Ένα παραμύθι με αρχή, μέση και τέλος, με ιντερμέδια, με δράση και αγωνία. Με πλοκή και συγκρούσεις και έρωτα, με μάγισσες, με πόνο και διλήμματα και πάθη. Με επιβίωση και αναστοχασμούς, με λυρισμό και επικές μάχες.
Την διηγούνται απολιθώματα, μνημεία, τραγούδια, ζωγραφιές και λέξεις. Τρυπά τα χώματα που πατήσατε και τις καρδιές, που κάνατε να σκιρτήσουν. Λεηλατεί το συλλογικό ασυνείδητο και πορφυρώνει τις αυγές, που χωρίς εσάς θα ξημερώσουν. Προσωποποιεί τα άψυχα και νοηματοδοτεί σκοπούς και αιτίες.
Ηθελημένα ή αθέλητα οι νότες σας στο μεγάλο δημιούργημα προστίθενται. Και παράφωνες αν ακουστούνε, ο χρόνος εξημερώνει την απόκλιση και οι επόμενες γενιές κληρονομούν τη συμβολή σας. Κι όλων μαζί οι ιστορίες σας συνθέτουν τη μελωδία του πλανήτη, που εξακοντίζεται ανεξάληπτα στο σύμπαν.
Γιατί αμετάκλητα η κάθε πράξη σας αλλάζει το ντουνιά και το πεπρωμένο του, μορφοποιεί ξανά και ξανά τα σχέδια και τις επιλογές του Πλάστη.
Γιατί αυτό είναι ο κάθε άνθρωπος: Το πλάσμα που με τις βουλήσεις του το Θεό αναγκάζει να γεννά κάθε μέρα.
Αυτήν θα διηγηθείτε στο τέλος και γι άλλους θα μοιάζει με μοιρολόι, για κάποιους με διονυσιακή κορύφωση και για μερικούς με τραγούδι εκστασιακό από την Καλαβρία.
Όλοι θα κληθείτε να την παραστήσετε με ιάμβους και ενδεκασύλλαβους, με ιαχές ή με σονέτα.
Με ομοιοκαταληξία πλεχτή και σταυρωτή τους καημούς σας θα ψελλίσετε και με φωνή γενναία ή τρεμάμενη μπροστά στο κοινό των αιώνων θα υποκριθείτε.
Μα όποιον τρόπο κι αν επιλέξετε, με νανούρισμα να μοιάζει ή ταραντέλα, ένα είναι το βέβαιο: Το τέλος του παραμυθιού, που θα δώσετε, θα κρίνει το ξεκίνημα και το ρυθμό του κάθε νέου..
Ευστράτιος Παπάνης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
*Στην ιταλική περιοχή Ταράντο της Απουλίας, το δάγκωμα μιας τοπικής αράχνης - λύκου, που ονομάζεται ταραντούλα, ήταν εξαιρετικά δηλητηριώδες και οδηγούσε το άτομο σε μια υστερική κατάσταση η οποία είναι γνωστή ως ταραντισμός (ιταλικά tarantism). Αυτό έγινε γνωστό ως ταραντέλα. Τα παλαιότερα των εγγράφων που παραπέμπουν τη σχέση μεταξύ μουσικής εξορκισμού και του δαγκώματος της ταραντούλας είναι χρονολογημένα γύρω στο 1100 π.Χ.. Ο R.Lowe Thompson πρότεινε ότι ο χορός είναι μια επιβίωση από μια διονυσιακή λατρεία στην παρανομία. Ο Τζον Κόμπτον αργότερα αναφέρει ότι η Ρωμαϊκή Σύγκλητος είχε καταστείλει αυτές τις αρχαίες διονυσιακές τελετές. Στο 186 π.Χ. η ταραντέλα επανεμφανίζεται με το πρόσχημα της θεραπείας έκτακτης ανάγκης για τα θύματα της ταραντούλας.
Η παράδοση παραμένει στην περιοχή και είναι γνωστή ως νεοταραντισμός. Πολλοί νέοι καλλιτέχνες, ομάδες και διάσημοι μουσικοί συνεχίζουν να κρατούν ζωντανή την παράδοση αυτή. Η μουσική είναι πολύ διαφορετικού ρυθμού, είναι ταχύτερη αλλά έχει παρόμοιες υπνωτικές επιδράσεις, ιδιαίτερα όταν οι άνθρωποι εκτίθενται στο ρυθμό της για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η μουσική χρησιμοποιείται στη θεραπεία των ασθενών με ορισμένες μορφές κατάθλιψης ή υστερίας και οι επιπτώσεις της στο ενδοκρινικό σύστημα έγιναν πρόσφατα αντικείμενο έρευνας.
