"Γιά κοίταξε γύρω μας, Φωτάκη! Δὲν εἶναι παράδεισο ἡ πλάση; Ὁ ἥλιος πού 'ναι ἀπὸ πάνω μας καὶ γελᾶ σὰν τὸν καλὸν τόν ἄνθρωπο, τὰ βλογημὲνα τὰ βουνά, κείνη θάλασσα ποὺ δὲ χορταίνει κανὲνας νὰ τὴν κοιτάζει, τὰ λουλούδια ποὺ μοσκοβολᾶνε! Δόξα στὸν Γιαραμπή, τί καλὰ ποὺ εἵμαστε! 'Έχουμε τὸ παλάτι μας, τὴ βάρκα μας, τ' ἀγεράκι μας, τὴν ἡσυχία μας! Τί χρειάζεται παραπάνω γιὰ νὰ χαίρεται ὁ ἄνθρωπος; Ὁ μεγαλοδύναμος, ὅλα μᾱς τά 'δωσε. Κ' ἐμεῖς, οἱ ἀχάριστοι, θέλουμε νὰ φᾱμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον γιὰ ν' ἀπολάψουμε τάχα τὴ ζωή. Ποιὰ ζωή, βρὲ; Ἡ ζωὴ εἶναι μὲσα, στὸν ἄνθρωπο, δὲν εἷναι ἀπ' ὄξω! Ἑγώ, ἕνας ἀπελὲκητος ἄνθρωπος, τὸ κατάλαβα, κι αὐτοὶ δὲν τὸ καταλάβανε μὲ τὰ μπουμπουνιασμένα κεφάλια τους ἀπὸ τὶς πολλὲς φιλοσοφίες, ἀπὸ τὶς ἐπιστῆμες! Τίς ἐστι πλούσιος; Ὁ ἐν τῷ ὀλίγῳ ἀναπαυόμενος!"
Ὁ ἀγέρας εἶχε φρεσκάρει, κ' ἡ θάλασσα ἄρχισε ν' ἀφρίζει καὶ νὰ βουΐζει χαρούμενα. Τὸ κῡμα στοίβαζε τὰ φύκια ἀπάνω στὴν ἀκροθαλασσιά. Γλάριοι πετούσανε ἀπὸ πάνω μας. Ὁ μπαρμπα Ἡρακλῆς χαμογελοῡσε, κ' έλεγε:
"Καλὰ εἴμαστε, δόξα, σοι ὁ Θεός! Αὐτοὶ που θέλουνε τὰ πολλὰ, ἂς πᾱνε νὰ τὰ βροῡνε στὸ φεγγάρι καὶ στ' ἄστρα, μὲ τὰ πύραυλα καὶ μὲ τ' ἄλλα τὰ ἐργαλεῖα! Θαρροῦνε πὼς θὰ ζήσουνε χίλια χρόνια! Ἐμ εἷμαι ἐνενηνταέξι χρονῶν, καὶ λέγω: Χτὲς ἧρτα, σήμερα φεύγω! Ἁμ' τὸν ξὲρω καλὰ τὸν ψεύτικο τὸν κόσμο!"
Φώτης Κόντογλου
