Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς

Διαβάζοντας κανείς το παραπάνω χωρίο της Αγ. Γραφής αμέσως διερωτάται για την έννοια της αλήθειας, του περιεχομένου της, της ανταπόκρισής της απ’ τους άλλους, του αποτελέσματος της επιφάνειας της. 

Οπότε, δημιουργούνται δύο ερωτήματα, το πρώτο 

«τι είναι αλήθεια;»,

 το δεύτερο

 «από τι μας ελευθερώνει η έλευση της αλήθειας στη ζωή μας;», 

ίσως και ένα τρίτο

 «τι είναι ελευθερία;»

Αλήθεια. 

Δύσκολο και συνάμα τόσο εύκολο να μιλήσει κανείς για την ουσία της αλήθειας. 

Δύσκολο διότι πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι κατέχουν την αλήθεια, εύκολο γιατί ο δρόμος της αλήθειας είναι γνωστός και αν μη τι άλλο, προσιτός προς όλους. 

Οι δυσκολίες που συναντά κανείς στην υιοθέτηση της αλήθειας όπως προείπαμε, έρχεται σε συνάρτηση με τον εγωισμό του καθενός. 

Όλοι γνωρίζουν, όλοι έχουν άποψη και καλά κάνουν. 

Ωστόσο, για να έχει κάποιος άποψη είναι αναγκαίο να έχει και βίωμα. 

Η αλήθεια είναι πάλη, η αλήθεια είναι βίωμα.

Ζώντας κανείς με το Πρόσωπο του Χριστού στη ζωή του και δι’ αυτής της διαρκούς πραγματικότητας η αλήθεια γίνεται βίωμα και τούτο γιατί η ίδια η φύση του Χριστού είναι συνυφασμένη με την αλήθεια, τούτο διότι ο Χριστός είναι η αλήθεια, η υπεράνω αλήθεια. 

Όταν ρωτήθηκε από τον Πιλάτο,

«συ ει ο Βασιλεύς των Ιουδαίων;». 

ο Ιησούς εσιώπα. 

Ο Πιλάτος κάνει αυτή την ερώτηση προκειμένου να λάβει μιαν απάντηση. 

Κι όμως, ο Ιησούς εσιώπα. 

Δεν υπήρχε ανάγκη να μιλήσει γιατί ό, τι και να έλεγε θα ήταν λίγο, και τούτο διότι η σωματική Του παρουσία στο Κριτήριο αποτελούσε την ίδια την αλήθεια. 

Δεν υπήρχε λόγος να απαντήσει, ο Ίδιος ο Λόγος του Θεού. 

Η αλήθεια, σαρκωμένη, παρίσταται κρινόμενη μπροστά στον Πιλάτο.

Η σάρκωση του Λόγου, αποτελεί μείζον μέρος της αλήθειας της Ορθοδοξίας και του χριστιανισμού εν γένει.

 Ίσως όχι μόνο μείζον, αλλά η κατάσταση της αλήθειας από την οποία πηγάζουν όλες οι άλλες.

 Τα πάντα θα ήταν μάταια και ψευδή αν δεν σαρκωνόταν ο Θεός και αν δεν φανερώνονταν κατ’ αυτόν τον τρόπο στο γένος των ανθρώπων, ο δημιουργός πάντων των γεγονότων.

 Των κοσμοϊστορικών από τη μία, των μικροκοσμικών από την άλλη. 

Ο εν Τριάδι Θεός πέρα από τη μέριμνα Του για τον κόσμο στο σύνολο του, μεριμνά για τον καθένα ξεχωριστά.

 Παραστέκεται και συμπαραστέκεται, παρασύρει στην αιωνιότητα.

Η συμπόρευση με τον Χριστό είναι ένα ταξίδι στην αλήθεια.

 Η ιερή οδοιπορία της ζωής μας στα πλαίσια της αλήθειας είναι ένας δρόμος προς την Βασιλεία της αλήθειας.

 Ο Χριστός σαρκώνεται και γίνεται άνθρωπος, εις εξ ημων, βιώνοντας λάθρα αρχικά, βιώνοντας δημόσια στη συνέχεια προκειμένου να αφανίσει οτιδήποτε έχει σχέση με το ψεύδος.

 Οπότε η πάλη όσων επιθυμούν να τον ακολουθήσουν καθίσταται ένας αγώνας μεταξύ αλήθειας και ψέματος.

Όλοι «γνωρίζουν», κατέχουν πολλοί κριτήριο σχετικά με την αλήθεια, βάσει μιας γνώσης κοσμικής και τελικά δε γνωρίζουν τίποτε.

 Αρνήθηκαν να ταξιδέψουν μαζί με τον Χριστό κι αρνήθηκαν χωρίς καν να το επιδιώξουν.

