«Το γράμμα αποκτείνει, το δε Πνεύμα ζωοποιεί. Πολλά γαρ των θείων Γραφών
εάν κατά το γράμμα νοήσωμεν,
εις αθέσμους βλασφημίας περιπεσούμεθα»
Τροφή μου είναι τα βιβλία, γράμματα τρώω -με τα γράμματα τρέφομαι. Βιβλιοφάγος και γραμματοφάγος, για αυτό είμαι μονίμως πεινασμένος και διψασμένος.
Σαν να μου έχουν πέσει τα αυτιά και δεν ακούω τους λόγους Εκείνου: «Εμόν βρώμα έστιν, ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με» (Ίω. 4, 34).
Το γράμμα αποκτείνει, το πνεύμα ζωοποιεί.
Όλη η σοφία του ανθρώπου και όλη η επιστήμη δεν είναι τάχα ένα κομποσκοίνι από γράμματα; ο άνθρωπος έγινε γραμματισμένος, έγινε όλος ένα αλφάβητο και νομίζει πώς έγινε το αλφάβητο όλου του κόσμου και του Θεού.
Ο πολιτισμός μας γεννήθηκε μέσα στα τυπογραφεία, και κάθε τί το πολιτισμένο υποκλίνεται μπροστά στα γράμματα, σε αυτά τα λεπτεπίλεπτα είδωλα.
Έτσι, τα γράμματα έγιναν ο θησαυρός και οι εκτιμητές κάθε αξίας. Ακόμα και ο Θεός άρχισε να «εκτυπώνεται», αφού έπαψε να βιώνεται και να επιβιώνει. Τα τυπογραφεία μεταμορφώθηκαν σε ναούς, σε βασίλεια των γραμμάτων, αυτός είναι ο πολιτισμός μας.
Βασίλευσε το γράμμα και σήμερα σκοτώνει την Ευρώπη, αφού «το γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί» (Β’ Κορ. 3,6).
Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Αββά Ιουστίνου Πόποβιτς
ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ
*Που είναι ό Χριστός της Ευρώπης;
Που θα γεννηθή ό Χριστός;
Μήπως στην ατσαλένια κονίστρα πού γεννήθηκε το γερμανικό βρέφος, ό ευρωπαϊκός πόλεμος;
Χριστιανισμοί εδώ, χριστιανισμοί εκεί, στην έρημο και στις πόλεις, στα κανόνια και στους φόνους, μα ό Χριστός πουθενά:
«Ότι ήραν τον Κύριον μου και ουκ οίδα που έθηκαν αυτόν» (Ίω. 20, 13).
Ήρθαν πολλοί με το ένδυμα του Χριστού επάνω τους και τον λύκο μέσα τους.
Ήρθαν πολλοί με το ό νομα του Χριστού λέγοντας:
«Εγώ ειμί ό Χριστός», μα διέκρινα πώς αγάπη Χριστού δεν είχαν μέσα τους....
*Τροφή μου είναι τα βιβλία, γράμματα τρώω - με τα γράμματα τρέφομαι.
Βιβλιοφάγος και γραμματοφάγος, για αυτό είμαι μονίμως πεινασμένος και διψασμέ νος.
Σαν να μου έχουν πέσει τα αυτιά και δεν ακούω τούς λόγους Εκείνου:
«Εμόν βρώμα έστιν, ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με».
(Ίω. 4, 34).
Το γράμμα αποκτείνει, το πνεύμα ζωοποιεί.
Όλη ή σοφία του αν θρώπου και όλη ή επιστήμη δεν είναι τάχα ένα κομποσκοίνι από γράμματα;
Ό άνθρωπος έγινε γραμματισμένος, έγινε όλος ένα αλφάβητο και νομίζει πώς έγινε το αλφάβητο όλου του κόσμου και του Θεού.
Ό πολιτισμός μας γεννήθηκε μέσα στα τυπογραφεία, και κάθε τί το πολιτισμένο υποκλίνεται μπροστά στα γράμματα, σε αυτά τα λεπτεπίλεπτα είδωλα.
Έτσι, τα γράμματα έγιναν ό θησαυρός και οι εκτιμητές κάθε αξίας.
