Κατά την διάρκεια της ζωής μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς έρχονται και παρέρχονται, κάποιοι έρχονται για λίγο και κάποιοι άλλοι έρχονται για να παραμείνουν. Να γίνουν ένα κομμάτι της ζωής μας, μέρος της πραγματικότητάς μας...
Όπως επίσης, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που κάνουμε τον απολογισμό μας και συνειδητοποιούμε ποιος έχει σημασία, ποιος δεν είχε ποτέ, ποιος δεν θα έχει ποτέ και ποιος θα έχει για πάντα...
Με τον Κ. γνωριστήκαμε μέσω κοινών γνωστών. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα αισθάνθηκα ότι έβλεπα τον μέλλοντα σύζυγό μου. Το πρώτο που πρόσεξα πάνω του ήταν η παρουσία του, γέμιζε τον χώρο. Ύστερα με ξάφνιασε η πολυμάθειά του σε όλα τα θέματα. Με την φράση του: «Ο δρόμος της επιτυχίας είναι μοναχικός», νομίζω ότι τον ερωτεύτηκα!
Γίναμε αμέσως αχώριστοι. Ήμασταν μαζί παντού!. Με ήθελε διαρκώς δίπλα του, ακόμη και στο γραφείο του, στη δουλειά του. Κι εγώ αφέθηκα, άλλωστε ήμασταν τόσο καλά μαζί! Ήμασταν ερωτευμένοι, γελούσαμε και το κυριότερο... ήμασταν μαζί!!!
Έτσι, άρχισα να δουλεύω μαζί του. Δημιούργησε μια θέση για μένα και έτσι πρόσφερα κι εγώ στη δουλειά του. Ενθουσιάστηκα και αφοσιώθηκα ώστε η απόδοσή μου να είναι στο μέγιστο βαθμό. Η αλήθεια είναι ότι είμαι τελειομανής και με ό,τι κι αν καταπιάνομαι θέλω να το τελειοποιώ, πολύ δε περισσότερο που αφορούσε την επιχείρηση του αγαπημένου μου. Ήθελα να κάνω τα πάντα και πολύ περισσότερα από τα πάντα!
Όλη μου η προσοχή ήταν στον Κ., να τον περιποιούμαι. Να ψωνίζει στα καλύτερα μαγαζιά, να τρώμε στα καλύτερα εστιατόρια, να πηγαίνουμε στις καλύτερες εκθέσεις, να ακούμε όλες τις ομιλίες που τον ενδιέφεραν... Να τον ακολουθώ παντού και πάντα με όλη μου την προσοχή αμέριστη σε αυτόν, σε σημείο μάλιστα που δεν είχα χρόνο για μένα. Δεν ήθελα τίποτα για μένα. Δεν ήθελα να ξοδεύω ούτε ένα ευρώ. Δεν το θεωρούσα απαραίτητο επί του παρόντος. Είχα άλλες προτεραιότητες. Ο Κ. και η δουλειά μας, γιατί την θεωρούσα πια δική μας.
Ένα μεσημέρι του Μαρτίου καθώς γευματίζαμε σε κάποιο εστιατόριο βλέπω το Κ. να σηκώνεται για να χαιρετίσει πολύ όμορφη γυναίκα με τον συνοδό της που μόλις είχαν καθίσει λίγα μέτρα μακριά μας. Ήταν η πρώτη φορά που δεν με σύστησε. «Το ξέρεις ότι είσαι σαν γύφτισα; Όλο τα ίδια και τα ίδια φοράς. Κι αν θέλεις να είμαι και ειλικρινής σαν ντουλάπα έγινες με τα κιλά που έχεις πάρει!»
Έμεινα άφωνη!!!!!! Τραύλισα κάτι και σηκώθηκα σκοντάφτοντας στην καρέκλα κι έφυγα.
Το ίδιο βράδυ γύρισα σπίτι μου. Στο δικό μου το σπίτι, στο καταφύγιό μου. Έπεσα στο κρεβάτι και κοιμόμουν για ώρες. Αργά το απόγευμα της επομένης ξύπνησα. Ξύπνησα από τον λήθαργο μου. Γιατί ήμουν σε ένα ατέλειωτο λήθαργο.
Πόσο αχάριστος μπορεί να είναι κάποιος. Να με πει γύφτισα και ντουλάπα όταν έδωσα τα πάντα σε αυτόν; Να μην έχει εκτιμήσει τίποτα. Να μην έχει σεβαστεί το γεγονός πως ότι έκανα το έκανα για μας. Γιατί αυτό θεωρούσα σωστό ότι έπρεπε να κάνω. Κι αν κάτι τον ενοχλούσε στην εμφάνισή μου δεν έπρεπε να μου το πει; Δεν μπορούσε να το συζητούσε μαζί μου όπως συζητούσαμε και για χιλιάδες άλλα πράγματα;
Πέρασαν λίγες ημέρες, ήρεμη πια κοιτάχτηκα στον καθρέπτη. Έβλεπα ένα θλιβερό πλάσμα! Πραγματικά ήμουν για λύπηση! Πώς άφησα έτσι τον εαυτό μου; Πώς το επέτρεψα αυτό σε μένα;
Μετά θυμήθηκα κι εκείνον, την συμπεριφορά του προς εμένα, αδιάφορη, ήμουν γι’ αυτόν δεδομένη, προβλέψιμη...
