"...Μού γράφεις ότι όλη σου η περιουσία πωλήθηκε σε τρίτους. Όταν βρέθηκες στον δρόμο χωρίς τίποτα και κανέναν, κατευθύνθηκες προς το νεκροταφείο αποφασισμένος να αυτοκτονήσεις. Δεν είχες αμφιβολία ούτε δεύτερη σκέψη επ’ αυτού....
Εξουθενωμένος από την ταλαιπωρία ξάπλωσες πάνω στον τάφο των γονιών σου και αποκοιμήθηκες. Στον ύπνο σου εμφανίστηκε η μητέρα σου που σε απείλησε, λέγοντάς σου ότι στο Βασίλειο του Θεού υπάρχουν πολλοί από εκείνους που επαιτούσαν στη γη, αλλά ούτε ένας από εκείνους που αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους.
Αυτό το όνειρο σ’ έσωσε από την αυτοκτονία.
Όντως η αγαπημένη σου μητέρα σε έσωσε κατά την πρόνοια του Θεού. Άρχισες να επαιτείς και από την επαιτεία να ζεις. Και ρωτάς αν μ’ αυτό καταπατάς τον νόμο του Θεού;
Θάρρος άνθρωπε!
Ο Θεός έδωσε εντολή: ου κλέψεις! Αλλά δεν έδωσε εντολή: μην επαιτείς!
Η επαιτεία χωρίς πραγματική ανάγκη είναι κλοπή, αλλά στη δική σου περίπτωση δεν είναι κλοπή.
Ο στρατηγός και αυτοκράτορας Ιουστινιανός, στα γεράματα έμεινε χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους και τυφλός. Καθόταν τυφλός έξω από την αυλή του θρόνου και επαιτούσε για λίγο ψωμί. Σαν χριστιανός δεν επέτρεψε στον εαυτό του ούτε καν να σκεφτεί την αυτοκτονία.
Γιατί όπως η ζωή είναι καλύτερη από τον θάνατο, έτσι και είναι καλύτερα ζητιάνος παρά αυτόχειρας.
Λες πως σε κυριεύει ντροπή και πως η θλίψη σου είναι βαθειά. Στέκεις τα βράδια έξω από το καφενείο που κάποτε ήταν δικό σου και ζητάς ελεημοσύνη από όσους μπαίνουν και βγαίνουν. Θυμάσαι πως πριν λίγο καιρό ήσουν το αφεντικό του καφενείου και πως τώρα δεν τολμάς να μπεις ούτε σαν πελάτης. Και κοκκινίζουν τα μάτια σου από το κλάμα και τον οδυρμό.
Ω καλέ μου άνθρωπε παρηγορήσου!
Οι άγγελοι του Θεού δεν είναι μακριά σου. Γιατί κλαίς για το καφενείο; Δεν έχεις ακούσει για ένα καφενείο στην άκρη του Βελιγραδίου που λέγεται «όποιου δεν ήταν, όποιου δεν θα είναι»; Πράγματι ήταν μεγάλος φιλόσοφος αυτός που έγραψε αυτές τις λέξεις. Αφού αυτό ισχύει για όλα τα καφενεία, όλα τα σπίτια, όλους τους πύργους και όλα τα παλάτια του κόσμου.
Τι έχασες; Εκείνο που δεν ήταν δικό σου όταν γεννήθηκες και δεν είναι ούτε τώρα δικό σου.
Ήσουν το αφεντικό, τώρα είσαι φτωχός. Αυτό δεν είναι απώλεια.
Απώλεια είναι όταν κάποιος άνθρωπος γίνεται κτήνος.
Αλλά εσύ ήσουν άνθρωπος και παρέμεινες άνθρωπος.
Υπέγραψες κάποιες συναλλαγματικές σε κάποιους επιφανείς πελάτες σου και γι’ αυτό το καφενείο σου έγινε καφενείο κάποιου ξένου. Τώρα βλέπεις από το παράθυρο πως όλοι εκείνοι γελούν στο καφενείο όπως και πριν, ενώ εσύ περιφέρεσαι στους δρόμους με δάκρυα στα μάτια και σκεπάζεις τη ντροπή.
Μην φοβάσαι, ο Θεός έχει δικαιοσύνη. Όλοι αυτοί θα απολογηθούν για τα αδικήματά τους.
Όταν όμως αυτοί αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν, ποιος ξέρει αν ο δίκαιος Θεός θα επιτρέψει στην μητέρα τους να τους παρουσιαστεί από εκείνον τον κόσμο και να τους αποτρέψει από αυτό το έγκλημα;
Μην βλέπεις ούτε στιγμή την επιτυχία τους. Αφού δεν γνωρίζεις το τέλος τους.