Ακόμα και ό Θεός άρχισε να εκτυπώνεται αφού έπαψε να βιώνεται και να επιβιώνει.
Τα τυπογραφεία μεταμορφώθηκαν σε ναούς, σε βασίλεια των γραμμά των, αυτός είναι ό πολιτισμός μας.
Βασίλευσε το γράμμα και σήμερα σκοτώνει την Ευρώπη, αφού
«το γράμμα αποκτέννει, το δε πνεύμα ζωοποιεί»
(Β' Κορ. 3,6).
*Όταν μπαίνω σε αίθουσα δίχως εικόνα, μου μοιάζει τυφλή, απρόσωπη, δίχως παράθυρο στον ουρανό.
*Ή προσευχή είναι πρόσφορο ζυμωμένο από δά κρυα και καρδιά.
*Για ποιό λόγο υπάρχει ό χρόνος;
Ποιό το νόημα του χρόνου;
Μα για να σαρκώσει την αιωνιότητα, διά της σαρκώσεως του Θεού σε άνθρωπο.
Για να επιτελέ σει την θέωση του ανθρώπου, διά του Θεανθρώπου, και διά μέσου του ανθρώπου την θέωση του χρόνου και του χώρου, δηλ. του κόσμου.
(Ρμ. 8, Έφ. 1 και 4, Κολ. 2).
Η σάρκωση του Θεού Λόγου, η ενανθρώπηση Του αποτελεί το κέντρο του χρόνου και της ύλης, του ανθρώπου ως ψυχοφυσικής υπάρξεως.
*Από τότε πού εμφανίστηκαν σε μας οι εφημερίδες, ή ανάγνωση δηλαδή των εφημερίδων, έγιναν ή «πρωινή προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου».
Αυτός ό «μοντέρνος» άνθρωπος μεταλλάσσεται γοργά σε «υπάνθρωπο» του οποίου ό πρόγονος μα και ό έσχατος απόγονος είναι ό «απάνθρωπος».
*Στον Οικουμενισμό, όλες οι αδυναμίες, οι αποκλίσεις, τα λάθη, προέρχονται από την κατάχρηση του Αγίου Πνεύματος.
Στην περίπτωση αυτή απαιτούνται οι αυστηρότατοι περιορισμοί και ή διορατικότητα των Πατέρων:
το Άγιο Πνεύμα δίδεται μονάχα στην Εκκλησία του Θεανθρώπου, ως ανταμοιβή της πίστεως στον Θεάνθρωπο.
Απόδειξη αυτού είναι ή Πεντηκοστή.
Δεν δίδεται εκτός Εκκλησίας, εκτός Θεανθρώπου.
Όλες οι αποκλίσεις δεν είναι παρά ανθρωπιστικές πλάνες.
Αυτή είναι η αποστολική παράδοση και κληρονομιά.
*Εξάλλου, έτσι δικαιολογούνται όλες οι δυτικές «εκκλησίες» και αιρέσεις, τα φορτώνουν όλα στο Πνεύμα το Άγιο.
Πορεύονται «κατ' άνθρωπον» με τον ακόλουθο τρόπο:
αντί της μεθόδου του Σωτήρος -της αναγεννήσεως του έσω άνθρωπου- οδεύουν την οδό του ευρωπαϊκού ουμανισμού πασχίζοντας να μεταμορφώσουν το πρόσωπο, διά της κοινωνίας και όχι διά της οδού του Σωτήρος ή οποία συνίσταται στη σωτηρία του άνθρωπου, διά του Θεού και όχι διά της κοινωνίας.
*Μην πορεύεσαι μονάχος κανένα δρόμο του κόσμου αυτού παρά μονάχα έχοντας μπροστά σου τον Κύριο Ιησού ή με την ευχή του Ιησού εμπρός σου, με την πίστη σε Εκείνον εμπρός σου, με την αγάπη προς Εκείνον εμπρός σου, με την ανάσα, το δάκρυ και την κραυγή προς Εκείνον εμπρός σου.
Τότε θα φεύγει από μπροστά σου κάθε θάνατος και κάθε πειρασμός, μα όχι εξαιτίας σου αλλά εξαιτίας Εκείνου πού στέκει μπροστά σου.
