"Μια μέρα ένας άθεος περπατούσε δίπλα σ’ ένα γκρεμό όταν σκόνταψε κι έπεσε. Καθώς έπεφτε, κατάφερε ν ’ αρπάξει το κλαδί ενός μικρού δέντρου που ξεφύτρωνε από μια χαραμάδα του βράχου. Κρεμασμένος εκεί, κι όπως τον κτυπούσε ο κρύος άνεμος, κατάλαβε πόσο απελπιστική ήταν η κατάστασή του, αφού από κάτω ήταν τραχείς βράχοι κι ούτε υπήρχε τρόπος να σκαρφαλώσει. Το χέρι που κρατούσε το κλαδί εξασθένιζε.
Σκέφτηκε λοιπόν, “Τώρα μονάχα ο Θεός μπορεί να με σώσει. Ποτέ δεν πίστεψα στο Θεό, αλλά μπορεί να έκανα λάθος. Τί έχω να χάσω;”
Έτσι φώναξε, “Θεέ! Αν υπάρχεις σώσε με κι εγώ θα πιστέψω σε σένα!” Δεν πήρε απάντηση.
Ο άνθρωπος ξαφνιάστηκε τόσο που λίγο έλειψε να του ξεφύγει το κλαδί.
“Σε παρακαλώ, Θεέ! Κάνεις λάθος! Το εννοώ πραγματικά. Θα πιστέψω!”
“Δεν θα το κάνεις! Αυτό λένε όλοι! ”
Ο άνθρωπος παρακάλεσε και προσπάθησε να τον πείσει.
Τελικά ο Θεός είπε, “Εντάξει, θα σε σώσω... Άφησε το κλαδί. ”
“Ν’ αφήσω το κλαδί;!” φώναξε. “Για τρελό με περνάς;"
Ο πραγματικά θαρραλέος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι θρησκευόμενος. Και το θρησκευόμενο άτομο έχει απαραίτητα θάρρος. Γι’ αυτό, αν συναντήσεις κάποιον δειλό που να πιστεύει στη θρησκεία, τότε να είσαι σίγουρος ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένα άτομο δειλό δεν μπορεί να είναι θρησκευόμενο. Η θρησκεία του είναι μονάχα μια άμυνα, μια πανοπλία. Το ναι που λέει δεν πηγάζει από αγάπη και κουράγιο, το ναι του πηγάζει από το φόβο. Αν μπορούσε να πει Όχι, θα έλεγε Όχι.
Λέει Ναι, επειδή υπάρχει ο θάνατος, η αρρώστια, ο κίνδυνος.
Σκέφτεται λοιπόν, Τί έχω να χάσω; Γιατί να μην πιστεύω; Γιατί να μην προσεύχομαι;
Λέει Ναι, επειδή υπάρχει ο θάνατος, η αρρώστια, ο κίνδυνος.
Σκέφτεται λοιπόν, Τί έχω να χάσω; Γιατί να μην πιστεύω; Γιατί να μην προσεύχομαι;
Η προσευχή του είναι ψεύτικη.
Η προσευχή του δεν είναι τίποτα άλλο από την έκφραση τού φόβου του. Από φόβο πηγαίνει στον ναό, την εκκλησία και στους παπάδες. Όταν ένας άνθρωπος έχει αληθινό κουράγιο πηγαίνει σ’ ένα πνευματικό, όχι σ’ ένα παπά. Δεν πηγαίνει σε μια νεκρή εκκλησία, σ’ ένα νεκρό ναό. Αρχίζει να εξετάζει και να ψάχνει για κάποιο ζωντανό φαινόμενο. Πηγαίνει στον Χριστό, πάντως δεν πηγαίνει σε αμφίβολες συνάξεις. Δεν πηγαίνει σε ανορθόδοξες καταστάσεις.
Δεν ζει στο παρελθόν, κινείται στο παρόν.
Όταν λες Όχι, λες όχι και το εννοείς, λες όχι στις εσφαλμένες σου πεποιθήσεις.
Αν το δέντρο πει όχι στο χώμα, ποιά θα είναι η μοίρα του δέντρου;
Θα είναι μια αυτοκτονία.
Αν το δέντρο πει όχι στον ήλιο, ποιά θα είναι η μοίρα του δέντρου;
Θα είναι μια αυτοκτονία.
Το δέντρο δεν μπορεί να πει όχι στον ήλιο, ούτε μπορεί να πει όχι στο χώμα.
Το δέντρο πρέπει να πει ναι στον ήλιο, στο χώμα, στον άνεμο, στα σύννεφα.
Το δέντρο πρέπει να κρατάει την καταφατική του στάση συνέχεια, κάθε μέρα που περνάει. Μόνο τότε το δέντρο μπορεί ν’ ανθίσει, μπορεί να μείνει πράσινο και ζωντανό και μπορεί να μεγαλώσει.
Αν το δέντρο πει όχι στο χώμα, ποιά θα είναι η μοίρα του δέντρου;
Θα είναι μια αυτοκτονία.