Ένας αρχαίος έλληνας σοφός είπε κάποτε: «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», δηλαδή ποτέ μην αποκαλείς κάποιον ευτυχισμένο πριν δεις το τέλος του!
Είναι δύσκολο να είσαι επαίτης; Αλλά μήπως δεν είμαστε όλοι επαίτες; Μήπως δεν εξαρτώμεθα όλοι, κάθε μέρα και κάθε ώρα, από το έλεος Εκείνου που μας δίνει ζωή να ζούμε;
Εσύ και τώρα έχεις σημαντική αποστολή στον κόσμο: στρέφεις την προσοχή τον ανθρώπων στο να θυμούνται τον Θεό και την ψυχή και να είναι ελεήμονες.
Αναγκασμένος λοιπόν να ζεις στη σιωπή, εμβάθυνε στην ψυχή σου και συζήτα μέσω της προσευχής με τον Θεό.
Η ζωή του επαίτη είναι πιο ηρωική από αυτήν του αφεντικού.
«Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως»
(Σρ. 2,5).
Αλλά εσύ ήδη έδειξες ηρωισμό με το να νικήσεις τη μαύρη σκέψη της αυτοκτονίας. Αυτό είναι νίκη πάνω στο πνεύμα της απογοήτευσης.
Μετά από αυτή τη νίκη όλες οι άλλες για σένα θα είναι εύκολες. Ο Κύριος ας είναι δίπλα σου.
Ειρήνη και παρηγοριά από τον Κύριο.
Νομοθετική διάταξη ποινικού κώδικα
κατά επαιτών
Ο ισχύων Ποινικός Κώδικας στο άρθρο 407 προβλέπει ότι «Όποιος επαιτεί από φυγοπονία ή φιλοχρηματία ή κατά συνήθεια τιμωρείται με κράτηση έως έξι (6) μήνες ή με πρόστιμο έως τρεις χιλιάδες (3.000) ευρώ. Η χρηματική ποινή μπορεί να επιβληθεί και μαζί με την ποινή της κράτησης».
Η αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος πληρούται όταν οποιοσδήποτε ενήλικος ή ανήλικος κατά τις διατάξεις των άρθρων 121 επ. ΠΚ ζητά από οποιονδήποτε τρίτο ξένο προς αυτό, δηλαδή μη συνδεόμενο με τον αιτούντα με φιλική η συγγενική σχέση, οικονομική ή άλλη ωφέλεια, επικαλούμενος ένδεια ή σωματική αναπηρία ή προβαίνοντας σε αντιπαροχή μη αξιόλογου αντικειμένου. Το αίτημα του επαίτη μπορεί να υποβληθεί γραπτά, προφορικά ή δια νευμάτων και το συγκεκριμένο αδίκημα μπορεί να τελεστεί με έναν εκ των τριών προβλεπόμενων στο νόμο τρόπων, ήτοι από φυγοπονία, φιλοχρηματία ή από συνήθεια.
Η φυγοπονία ορίζεται ως η παρά την ικανότητα αναζήτησης εργασίας οκνηρία εξεύρεσής της από τον επαίτη, η φιλοχρηματία ορίζεται ως η παρά την κατοχή των αναγκαίων για την επιβίωσή του εσωτερική διάθεση για απόκτηση περισσοτέρων χρημάτων και η κατά συνήθεια τέλεση ορίζεται ως η ροπή προς τέλεση συγεκριμένου είδους εγκλήματος σε τέτοιο βαθμό ώστε πλέον αποτελεί στοιχείο της προσωπικότητάς του.
Επομένως το συγκεκριμένο αδίκημα είναι υπαλλακτικώς μικτό.
Όσον αφορά την υποκειμενική υπόσταση του αδικήματος, ο επαίτης αρκεί να έχει δόλο ή αμέλεια κατά την επίδειξη της ως άνω περιγραφόμενης συμπεριφοράς.
Τονιστέον ότι το αδίκημα της επαιτείας δεν είναι ούτε έγκλημα βλάβης ούτε έγκλημα διακινδύνευσης και η ποινικοποίησή του επιτυγχάνεται μέσω της αντικειμενικοποίησης της υποκειμενικής απαξίας της πράξης*
*1 Αριστοτέλης Χαραλαμπάκης, ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ Ερμηνεία κατ’ άρθρο, Τόμος Δεύτερος
(Άρθρα 235-473), Εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2η Έκδοση, σελ. 3341, 3342
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
“Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…”
(Ιεραποστολικές Επιστολές Α')
Β' έκδοση, εκδόσεις «Εν πλω», σελίδα 121