*Ό Κύριος χάριν της νηστείας δίδει την προσευχή σε αυτόν πού νηστεύει.
Για χάρη πάλι της προσευχής, δίδει την νηστεία.
*«Ου γάρ έστιν ή βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Αγίω Πνεύματι».
(Ρμ. 14, 17).
Ό χριστιανοσοσιαλισμός ή ό κομμουνισμός υπερτονίζει το αντίστροφο ρητό:
ή βασιλεία του Θεού είναι βρώσις και πόσις!
*Δία του Βαπτίσματος, ό καθένας μας καθίσταται ένας πιθανός άγιος.
Οι Άγιοι εφάρμοσαν στην ζωή τους όλο το πρόγραμμα της ζωής, προδιαγεγραμμένο διά του αγίου Βαπτίσματος, σπερματικώς δοσμένο.
*Εκείνο πού δεν μπορεί να συνθλίψει ή μυλόπετρα της λογικής θα το συνθλίψει ή μυλόπετρα της Χάριτος...
Ή προσευχή λεπτύνει σταδιακά την ψυχή, εξαλείφει ακάθαρτους λογισμούς και αισθήματα, μεταπλάθει ατέλειες.
Το σώμα στο τέλος καθίσταται ναός του Αγίου Πνεύματος.
Αυτός είναι ό δρόμος του Χριστιανού: από τον εαυτό του προς τον Θεό, πού σημαίνει από τον διάβολο προς τον Θεό.
Και αν ακόμη ό Θεός απέσυρε όλα τα θαυμάσια Του από αυτό τον σκοτισμένο πλανήτη, δεν έχει αποσύρει όμως το πιο αγαπητό Του θαύμα:
τούς οικτιρμούς και το έλεος.
Αυτά θα τα αποσύρει τελευταία, κατά την ήμερα της Φοβέρας Κρίσεως.
*Τι είναι οι Βίοι των Αγίων;
Είναι τα δόγματα μεταφρασμένα σε ζωή.
Και τι είναι τα δόγματα;
Είναι οι βίοι των Αγίων στην πράξη.
*Με την προσευχή να ξηραίνεις τα πάθη της διανοίας σου, με την νηστεία τα πάθη του σώματος.
Για τί μέσα από αυτές τις δύο αρετές ενεργούν όλες οι υπόλοιπες.
*Την αμαρτία και το κακό θα πρέπει να τα εκλάβουμε ως ασθένεια της ανθρώπινης φύσης και όχι σαν φυσική αναγκαιότητα, σαν ένα ατύχημα, αρρώστια, σαν τον ορμαθό όλων των ασθενειών:
τον θάνατο, τον όποιο καλούμαστε να θεραπεύσουμε.
*Ούτε ό θάνατος είναι αναγκαιότητα, ούτε ή δουλεία στην αμαρτία και το κακό, ούτε και ή υπηρεσία στο διάβολο.
Όποιος με αυτό τον τρόπο σκέφτεται ή έτσι διδάσκει ή το ισχυρίζεται, δεν είναι Χριστιανός.
Αντίθετα, είναι χριστιανομάχος αφού απορρίπτει την ουσία του Χριστιανισμού και όλο τον αγώνα του Χριστού, την σωτηρία.
Επειδή Εκείνος ήρθε για να μας σώσει: από τον θάνατο, την αμαρτία, τον διάβολο.
Έτσι για πολλούς ό Χριστιανισμός έπαψε να είναι άσκηση και αναγκαιότητα και κατήντησε: κόσμημα ή εθνικό έθιμο, λαϊκή παράδοση, μνημείο, ηθικισμός, φιλοσόφημα, όλα έκτος από ριζοσπαστική μεταμόρφωση του ανθρώπου, από θνητό σε αθάνατο, από αμαρτωλό σε αναμάρτητο, από διαβολεμένο σε άνθρωπο του Θεού.
Ο Χριστιανισμός έγινε ρηχός, τόσο ρηχός πού καταστράφηκε πλήρως.
Έτσι, ό υλικός πολιτισμός έγινε το πάν.
Χάθηκε ή αίσθηση της αθανασίας και κατά συνέπεια της ευλάβειας; του ουρανού, της ουρανίου καταγωγής του ανθρώπου, της θεοειδείας του.
