Μαζέψτε τις εμπειρίες σαν πολύτιμο, διάσπαρτο θησαυρό. Ως τον καρπό της ελιάς, που στα πιο δύσβατα μέρη και στα αγκάθια έναν έναν ανακαλύπτεις. Βουτώντας τα χέρια σου στην παγωνιά και τις κακοτοπιές, κανένας να μην πάει χαμένος, όσο ελάχιστος κι αν είναι.
Οι πιο άξιοι από σας δημιουργήστε τις, με την επίγνωση πως μοναδικές κι αν φαίνονται της ζωής οι περιπλανήσεις, οι αιώνες περιγελούν τη σοφία τους. Γεμάτο το χώμα από ιστορίες και συναισθήματα, που πριν από σας παρόμοια υπήρξαν. Και που πριν χαθούν, με της οικουμένης ενώθηκαν τη μελωδία.
Οι πιο ταπεινοί στο τέλος θα καταλάβετε πώς δεν ήταν παρά αναμνήσεις μόνο. Περνούν κι αυτές και βιάζονται, όπως οι άνθρωποι, που απότομα λιγοστεύουν.
Γιατί, όσοι από αυτές κάτι διδαχθήκατε, χωρίς με πείσμα και αυταρέσκεια να επαναλαμβάνετε τα ίδια λάθη, θα μάθατε ότι τα χρόνια που κυλούν, επιτακτικά μια βεβαιότητα ορίζουν: Πως όσο περισσότερο ζεις, τόσο η εμπειρία συνοψίζεται σε δύο μονάχα λέξεις. Στο χρέος της αγάπης και στην πίστη, που την αναδεύει, σαν κάνει πως πάει να σβήσει. Βρέφη σε τούτο το ακρογιάλι εξοκείλαμε και με την αγνότητα του βρέφους το δρόμο του νόστου θα ξαναπάρουμε..
Ευστράτιος Παπάνης
