Ένας αξιωματικός είχε στείλει τον ανηψιό του στην μονή Διονυσίου κοντά σε μένα.
Ο ανηψιός είχε ζήσει όπως είχε ζήσει....
ανεξομολόγητος... δεν είχε εξομολογηθεί ποτέ.
Είχε κάνει ένα σωρό πράγματα, (και ποιός δεν έχει κάνει), το θέμα ήταν ότι τότε έτυχε να βρίσκεται στο μοναστήρι ένας δαιμονισμένος .. Τον είχαν κρατήσει από ελεημοσύνη και αγάπη οι πατέρες.
Όποτε συναντούσε τον ανηψιό, το τι του φανέρωνε δεν λέγεται!
Ότι
είχε κάνει και δεν είχε κάνει...
Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι πατέρες ήταν να τους κρατάνε χώρια, να μη συμπίπτουνε, και γίνουν επεισόδια μπροστά σε προσκυνητές... και ακούνε οι προσκυνητές, τι είχε κάνει ο νεαρός έξω στον κόσμο...
Τελικά τον καταφέρανε τον νεαρό να εξομολογηθεί...
Κι είχε κάποια ελαφριά ψυχολογικά προβλήματα. Έξω από το μοναστήρι ήταν ένας πνευματικός, πήγε εκεί εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στην ζωή του, και γυρνάει στο μοναστήρι...
Και να χει βγει τώρα στο παράθυρο ο δαιμονισμένος...
....να τον βλέπει και να φωνάζει:
- Σε πέτυχα! Τώρα θα στα πω όλα!
- Τώρα θα τα διαβάσω όλα! Και έκανε τα χέρια του έτσι, σαν να είχε βιβλίο και να φωνάζει: ''Και θα αρχίσω από το εξώφυλλο δεν θα κρύψω τίποτα..!''
Και να αρχίσει.. όχι να φανερώνει όλα αυτά που χε κάνει ο νεαρός, αλλά να ουρλιάζει...
Και τι φώναζε; ... Που είναι, που είναι τα;
... Που πήγανε; ... Γιατί δεν βλέπω τίποτα;!
Δεν έβλεπε πια τίποτα. Αυτή είναι η εξομολόγηση.
Αυτό είναι το πετραχήλι του παπά...
Δεν θα κολαστούμε γιατί αμαρτάνουμε...
Θα κολαστούμε γιατί δεν μετανοούμε.
~ Μαρτυρία Αγιορείτου μοναχού
