιδείας τα τελευταία 40 χρόνια.
Σύμφωνα με την γραμματική (https://bit.ly/2DRhAyi), η διατήρηση ή μη του γράμματος -ν στο τέλος ορισμένων λέξεων, ανάλογα με το αρχικό γράμμα της λέξης που ακολουθεί, είναι μια περίπτωση που στη γραμματική της ελληνικής γλώσσας περιλαμβάνεται στα «πάθη των συμφώνων».
Σύμφωνα με τη διδασκόμενη γραμματική, το θηλυκό οριστικό άρθρο την, η προσωπική αντωνυμία του τρίτου προσώπου αυτήν και την και τα μόρια δεν και μην «διατηρούν το τελικό –ν όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει από φωνήεν ή από τα σύμφωνα κ, π, τ, τα δίψηφα σύμφωνα μπ, ντ, γκ και διπλά σύμφωνα ξ, ψ». Οι λέξεις αυτές, δηλαδή, χάνουν το τελικό –ν, όποτε η επόμενή τους λέξη αρχίζει από τα «σύμφωνα: β, δ, γ, φ, θ, χ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ», όπως για παράδειγμα όταν γράφουμε «τη δασκάλα, τη θυμήθηκα, δε θέλω». Το τελικό –ν διατηρείται πάντα, δηλαδή ανεξάρτητα από τον φθόγγο που ακολουθεί, «στον ενικό του αρσενικού οριστικού και αόριστου άρθρου (τον, έναν), για να αποφεύγεται η σύγχυση με το ουδέτερο οριστικό και αόριστο άρθρο (το, ένα)», στην προσωπική αντωνυμία του τρίτου προσώπου αυτόν και τον, στο άρθρο των, καθώς και στο επίρρημα σαν.
