«Καημένα παιδιά. Όσα είσαστε ακόμη ζωντανά. Τι σας μέλλεται να ζήσετε. Σε τούτο τον "αιώνα του σιδήρου", έτσι όπως τον ετοιμάσαμε εμείς οι ενήλικοι, που φοράμε το στέμμα της αφροσύνης. Τα νιάτα σας, τη δροσιά, την ευαισθησία σας τα φυσάει και τα μαραίνει άγριος ο λίβας. Είναι η δική μας απαιδευσιά, η ημιμάθεια, ο εγωισμός, η ακηδία, η τύφλωση. Κοιτάζω στα μάτια τα δρώμενα και τα πεπραγμένα μας και ώρες συχνές και επίμονες με σπρώχνουν να πάρω τα όρη.»
Οι στατιστικές δεν ψεύδονται:
• Παρατηρήθηκε αύξηση 43% στη Δ.Ε.Π.Υ.( Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας)
• Παρατηρήθηκε αύξηση 37% στην εφηβική κατάθλιψη
• Παρατηρήθηκε αύξηση 200% στον αριθμό των παιδικών (μεταξύ 10 και 14 ετών) αυτοκτονιών
Τι συμβαίνει και τι κάνουμε λάθος;
• όρια ξεκάθαρα βαλμένα
• υπευθυνότητα
• ισορροπημένη διατροφή και επαρκή ύπνο
• κίνηση εν γένει και ειδικά στην ύπαιθρο
• δημιουργικό παιχνίδι, κοινωνική αλληλεπίδραση, ευκαιρίες για μη-καθοδηγούμενο παιχνίδι και «ευκαιρίες» για να…βαριούνται
Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια τα παιδιά χόρτασαν από:
• γονείς επιεικείς και επιτρεπτικούς που αφήνουν τα παιδιά τους «να κυβερνούν τον κόσμο» και να είναι εκείνα που βάζουν τους κανόνες
• μια αίσθηση δικαιωμάτων, του να τα αξίζουν όλα χωρίς να τα κερδίζουν ή να γίνονται υπεύθυνα μόλις το αποκτούν
• ακατάλληλος ύπνος και μη ισορροπημένη διατροφή
• καθιστικός τρόπος ζωής
• ατελείωτη διέγερση, τεχνολογικές νταντάδες, άμεση επιβράβευση κι απουσία «βαρετών στιγμών»