*Ή διάνοια του ανθρώπου αποσυντίθεται επειδή δεν έχει μέσα του Θεό, δεν έχει εντός του τίποτε το θεϊκό, είναι σαν το κρέας δίχως το αλάτι.
Ή διάνοια σαπίζει, φθείρεται, εξαιτίας της αθεΐας και της απιστίας και διαχέεται,
«και ο μη συνάγων μετ' εμού σκορπίζει»
(Μτ. 12, 30).
*Μετάνοια! Μόλις ό Πανοικτίρμων Κύριος αφυπνίσει μέσα στον άνθρωπο την συναίσθηση της αμαρτωλότητος, τον εισάγει ήδη στον αγώνα κατά της αμαρτίας.
*Ή αλήθεια της Εκκλησίας δεν είναι ένα αξίωμα, δεν είναι μία διδασκαλία, δεν είναι ένα συλλογιστικό συμπέρασμα, δεν είναι μία λογική έννοια, αλλά Πρόσωπο Ζωντανό, ό Θεάνθρωπος Χριστός, πάντοτε παρών, ως σώμα και Κεφαλή της Εκκλησίας.
*Ή Ορθοδοξία δεν αποδεικνύεται αλλά επιδεικνύεται:
«έρχου και ίδε»,
πρώτιστα τον Θεάνθρωπο Χριστό, τούς Αγίους, τούς Μάρτυρες....
*Εκκλησιολογία, είναι ή καθολική, γενικευμένη Χριστολογία, ή Χριστοποίηση.
Είναι ή εφαρμοσμένη Χριστολογία ή οποία περικλείει ολόκληρη την σωτηριολογία.
Μια εμπειρική Χριστολογία, αυτό είναι ή Εκκλησιολογία.
*Να μελετάς την Αγία Γραφή, διά μέσου των Αγίων Πατέρων και ταυτόχρονα να μιμείσαι την βιοτή τους.
*Ό ναός είναι ένα κομμάτι του ουρανού επί της γης, μια εξουράνωση της γης, μια όαση αθανασίας....
μια όαση παραδείσου μέσα στο πέλαγος της επιγείου κολάσεως.
*Είθε ή ζωή μας έξω από τον ναό να γίνει προέκταση της ακολουθίας του ναού:
προέκταση της προσευχής μας, της κατάνυξης και της ταπείνωσης μας.
*Ή γνώση δεν είναι απαραίτητη για την αιώνια ζωή.
Για την αιώνια μακαριότητα δεν είναι απαραίτητη ή εμπειρική γνώση του κακού.
*Κύριε, το σώμα μου δεν είναι δικό μου εφόσον διά της νηστείας και της προσευχής δεν το καταστήσω, δικό Σου.
Ή ψυχή μου, ή συνείδηση μου, δεν εί ναι δικά μου εφόσον διά της ευαγγελικής ασκήσεως δεν τα καταστήσω δικά Σου.
Τα μάτια μου δεν είναι δικά μου και τα αυτιά μου το ίδιο, εφόσον διά της χαριτωμένης βιοτής δεν τα καταστήσω δικά Σου.
*Ή σκέψη είναι πάντοτε μια καρφίτσα: πάνω της δεν μπορείς ποτέ σου να σταθής.
Μονάχα ή προσευχή είναι βράχος ακλόνητος επάνω στον οποίο μπορώ ολόκληρος να στέκομαι και να επιβιώνω.
*Ή αθεΐα έγινε συστατικό μέρος της κρατικής ιδεολογίας, της πολιτικής ιδεολογίας και κατά συνέπειαν ένα καθήκον του πολίτη, του υπηκόου.
Ότι δεν είναι στην ιδία γραμμή, είναι άντιεξουσιαστικό, ενάντιο στους υπηκόους.
Αυτή είναι ή πολιτική νομιμοφροσύνη:
όποιος αντιτίθεται στην αθεΐα είναι προδότης του κράτους.
Ό αντίθεος είναι το θεμέλιο των αθεϊστικών και ολοκληρωτικών κυβερνήσεων.
Αποτελεί όμως το θρησκευτικό, θεοκρατικό και αντιθεοκρατικό θεμέλιο του κράτους, τον τύπο του.