Αν το δέντρο πει όχι στον ήλιο, ποιά θα είναι η μοίρα του δέντρου;
Θα είναι μια αυτοκτονία.
Το δέντρο δεν μπορεί να πει όχι στον ήλιο, ούτε μπορεί να πει όχι στο χώμα.
Το δέντρο πρέπει να πει ναι στον ήλιο, στο χώμα, στον άνεμο, στα σύννεφα.
Το δέντρο πρέπει να κρατάει την καταφατική του στάση συνέχεια, κάθε μέρα που περνάει. Μόνο τότε το δέντρο μπορεί ν’ ανθίσει, μπορεί να μείνει πράσινο και ζωντανό και μπορεί να μεγαλώσει.
Ο άνθρωπος έχει τις ρίζες του στην ύπαρξη.
Λέγοντας όχι δηλητηριάζεις τον ίδιο σου τον οργανισμό. Σε ποιόν λες όχι; — Στη δικιά σου γη, στο δικό σου ουρανό, στο δικό σου ήλιο. Θ’ αρχίσεις να παραλύεις. Ο άνθρωπος που έχει πραγματικό κουράγιο κοιτάζει γύρω του, αισθάνεται, βλέπει πως “Είμαι μέρος αυτής της ολότητας.”
Βλέποντάς το, χαλαρώνει στο ναι, και παραμένει χαλαρός. Είναι επίσης έτοιμος να ριψοκινδυνέψει οτιδήποτε, οτιδήποτε χρειάζεται για το ναι του.
Λέγοντας όχι δηλητηριάζεις τον ίδιο σου τον οργανισμό. Σε ποιόν λες όχι; — Στη δικιά σου γη, στο δικό σου ουρανό, στο δικό σου ήλιο. Θ’ αρχίσεις να παραλύεις. Ο άνθρωπος που έχει πραγματικό κουράγιο κοιτάζει γύρω του, αισθάνεται, βλέπει πως “Είμαι μέρος αυτής της ολότητας.”
Βλέποντάς το, χαλαρώνει στο ναι, και παραμένει χαλαρός. Είναι επίσης έτοιμος να ριψοκινδυνέψει οτιδήποτε, οτιδήποτε χρειάζεται για το ναι του.
Είναι καλύτερα να ριψοκινδυνέψεις τα πάντα.
Συνήθως αναζητάμε και ψάχνουμε το Θεό με περιορισμούς, στο βαθμό που μας επιτρέπουν οι συνθήκες χωρίς να ριψοκινδυνεύουμε τίποτα.
Κερδίζεις χρήματα, έχεις επιτυχία στη ζωή, μπορείς να παραχωρείς μια ώρα στο ναό.
Κάπου-κάπου μπορεί και να προσεύχεσαι. Ή, τουλάχιστον το βράδυ, πριν πας για ύπνο, μπορεί να επαναλαμβάνεις την ίδια προσευχή για δύο λεπτά και να πέφτεις για ύπνο μ’ ένα πολύ καλό συναίσθημα τάχα πως ασκείσαι στη θρησκεία.
Κερδίζεις χρήματα, έχεις επιτυχία στη ζωή, μπορείς να παραχωρείς μια ώρα στο ναό.
Κάπου-κάπου μπορεί και να προσεύχεσαι. Ή, τουλάχιστον το βράδυ, πριν πας για ύπνο, μπορεί να επαναλαμβάνεις την ίδια προσευχή για δύο λεπτά και να πέφτεις για ύπνο μ’ ένα πολύ καλό συναίσθημα τάχα πως ασκείσαι στη θρησκεία.
Η πίστη είναι υπαρξιακή, δεν είναι άσκηση.
Είτε υπάρχει είκοσι τέσσερις ώρες
παντού στο είναι σου, είτε δεν υπάρχει καθόλου.
Μια προσευχή το βράδυ πριν πας για ύπνο είναι ένα είδος απάτης που παίζεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Τέτοιου είδους περιορισμένη θρησκεία δεν εξυπηρετεί.
Το άτομο πρέπει να δοθεί ολοκληρωτικά και οι δειλοί δεν μπορούν να το κάνουν.
Γι’ αυτό θα σας ξαναθυμίσω:
Η θρησκεία είναι μόνο για τους γενναίους, για τους θεληματικούς, για τις δυνατές ψυχές.
Δεν είναι για τους αδύναμους, δεν είναι για εκείνους που πάντα παζαρεύουν. Δεν είναι ούτε για το επιχειρηματικό μυαλό.
Είναι για τους παίχτες, που μπορούν και τα παίζουν όλα.
Δεν είναι για τους αδύναμους, δεν είναι για εκείνους που πάντα παζαρεύουν. Δεν είναι ούτε για το επιχειρηματικό μυαλό.
Είναι για τους παίχτες, που μπορούν και τα παίζουν όλα.
"Μοτζουντ"
"Ο άνθρωπος με την ανεξήγητη ζωή"