Θύμωσα πάρα πολύ! Έκανα λάθος. Η γιαγιά μου πάντα έλεγε πως ο καθένας έχει την ψυχή του χώρια!» Ήταν λάθος μου να με παρατήσω έτσι. Δεν με σεβάστηκα όσο έπρεπε γι αυτό κι εκείνος δεν με εκτίμησε.
Αναθεώρησα τις θέσεις μου, άρχισα να ξαναπεριποιούμαι τον εαυτό μου, έχασα τα κιλά που είχα πάρει, ξαναβρήκα την αυτοπεποίθηση μου και τον προπαντός τον αυτοσεβασμό μου.
Λίγους μήνες μετά συνάντησα εντελώς τυχαία τον Κ. Ήταν μόνος του, χάρηκε που με είδε. «Πόσο ομόρφυνες!» μου είπε και φαινόταν πολύ ειλικρινής.
Κι εγώ χάρηκα που τον είδα ή μάλλον έτσι όπως τον είδα! Αυτός είχε γίνει σαν ντουλάπα! Κατά ένα τρόπο αισθάνθηκα σαν να έπαιρνα το αίμα μου πίσω.
Τελικά υπάρχει λόγος που κάποιοι άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν
Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας και είναι το μοναδικό αντίδοτο στην απογοήτευση και την παραίτηση.
«Ο καθένας μας συναντά με αξιοθαύμαστο συγχρονισμό τα κωμικά και τα τραγικά […] Οι άνθρωποι τα εισπράττουν όλα αυτά με αίσθημα αδυναμίας. Η απογοήτευση είναι ο κυρίαρχος ψυχικός τόνος. Περισσότερο ίσως και από τον φόβο. Αλλά η απογοήτευση που οδηγεί σε κυνική αποστασιοποίηση είναι διαιώνιση της κρίσης και αποδοχής μες στις συνειδήσεις…».
«Το ποιοι θα γίνουμε δεν είναι τυχαίο, αλλά εξαρτάται από την πρόθεσή μας»
Σε πολλά πρόσωπα την βλέπω την απογοήτευση. Πρόσωπα που δεν τολμούν ούτε προλαβαίνουν καν να μειδιάσουν, αφού εγκαταλείπουν τα όνειρά τους την αμέσως επόμενη στιγμή που αυτά γεννιούνται στην καρδιά και στο μυαλό τους. Και σε πολλές συζητήσεις ακούω σε διάφορες παραλλαγές «εδώ που ζούμε δεν γίνεται τίποτα». Είναι σαν το πεπρωμένο μιας ολόκληρης χώρας και των πολιτών της να είναι προδιαγεγραμμένο. Μία και μοναδική απάντηση μπορώ να δώσω σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη να αλλάξουν το οτιδήποτε στη ζωή τους όσο μένουν σε αυτή τη χώρα.
Η ΖΩΗ ΣΕ ΔΥΟ (Ή ΤΡΕΙΣ) ΠΡΑΞΕΙΣ
Μπορεί κανείς να πιστεύει στην τύχη, το πεπρωμένο και τη μοίρα ή να μην πιστεύει. Ανεξάρτητα όμως από το τι πιστεύει καθένας και καθεμία από εμάς, τρία πράγματα είναι 100% σίγουρα για τη ζωή, όπου κι αν κατοικεί κανείς:
1. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας δυσκολίες και πόνο.
2. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας δώρα και ευλογίες.
3. Δεν υπάρχει περίπτωση η ζωή (η μοίρα και το πεπρωμένο) να μην φέρει στο δρόμο μας την αγάπη και την απώλεια.
Αυτά τα τρία στοιχεία είναι κοινά σε όλους που μοιράζονται την σκηνή όπου παίζεται καθημερινά το έργο της ζωής μας. Αυτά που η μοίρα φέρνει στη ζωή μας είναι δεδομένα. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση δεδομένο το τι θα κάνουμε εμείς με αυτά. Κι εκεί είναι που τίθεται το ζήτημα της δύναμης. Μπορείς να καθίσεις πίσω, να χωθείς μέσα στο κάθισμά σου και να αφήσεις τα γεγονότα να έρχονται και να φεύγουν από τη σκηνή όπως προστάζει κάθε φορά το πεπρωμένο (ενός εκάστου…). Πόσο αναπαυτικό όμως θα είναι αυτό το κάθισμα, αν σκεφτείς ότι μιλάμε για την ίδια τη ζωή, την οποία έχεις ουσιαστικά αφήσει να λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο; Έτσι, όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου τα εισπράττεις με αίσθημα αδυναμίας, νιώθεις απογοήτευση, σταματάς να ονειρεύεσαι, παραιτείσαι. Αν όμως αναλάβεις το ρόλο που σου αναλογεί, του ενός και μοναδικού σκηνοθέτη της ζωής σου, τότε ανακτάς δύναμή και αποφασίζεις εσύ.