Ή αθεΐα έγινε η πίστη του ουτοπικού σοσιαλισμού.
*Αγώνας με τα πάθη.
Ή γνώση είναι σαν ένα μικρό νησάκι στον ωκεανό της ανθρωπινής υπάρξεως.
Για μια στιγμή το πλημμυρίζει κάποιο πάθος με τα οργισμένα του κύματα.
Τότε είναι πού ό άνθρωπος κατανοεί πόσο λίγο έχει εμπεδώσει, έχει εμβαθύνει, έχει ριζώσει την γνώση του στον Κύριο και Χριστό.
Για παράδειγμα το πάθος του θυμού, προς στιγμήν θολώνει αυτή την ελάχιστη γνώση μέσα στον άνθρωπο, το ίδιο και το πάθος της φιλαργυρίας, της φιληδονίας, του φθόνου, της γαστριμαργίας.
Ποιό είναι το καινό στους Αγίους;
Το ότι διεύρυναν αυτή τους την γνώση, την εμβάθυναν και την ρίζωσαν στον Χριστό.
Έτσι, δεν μπορεί να τούς καταπιεί το πάθος, μπορεί μονάχα να τούς πειράξει.
Βρίσκονται σε μια συνεχή νήψη ψυχής και καρδίας και γι' αυτό ποτέ δεν έχουν ανάπαυση στον αγώνα τους.
*Στον σύγχρονο Οικουμενισμό, όλα βασίζονται στην ακόλουθη θέση, στο ουμανιστικό αξίωμα:
ή Εκκλησία δεν είναι μία αλλά πολλές.
Είναι σαν ή Εκκλησία να κομματιάστηκε.
Ή Εκκλησία όμως δεν μπορεί να διαιρεθεί.
Από αυτήν μπορεί κανείς μονάχα να εκπέσει και όχι να αποκοπεί.
Στην ουσία της ή Εκκλησία είναι Θεανθρώπινος οργανισμός, Θεανθρώπινο σώμα, το Πρόσωπο του Θεανθρώπου και για αυτό είναι πάντοτε μία, σε όλους τούς κόσμους μία.
Σε αυτό έγκειται ή οικουμενικότητα της, ή καθολικότητα.
Ό σύγχρονος Οικουμενισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από ψεύτικους χριστούς, ψεύτικους μεσσίες, ψεύτικους προφήτες, γεμάτος από ποικιλότητα πίστεων, ολιγοπιστίας και τέλος παντελούς απουσίας.
Ή προβληματική του συγχρόνου Οικουμενισμού είναι καθαρά κοσμική, πολιτικάντικη και στην ουσία της κομμουνιστική - παπιστική.
Τα πάντα ανάγονται σε «κοινωνικές» αξίες και μάλιστα γήινες και παροδικές.
Δεν υπάρχει το Θεανθρώπινο επίκεντρο, ή προβληματική του Ευαγγελίου:
δεν επιζητείται
«πρώτον ή Βασιλεία του Θεού» και ή δικαιοσύνη Του
αλλά το βασίλειο του κόσμου αυτού και όλα όσα είναι εξ αυτού.
*Το ζήτημα της ενότητος δεν μπορεί να επιλυθεί με κανέναν «διάλογο» παρά μονάχα διά της μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου, ό όποιος είναι ή Εκκλησία:
«μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας και μετανόησον»
(Αποκ. 2, 5).
Δίχως τον Θεάνθρωπο,
οι δήθεν εκκλησίες δεν είναι τίποτε περισσότερο από «συναγωγές του Σατανά»
(Αποκ. 2, 9).
Ή έξοδος από την αίρεση είναι: «μετανόησον...»
(Αποκ. 2, 16).
Αυτό ισχύει για κάθε αίρεση, για όλες τις «232» αιρέσεις - εκκλησίες.
«Μνημόνευε ουν πώς είληφας και ήκουσας
(την Ιερά Παράδοση της Αληθείας) και τήρει και μετανόησον...»
(Αποκ. 3, 3).
Διά του οικουμενισμού εισέβαλε στην Εκκλησία και επεβλήθη ή καθαρώς κοσμική και διεθνής αθεϊστική, κομμουνιστική προβληματική.
