Η αλήθεια είναι, ότι η αγάπη μετριέται με τις πληγές που άφησε στην ψυχή και το κορμί μας.
Αυτοί που αγαπήσαμε μας παίδεψαν πολύ.
Αυτούς που αγαπήσαμε τους παιδέψαμε.
Το σημείο αναγνώρισης μιας αγάπης, δεν είναι τα λόγια που ειπώθηκαν αλλά ο πόνος που νιώσαμε, οι θυσίες που κάναμε, το φώς που μεταλάβαμε.
«Όταν ο Χριστός χρειάστηκε να πείσει τους μαθητές του, ότι είναι ο Κύριος τους, δεν τους έδειξε τον θρίαμβο της ανάστασης του, αλλά τις πληγές του».
Ελάτε να δείτε τις πληγές μου, βάλτε το δάκτυλο σας στα τραύματα της αγάπης μου.
Ουσιαστικά ήταν σαν να τους έλεγε:
«Δεν με θυμάστε;
Δεν με αναγνωρίζετε;
Εγώ είμαι που σας αγάπησα έως θανάτου.
Δείτε τις πληγές μου».
Στην Βασιλεία του Θεού, δεν θα αναγνωριστούμε από τις επιτυχίες και τα κατορθώματα μας, αλλά από τους καημούς και τα βάσανα μας.
Όπως εκείνη η πονεμένη γυναίκα στην αιμοκάθαρση που κάποτε έδειξε τις πληγές της στον Άγιο Παίσιο, λέγοντας του:
«Δες γέροντα την πληγή μου, φαίνεται το κόκκαλό μου»,
για να λάβει την απάντηση,
«Εγώ δεν βλέπω μέσα στην πληγή σου το κόκκαλο αλλά τον Παράδεισο….».
