Έχουμε την τάση, μέσα στον άκρατο εγωισμό μας, να θεωρούμε τα αντικείμενα που αποκτούμε με την ευημερία τόσο δεδομένα και απαραίτητα, ώστε όταν απομένουμε με τις δικές μας δυνάμεις η ανακάλυψη της ασημαντότητάς μας να είναι ανείπωτα ταπεινωτική.
Θαρρώ πως μέχρι ενός σημείου όλα τα παιδιά έχουν κάτι μαγικό- μοιάζουν με μυστηριώδεις ζωντανούς φακούς που φαίνονται πως έχουν τη δυνατότητα να εστιάζουν το φως στο πιο σκοτεινό και θλιβερό μέρος, έτσι αν τους δώσεις μια ευκαιρία μπορούν να κάνουν ένα βαθούλωμα ακόμα και στην πιο σκληρή πανοπλία της ζωής. Αν πάλι είσαι τυχερός μπορεί να σου διαλύσουν όλες τις άμυνες που έχεις δημιουργήσει με τόσο μεγάλη προσοχή όλα τα χρόνια της ζωής σου.
Πόσο γεμάτοι είμαστε μέσα μας! Σκόρπια κομμάτια παντού εδώ και εκεί. Στα ασήμαντα και τα ψεύτικα. Είναι αυτά τα αναθεματισμένα «λάβαρα» που λένε φωναχτά: «Προχώρα», «γίνε πρώτος», «τι βαθμούς πήρες », «το δικό του είναι καλύτερο», «ένα αυτοκίνητο θα σε κάνει άνθρωπο», «πάρε μηχανάκι μάγκα μου και είσαι ωραίος». Πέφτουμε όλοι στην ίδια παγίδα… Τα «λάβαρα» ριζώνουν μέσα μας όσο βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Αυτός ο φακός που τρυπώνει μέσα μας ξυπνάει αμέτρητες αποκαλύψεις.
Ας πούμε όλοι: -«θέλω πραγματικά να γίνω εγώ.» -«Θέλω να γεμίσω μέσα μου.» Έχουμε τα πινέλα έχουμε και τα χρώματα ας ζωγραφίσουμε τον παράδεισο και ας μπούμε μέσα. Για να γεμίσουμε με παράδεισο πρέπει να ζήσουμε ευχαριστιακά, να έχουμε ελπίδα, πίστη, και στα μάτια μας να αντανακλάται το Φως! Ο ευχαριστιακός τρόπος ζωής δεν υπόσχεται απουσία δυσκολιών, κόπου, βασάνων, γήρατος, αλλά πως όλα αυτά είναι αξιοποιήσιμα για την ολοκλήρωσή μας, την κατάκτηση της αυτογνωσίας και της σοφίας.
Το να δεχτεί κάποιος να νιώσει τα στοιχειώδη συναισθήματά του, σημαίνει ότι αντιλαμβάνε- ται πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν, που δεν θέλουν να δουν, από φόβο μήπως θέσουν υπό αμφισβήτηση τον εαυτό τους. Στην αρχή περιθωριοποιούμαι, απομονώνομαι για λίγο, πόσο το έχουμε ανάγκη! Και τότε αποφασίζω να κάνω την αλλαγή μέσα μου, τότε στα αλήθεια γίνομαι ο εαυτός μου. Και μετά ω! μετά γίνομαι πιο ευαίσθητος στη δυστυχία και την αδικία του κόσμου, όλο και πιο ζωντανός όλο και πιο γεμάτος. Δεν ξέρω αν στα αλήθεια θέλω να δω μέσα μου, μήπως δεν την περνάω καλύτερα έτσι; Βολεύτηκα τώρα δεν έχω διάθεση να υποφέρω…
Πόσες και πόσες αναβολές και δικαιολογίες. Αυτές οι αντιστάσεις είναι δικαιολογημένες. Αλλά ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, είναι δειλία αυτή. Θα’ρθει εκείνη η ώρα που δεν θα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε και θα καταλήξουμε στην θλίψη και την υπερένταση από τη μη εκπλήρωση των αναγκών, τότε είναι που θα αναγκαστούμε να προστρέξουμε σε βοήθεια, τόσο επιπόλαια προσωρινή. Και να πάλι στις παλιές μας συνήθειες.
