Όποιος θυσιάζει την Αλήθεια και την Ελευθερία του για να έχει ασφάλεια δεν αξίζει κανένα από τα δύο!
Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο άνθρωπος κατάφερε να ξεδιαλύνει τόσα μυστήρια της φύσης, να ανακαλύψει κρυμμένες ενέργειες και να τις υποτάξει στη δική του χρήση, σπρωγμένος τόσο από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης όσο και από τη βαθιά ριζωμένη τάση του να μάθει και να κατακτήσει τη γνώση. Παράλληλα, όμως, άφησε ένα τεράστιο κενό σε ό,τι αφορά τη γνώση και τη χρησιμοποίηση της δικής του εσωτερικής ενέργειας. Αυτός ο αφέντης και κύριος του φυσικού κόσμου δεν κατάφερε να δαμάσει τις δικές του ορμές που με το πέρασμα των αιώνων συσσωρεύτηκαν και οργανώθηκαν χαλαρά σε διάφορες μεγάλες ανθρώπινες ομάδες. Αν ζητούσαμε από τον άνθρωπο μια εξήγηση σ’ αυτό το αίνιγμα, δε θα μπορούσε να μας δώσει μια σαφή απάντηση.
Ο πόλεμος είναι Πανανθρώπινο, αλλά και διαχρονικό βίωμα που δεν έλειψε σχεδόν ποτέ από την ιστορία. Το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια και η πλάνη υφίσταται λόγω της συντήρησης αυτού του πολέμου. Φαινομενικά η προπαγάνδα ενεργοποιεί τον πόλεμο. «Πατήρ πάντων πόλεμος» δεν προηγείται η προπαγάνδα του πόλεμου, ο πόλεμος δημιούργησε την προπαγάνδα για να αναπαράγεται, αυτός είναι ο πατέρας της προπαγάνδας. Διαφορετικά οι αρχαίοι μας θα λέγανε «Πατήρ πάντων προπαγάνδα». Ωστόσο, ο πόλεμος στηρίζεται στην αρχή της εξαπάτησης.
Το κρυφτό και το κυνηγητό είναι παγκοσμίως τα πιο συνηθισμένα παιχνίδια. Έχετε αναρωτηθεί γιατί εκπαιδευόμαστε από μικροί σε αυτά; Οι άνθρωποι κάνουν πολέμους στο όνομα της ειρήνης και χάνουν την τιμή τους στο όνομα της τιμής. Ζουν τη μεγαλύτερη αντίφαση. Θυσιάζουν την ελευθερία τους και σκύβουν το κεφάλι για να έχουν ασφάλεια στο μαντρί, εθελοτυφλώντας σαν στρουθοκάμηλοι που δεν θέλουν να θυμούνται τι περιμένει τελικά τα πρόβατα στο μαντρί, ή καταπίνοντας την κάμηλο και διυλίζοντας τον κώνωπα σαν υποκριτές, και απλώς «νίπτουν τα χείρας των» όπως η πολιτική ηγεσία.
Ο μοναδικός αποδεκτός πόλεμος είναι εκείνος που γίνεται από σεβασμό προς τη ζωή. Αλλά αυτός ο ιερός πόλεμος συμβαίνει μόνο μέσα μας. Οι υπόλοιποι συμβαίνουν μόνο για συμφέροντα. Οι πιο υποκριτικοί πόλεμοι γίνονται στο όνομα του Θεού ή στο όνομα της δικαιοσύνης, μέχρι να αποκαλυφθεί ότι από πίσω βρισκόταν το δίκιο του ισχυρότερου. Η καταδίωξη του εαυτού μας από τον εαυτό μας. Το Μίσος γεννιέται από το φθόνο, γεννάει την οργή, συσκοτίζει τον άνθρωπο με τον εγωισμό, ενθρονίζει τον τρόμο στη ζωή. Μίσος είναι ψύχραιμη παρατεταμένη πνευματική κακία, είναι άρνηση του όντος.
Όσο ωριμάζει η ανθρωπότητα, τόσο συνειδητοποιεί την ενότητα της και τόσο θα αλλάζει τους θεσμούς και τις λειτουργίες της σε όλους τους τομείς. Τα σχέδια της Νέας Τάξης, που ορίζονται από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι παρά το κακέκτυπο ενός πνευματικού αρχέτυπου σχεδίου οικουμενικότητας, που στο όνομα της ενότητας απόσκοπεί στη χειραγώγηση των ανθρώπων.
Ζούμε ως δούλοι μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Όταν υπήρχε ακόμα ο τονισμός μαθαίναμε ότι η λέξη δουλεία παίρνει οξεία και η λέξη δουλειά παίρνει βαρεία, διότι η δουλειά είναι πιο βαριά απ’ τη δουλεία. Στη δουλεία έχεις συνείδηση ότι είσαι δούλος. Είσαι πιο κοντά στο να ξεκαθαρίσεις τι πρέπει να κάνεις, διεκδικώντας την ελευθερία σου. Στη δουλειά όμως -όπως το μωρό που πιπιλάει το δάκτυλό του- τρέφεσαι με την αυταπάτη ότι είσαι ήδη ελεύθερος, παραμένεις δηλαδή σε μια ανεύθυνη κατάσταση παιδικότητας, καθώς συντηρείς μια άρνηση να αναλάβεις τις ευθύνες του εαυτού σου και ουσιαστικά της ίδιας σου της ζωής.
