Απογοήτευση.
Μα γιατί;
Ερώτημα αναπάντητο.
Σε απογοητεύει ο άνθρωπός σου, ο φίλος σου, η κυνική καθημερινότητα, η εγωκεντρική κοινωνία.
Μα πάνω από όλα σε απογοητεύει ο εαυτός σου.
Εσύ και αυτός.
Εσύ απέναντι σε αυτόν.
Σε μια αέναη πάλη για το ποιος θα κερδίσει τον τίτλο του καλού, του επιτυχημένου, της άπιαστης τελειότητας που όσο πάει και απομακρύνεται σαν όνειρο που ξεχνάς όταν ανοίξεις τα μάτια σου.
Μάταιος αγώνας με σίγουρο το αποτέλεσμα.
Απογοήτευση.
Μα γιατί σε ρωτάω και πάλι;
Μήπως ήρθε η ώρα να πάψεις να προσπαθείς να γίνεις κάτι που ποτέ δεν θα γίνεις, κάποιος που ποτέ δεν θέλησες να γίνεις;
Μήπως εσύ οφείλεις να κάνεις σύμμαχο τον ίδιο σου τον εαυτό;
Αγκάλιασε τον, συμφιλιώσου με αυτόν.
Δείξε του πόσο αξίζει εξ ύπαρξης, χωρίς άλλη προσπάθεια για εντυπωσιασμούς και πράξεις κενές περιεχομένου.
Χωρίς άλλες ψευδαισθήσεις.
Χωρίς όρια και δισταγμό.
Φανερώσου πίσω από τα αδειανά λόγια του αέρα και τις υποσχέσεις δίχως ανταπόκριση.
Εσύ μαζί με τον εαυτό σου, το μοναδικό, τον αυθεντικό.
Εσύ και αυτός έναντι όλων.