Αποφασίζεις… Όταν εμφανίζονται στη σκηνή της ζωής σου οι σκληροτράχηλες κακουχίες της δυσκολίας και του πόνου, αποφασίζεις αν θα καθίσεις να φας κι άλλα χαστούκια και, το χειρότερο, αν θα συνεχίσεις να χαστουκίζεσαι μόνος σου, βουλιάζοντας στην αυτολύπηση ή αν χρειάζεται να μάθεις να λειτουργείς αλλιώς. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που βρέθηκαν σε αναπηρικό αμαξίδιο στην ηλικία των +/-20, ανεξάρτητα από το αν «έφταιγε» κάποιος άλλος, οι ίδιοι ή η μοίρα, κάποιοι από αυτούς έγιναν motivational speakers, πρωταθλητές, παραολυμπιονίκες και γιατροί. Κι εγώ γκρινιάζω για τη μείωση μισθού; Respect… Ακόμα κι αν σήμερα είναι όλα μαύρα, σίγουρα υπάρχει κάτι που με κάνει να περιμένω το αύριο. Κάτι για το οποίο αρχίζω να προσπαθώ από σήμερα και που μου δίνει τη δύναμη να ξανασηκωθώ.
Αποφασίζεις… Όταν αναλαμβάνουν οι συγκυρίες με τα δώρα και τις ευλογίες, είσαι σίγουρος ότι κοιτάζεις στη σκηνή ή μαζεύεις με το πλαστικό κουταλάκι ό,τι έχει απομείνει στο κυπελάκι του παγωτού που πήρες από το φουαγιέ; Ή μήπως το μυαλό σου έχει μείνει στην προηγούμενη πράξη, που οι χαρακτήρες του πόνου και της δυσκολίας μονοπωλούσαν τη σκηνή; Με άλλα λόγια, πόσο συχνά αναγνωρίζεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου ή που μπορείς να σηκώνεσαι κάθε μέρα και να στέκεσαι στα πόδια σου; Και πόσο συχνά προσπερνάς ένα καλό σήμερα λόγω ενός άσχημου χθες;
Αποφασίζεις… Να λες σ’ αυτούς που αγαπάς πόσο σημαντικοί είναι για εσένα. Να στέκεσαι σ’ εκείνα που σε ενώνουν με το σύντροφό σου αντί να αφήνεις να κλωθογυρίζουν στο μυαλό σου όσα σας χωρίζουν. Να ευχαριστείς τους σημαντικούς άλλους που είναι στη ζωή σου και να τους κρατάς το χέρι όταν το χρειάζονται. Αν αποφασίζεις να κάνεις όλα τα παραπάνω, όταν η ζωή φέρει στη σκηνή την απώλεια κι οι προβολείς (μοιάζει σαν να) αφήνουν για λίγο την αγάπη στο σκοτάδι, τότε θα έχεις πολλά όμορφα για να θυμάσαι με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, δίχως πικρία ή λύπη.
* Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε -εκτός από την απογοήτευση που βλέπω γύρω μου- το blogpost του Brendon Burchard με τίτλο Dealing with Fate – Deciding on Destiny, όπου εμφανίζονται οι παραπάνω τρεις παραδοχές για τη ζωή. Ο Burchard ξεκινά το κείμενό του λέγοντας πως το πρώτο κριτήριο για το πώς θα καταλήξουμε να ζούμε τη ζωή μας είναι το ποιοι θέλουμε να είμαστε. «Το ποιοι θα γίνουμε δεν είναι τυχαίο, αλλά εξαρτάται από την πρόθεσή μας… Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα στη ζωή μας, αλλά σίγουρα μπορούμε να ελέγξουμε το πώς αντιδρούμε στα πάντα. Το ποιοι αποφασίζουμε να είμαστε τελικά μας βοηθά να φτιάξουμε εμείς για εμάς το πεπρωμένο που ονειρευόμαστε, αντί να δεχτούμε ό,τι φέρνει η τύχη». Μερικές παραγράφους αργότερα, καταλήγει στο εξής: «Σε τι θα επιλέξεις να επικεντρωθείς σήμερα, αύριο, την επόμενη φορά που η μοίρα θα σου δείξει το καλό ή το κακό της πρόσωπο; Τι θα κάνεις γι’ αυτό; Αυτό είναι το ερώτημα για μια ζωή σχεδιασμένη με συνειδητότητα».