Επομένως, είσαι άξιος της μοίρας σου. Εκείνοι για τους οποίους δουλεύεις γνωρίζουν πολύ καλά πώς λειτουργεί το μυαλό σου και εξάλλου σε όλη σου τη ζωή εκείνους άφηνες να στο κουρδίζουν. Γνωρίζουν λοιπόν ότι έχεις γίνει δούλος θεληματικά εφόσον όχι μόνο το ανέχεσαι αλλά μαθαίνεις όλοένα και ευκολότερα να σκέφτεσαι και να ζεις σαν δούλος, υποταγμένος σε μια προκατασκευασμένη μοίρα. Τα πράγματα λοιπόν είναι πολύ απλά. Όσο μαθαίνεις να σκέφτεσαι σαν δούλος, τόσο περισσότερο σε αντιμετωπίζουν και σου φέρονται σαν να ήσουν για πάντα δούλος, καθώς και τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου.
Άνθρωποι-φυτά, άψυχα εξαρτήματα μιας μηχανής που παράγει φόβο για να καταναλώσουμε ασφάλεια ώστε να συντηρηθεί η ύπαρξη της. Άνθρωποι καταδικασμένοι, όχι μόνο να μη ζήσουν τι σημαίνει η χαρά της εργασίας (διότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να εργάζεται, όχι να δουλεύει), αλλά και χωρίς την ευκαιρία έστω και να γνωρίσουν τι σημαίνει αυτό. Ο πήχης πέφτει για να κυριαρχήσει ο ευτελισμός, η παρακμή, ο εκφυλισμός, και η πτώση. Όσο ο άνθρωπος τα συντηρεί, όπως μερικοί που τα έχουν ανάγει σε φιλοσοφία ζωής, τόσο βασανίζεται από αυτά, διαμορφώνοντας έναν μαζοχιστικό ή σαδιστικό χαρακτήρα χωρίς να βλέπει πώς και στις δύο περιπτώσεις δεσμεύεται με τον πόνο.
Ο σύγχρονος πολίτης βιώνει μια καθημερινή τρομοκρατία που ξεκινάει από την πρωινή εφημερίδα μέχρι το βραδινό δελτίο ειδήσεων. Μεταβάλλεται σταδιακά σε τρομολάγνο παθητικό, φοβισμένο και κομπλεξικό ανθρωπάκι που κοιτάει να κρυφτεί φορώντας ένα «life style» της αρεσκείας του. Προσπαθεί να αρέσει για να πουλάει και ακόμα περισσότερο για να μπορεί να πουληθεί πιο ακριβά όπως μια πόρνη. Οι άνθρωποι δείχνουν διάθεση να βολευτούν όσο καλύτερα γίνεται στην φυλακή τους, παρά να ελευθερωθούν. Πληρώνουν, μάλιστα, ένα μέρος του μισθού τους για να συντηρούν υπαλλήλους διαφόρων υπηρεσιών, οι οποίοι τους φέρονται σαν δεσμοφύλακες.
Η σύγχρονη κοινωνία λατρεύει τον απόλυτο έλεγχο και δεν μπορεί να κατανοήσει ότι ο απόλυτος έλεγχος αντιτίθεται στην ίδια την ζωή, η οποία κινείται χαοτικά, θα μπορούσαμε να πούμε. Όποιος θυσιάζει την Αλήθεια και την Ελευθερία του για να έχει ασφάλεια δεν αξίζει κανένα από τα δύο. Δισεκατομμύρια είναι οι άνθρωποι που ζουν στην ανασφάλεια και την πλάνη ως δούλοι με κάποιον τρόπο από τους δεκάδες που διαθέτει ο περήφανος πολιτισμός που κυριαρχεί.
Λέξεις και εικόνες που κρύβουν μέσα τους άλλο από αυτό που λένε, άλλο από αυτό που δείχνουν. Για να δούμε το πραγματικό πρέπει να πάμε πέρα από την «αποψιολογία» του πολιτικά ορθού, πέρα από την πολιτική προπαγάνδα, πέρα από τις δημοκρατικές «ευαισθησίες» των δυνατών. Να απαντήσουμε στο παλιό ερώτημα: ποια συμφέροντα κρύβουν μέσα τους τα κινέζικα κουτιά*.
*Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παιχνίδι κινέζικων κουτιών που το ένα κρύβει μέσα του το άλλο.
Απόσπασμα από το βιβλίο
του Γιώργου Κλειδαρά
«Η Επιστήμη της Τέχνης να Ζεις»
«Η Επιστήμη της Τέχνης να Ζεις»