Σήμερα είναι αδύνατον για την γνήσια Εκκλησία να εκφραστεί γιατί, που είναι οι γνήσιοι μάρτυρες της - οι Μάρτυρες, μα και οι πρώτοι της θεολόγοι;
Έτσι επλήθυναν οι ρηχοί, ουμανίζοντες, παπίζοντες, αιρετίζοντες και προτεσταντίζοντες θεολόγοι....
*Κάθε στιγμή της ζωής μου είναι του Θεού.
Τότε για ποιό λόγο να φοβούμαι οτιδήποτε ή οποιονδήποτε πλην του Θεού;
*Ό Κύριος κυριαρχεί, ό διάβολος διαβάλλει και ό Θεός Θεώνει.
Είναι όμως το ίδιο φοβερό, όταν ό άνθρωπος θεώνει ή διαβάλλει, πάντοτε γίνεται εκτός εαυτού.
Βάραθρο, όταν ό άνθρωπος θεώνει.
Βάραθρο, όταν ό άνθρωπος διαβάλλει.
Στη δεύτερη περίπτωση, θρίαμβος του σατανισμού, στη πρώτη φαρισαϊσμός:
«έχοντες μόρφωσιν ευσέβειας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι»
(Β'Τιμ. 3, 5).
*Διά της εκβιομηχάνισης ανατέλλει ή εποχή του λίθου.
Λιθολατρεία, αυτή είναι ή ευρωπαϊκή κουλτούρα μαζί με τα υποκατάστατα της.
Κατασκευαστές ειδώλων οι πετρωμένες ψυχές φτιάχνουν πέτρινα είδωλα και ιδανικά.
Τα πάντα ξηραίνονται, μαραίνονται και πετρώνουν σε αυτό το πολιτιστικό μίγμα της λατρείας των κτισμάτων στην Ευρώπη.
Οι αρχιτέκτονες της εποχής του λίθου: όλες οι ουμανιστικές δυνάμεις της Ευρώπης.
*Κανόνας: να προσεύχεσαι στον Θεό για κάθε άνθρωπο πού επισκέφτηκες, συνάντησες ή αποχαιρέτησες.
Ας σε αποχαιρετά με την ευχή σου, είναι ό καλύτερος συνοδοιπόρος.
*Αλίμονο στην κάθε σκέψη που δεν εξελίσσεται, δεν μεταμορφώνεται σε προσευχή.
*Αυτό είναι πού επιζητεί συνεχώς ό διάβολος: να εμφανίσει την αμαρτία ως αναπόφευκτη, να δείξει πώς ή αμαρτία είναι κάτι το φυσικό για να δικαιολογήσει έτσι τον εαυτό του.
Ή αμαρτία είναι κατά τον Άγιο Μακάριο της Αιγύπτου, ή λογική του Σατανά.
Έχει ή αμαρτία την δική της λογική, την δική της απολογητική για να μπορεί να δικαιολογηθεί η ίδια, για να μπορεί να αναδειχθεί ως αναγκαία, ως κάτι το φυσικό.
Αυτό κάνει συνεχώς ό διάβολος.
Ο Χριστός όμως είναι ο μόνος αληθινός Λόγος του κόσμου, ή Θεία Λογική του κόσμου, είναι ή λογική του αγαθού, ή Θεία λογική του αγαθού.
Ή Λογοποίηση είναι ή ουσία του κόσμου.
*Αυτός πού θα συναντηθεί ειλικρινώς με τον Κύριο και Χριστό, βιώνει να αλλάζουν όλα μέσα του.
Θυμηθείτε ότι συναντήθηκε μαζί Του ένας χωρικός ψαράς και από εκείνη την συνάντηση προέκυψε ένας Απόστολος Πέτρος.
Συναντήθηκε μαζί Του ό Σαύλος, ο πιο μορφωμένος άνθρωπος της εποχής του, συνάντησε τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού και έγινε ο πιο φημισμένος ανάμεσα στους ανθρώπους.
Γιατί, ποιος του έδωσε όλη εκείνη την δύναμη πού είχε αν όχι ο ίδιος ό Χριστός;
Συναντήθηκε με τον Κύριο και ο Ζακχαίος, ο τυφλός και αμαρτωλός τελώνης και όλη του ή ψυχή μεταμορφώθηκε.