Ποιο συναίσθημα θα ξεγυμνώσει την ψυχή μας και θα την εκθέσει ανεπανόρθωτα;
Ο πόνος. Μα και βέβαια ο πόνος δεν είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα αφού μας ενοχλεί, όμως αν καθίσουμε βολικά σε μία πολυθρόνα και σκεφτούμε τι μας αλλάζει ψυχικά και μας ολοκληρώνει πνευματικά είμαι σίγουρη ότι θα καταλήξουμε όλοι στο ίδιο συμπέρασμα. Ο πόνος είναι αναπόφευκτος στη ζωή, όσο πιο ολοκληρωμένοι γινόμαστε τόσο αυτός γίνεται κίνητρο για αλλαγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα επιζητούμε τον πόνο και θα παραμένουμε απαθείς. Όχι! Ο συναισθηματικός πόνος αυτοκατασκευάζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν προέρχεται από τους άλλους όπως ψευδώς θέλουμε να πιστεύουμε, από μία αρνητική κατάσταση ή ένα ατυχές περιστατικό που σημάδεψε τη ζωή μας. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Έχουμε άμεση ευθύνη για τη λύπη μας.
Μπορεί να αναθεματίζουμε τους φίλους, τους συγγενείς, την κοινωνία, το Θεό, αφού αυτοί φταίνε για την κατάντια μας. Θα παίρνουμε κάποιες αποφάσεις αλλά κι αυτές θα προκαλούν κι άλλο άχρηστο πόνο. Η επιλογή είναι δική μας ή θα αλλάξουμε τους άλλους ή θα αλλάξουμε τον εαυτό μας. Θα γίνει η κινητήριος δύναμη για την αλλαγή μας. Ας τον χρησιμοποιήσουμε σωστά, όχι καπνίζοντας ή παίρνοντας χούφτες αντικαταθλιπτικά, ούτε πίνοντας ίσα με ένα καταρράκτη αλκοόλ. Όχι δεν θα τιμωρήσουμε τον εαυτό μας. Δεν θα τον κουβαλάμε μια ζωή για να πυροδοτήσουμε στο τέλος πίκρα, φόβο, μίσος και εκδίκηση για τους άλλους. Αν θέλουμε πραγματικά να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι θα αδράξουμε την ευκαιρία ώστε αναγνωρίζοντάς τον πόνο θα μάθουμε από αυτόν και σαν πιο ελεύθεροι και συγχωρητικοί θα τον αφήσουμε να φύγει για πάντα.
Όταν αποφασίσω να αλλάξω, να αγωνιστώ, έχω κατακτήσει τον αυτοσεβασμό μου. Σιγά-σιγά θα αρχίσει να αναβλύζει από μέσα μου αστείρευτη πηγή δύναμης, γαλήνης και ομορφιάς. Δεν θα υπάρξει πια μοχθηρία. Θα είμαι πάντα ανεκτικός ώστε όποια κακία κι αν εμφανίζεται, γρήγορα θα χάνεται και πάλι. Πάνω στον δικό μας αυτοσεβασμό θα στερεωθεί ο αυτοσεβασμός των παιδιών μας.
Εκεί στρέφουν τον φακό τους όχι για τα μάτια των άλλων, αλλά για τα δικά τους μάτια για όλες τις στιγμές της κοινής μας ζωής. Για να νιώθουν τον ίδιο θετικό σεβασμό απέναντι σε όλους τους ανθρώπους. Να σέβονται την κάθε μορφή ζωής. Να επωφελούνται από τα υπέροχα μαθήματά μας… αντί να κατα- στρέφουν ζωές. Το παράδειγμά μας θα τους μάθει να κοιτάζουν μέσα τους και να ηρεμούν πριν εξαπολύσουν τον χειμαρρώδη θυμό τους. Για να μας πουν μια μέρα «σ’ευχαριστώ γι’ αυτή την τόσο όμορφη στρατηγική ζωής».
Μιας ζωής γεμάτης που κατοικεί μέσα τους. Για να είναι το κάθε ξημέρωμα όμορφο. Ομορφιά που τη βλέπεις γύρω σου. Στα πρωινά, τα μεσημέρια, τα βράδια. Στην κάθε μέρα που περνά. Με συνέπεια και σθένος, ανυποχώρητα, αντιμέτωποι σε κάθε αντίδραση, ή πόνο, ή θλίψη, απ’ οποιονδήποτε κι αν προέρχεται, για να μεταλαμπαδευτούν και να επικρατήσουν στα παιδιά μας τα στοιχεία της πίστης και της ύπαρξής μας. Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι της αλλαγής μας, γιατί… η ζωή δεν γυρίζει πίσω ούτε χρονοτριβεί με το χθες.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Άποψη.
Τεύχος 33 ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012 ,σελ.22
Τεύχος 33 ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012 ,σελ.22