Το ίδιο και ή δαιμονισμένη Μαγδαληνή με τα επτά της δαιμόνια, συναντώντας τον Κύριο μεταβάλλεται σε Μυροφόρα.
Μα και ό κακούργος επάνω στο σταυρό, συναντήθηκε με τον Θεό και αμέσως εισήλθε στον Παράδεισο.
Με τον Κύριο συναντήθηκε και ό Ιουστίνος ό Φιλόσοφος και κατέστη Μάρτυρας του Χριστού.
Το ίδιο και ό Μέγας Βασίλειος και ό Επίσκοπος Νικόλαος Αχρίδος και ό Ράστκο - Άγιος Σάββας ό Σέρβος.
Έτσι, ή συνάντηση με τον Κύριο αποτελούσε πάντα το σημαντικότερο γεγονός για τον κάθε άνθρωπο, είτε αυτός κινείται προς τον Κύριο Ιησού είτε εναντίον Εκείνου.
*Όταν ό άνθρωπος ζει μονάχα για τον εαυτό του και διά του εαυτού του, όταν δηλαδή δεν χρειάζεται τίποτε από τον Θεό, τότε δεν είναι άνθρωπος.
Ό γνήσιος ουμανισμός ή ανθρωπισμός, είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα γιατί αποτελεί την πλήρη απόρριψη του Θεού και όλων όσων προέρχονται από Θεού.
Το αμάρτημα του Αδάμ δεν συνίσταται στην διάπραξη κάποιου εγκλήματος αλλά στην επιθυμία και κίνηση προς την αποδέσμευση του ανθρώπου από τον Θεό, δηλαδή στον ουμανισμό.
Δεν μπορεί το πνεύμα του ανθρώπου να υπάρχει και να ενεργεί αφ' εαυτού.
Του είναι απαραίτητη ή συνεχής άρδευση εξ ουρανού, εκ του Πνεύματος του Θεού.
Ό Αδάμ, με την παρακοή του, έπαψε να δέχεται αυτή την πληρότητα από το Πνεύμα του Θεού, γι' αυτό και ένιωσε την γύμνια του.
Με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος επάνω στους Αποστόλους, ανανεώθηκε αυτή ή πλήρωση και επεκτείνεται διαρκώς μέσα στην Εκκλησία.
Το πνεύμα του ανθρώπου είναι αφ' εαυτού σαν ένας κενός δοκιμαστικός σωλήνας ό όποιος πρέπει να πληρωθεί, με το Πνεύμα του Θεού για να είναι ακέραιος και πλήρης.
Δεν υπάρχει πλήρης ανθρώπινη σκέψη.
Ό άνθρωπος σκέφτεται είτε εν Θεώ είτε, εν διαβόλω.
Αυτό φανερώνει και ό Ντοστογιέβσκι στον Ιβάν Καραμαζώφ ό οποίος χτυπά τον διάβολο με το μελανοδοχείο επειδή εκείνος τον βεβαιώνει πώς του έχει ψιθυρίσει κάποιαν ιδέα.
*Οι Άγιοι Πατέρες είναι οι ιεροί και αθάνατοι οδηγοί και διδάσκαλοι της αιωνίου ζωής.
Οι αθάνατοι στρατηγοί στην αθάνατη στρατιά του Κυρίου.
Μόνο σαν τούς ακολουθούμε και συμπορευόμαστε με τούς Αγίους και Οικουμενικούς Πατέρες, μπορούμε εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί να είμαστε γνήσιοι Χριστιανοί, να νικήσουμε και να διαφυλάξουμε την πίστη μας.
Είμαστε Χριστιανοί και μάλιστα γνήσιοι εφόσον φυλάττουμε την πίστη των Αγίων Πατέρων.
Δίχως ετούτη την πίστη σωτηρία δεν έχουμε, μα μήτε και αιώνια ζωή.
Μόνον έτσι μπορούμε να έχουμε την χαριτωμένη συναίσθηση του ορθοδοξείν ή οποία δίδεται μέσω της προσευχητικής κοινωνίας μετά των Αγίων.
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