 Έτσι έμαθαν να αρνούνται οτιδήποτε ξεπερνάει την «εξειδίκευση» του εαυτού τους.

 Ο εαυτός μας χωρίς τον Χριστό ανήκει στο ψέμα ή καλύτερα στο αδιέξοδο.

 Ο εαυτός μας εύκολα αρνείται , εύκολα καταδικάζει, εύκολα ετεροκαθορίζει και τούτο γιατί κρίνει με τα δικά του κριτήρια τα οποία είναι συχνά ανώτερα για τους άλλους και συχνότερα ελαστικά γι’ αυτόν.

Πόσος αγώνας, λοιπόν, χρειάζεται για να ακολουθήσει κάποιος την αλήθεια του Χριστού; Αν χρειάζεται, σίγουρα είναι μεγάλος.

 Και είναι μεγάλος γιατί συνεπάγεται με την άρνηση και τη διαδικασία αφάνισης του ίδιου του κριτηρίου του ευατού.

 Προχθές, άκουσα μιαν ιστορία. 

Κάποιο πεντάχρονο παιδάκι, στον παιδικό σταθμό, τσακώθηκε με κάποιον συμμαθητή του και ο δεύτερος άρχισε να βρίζει το Θεό.

 Ο πρώτος του λέει: μη βρίζεις το Θεό! Και ο συμμαθητής του απαντά:

 Ο Θεός δεν υπάρχει, αν υπήρχε δεν θα χώριζαν οι δικοί μου! 

Τότε ο μικρός, πήγε στη μητέρα του κλαίγοντας: 

Μαμά! 

Δεν υπάρχει ο Θεός γιατί οι γονείς του φίλου μου χώρισαν.

 Η μητέρα του απάντησε: 

Υπάρχει, γιατί αγαπάω τον πατέρα σου και εμείς αγαπάμε εσένα.

Μπορούμε, ορμώμενοι απ’ αυτή την ιστορία να συμπεράνουμε πολλά.

 Η συσσώρευση του εγωισμού των γονέων αυτών, το πιθανότερο είναι να οδήγησε στον χωρισμό τους.

 Έτσι, δημιουργείται μια αλυσίδα εγωισμός- άρνηση της αλήθειας- ψεύδος.

 Αναγνωρίζει κάποιος την αλήθεια, την αναγνωρίζει και κάποιος άλλος.

 Έχουν κάτι κοινό- έναν κοινό παρονομαστή πάνω σ’ ένα θέμα μια «κοινή αλήθεια» όχι μόνο στην Πίστη αλλά και πολλά πράγματα. 

Πόσο μάλλον σε θέματα πίστεως, όπου κυριαρχεί το βίωμα της αλήθειας.

 Ζω με τον Χριστό, σημαίνει ζω μαζί με τους άλλους που βιώνουν την αλήθεια του Χριστού.

 Έτσι το «αληθεύειν» έρχεται και ταυτίζεται με το «κοινωνείν». 

Το βίωμα όμως του κοινωνείν ολοκληρώνεται με το διδάσκειν. 

Όταν δεν ζω στα πλαίσια της Σύναξης, με ανθρώπους οι οποίοι δεν βιώνουν την Αθανασία τόσον της αλήθειας όσον και της Κοινωνίας (των Προσώπων μεταξύ τους με στόχο την μυστική κοινωνία με το κατεξοχήν Πρόσωπο) προσπαθώ να κάνω το βίωμα μου λάμψη στα μάτια τους.

Όταν βάδιζε ο Ιερός Χρυσόστομος δίδασκε με το βάδισμά του.

 Όταν ο Μέγας Αντώνιος δεν μιλούσε, οι συνασκητές του έλεγαν «αρκείν του βλέπειν σε πάτερ».

 Η αλήθεια του Χριστού, το βίωμα στα πλαίσια της Παρουσίας Του ή η Θεωμένη αλήθεια, είναι αλήθεια διακρινόμενη, αλήθεια που ξεχωρίζει.

Στον Χριστιανισμό, « είμαι ξεχωριστός» συνεπάγεται με το «είμαι αληθινός», στα πλαίσια της αλήθειας και της αγάπης του Χριστού.

 Κι εδώ έρχεται ένα άλλο θέμα. 

Με τον Χριστό είμαι αληθινός, γιατί αγαπάω.

 Βασική αλήθεια ή καλύτερα η μέγιστη που πηγάζουν οι άλλες είναι η αγάπη του Τριαδικού Θεού για το ανθρώπινο φύραμα αφενός, αφετέρου η μίμηση της κοινωνίας των Τριών Προσώπων (κοινωνία αλληλοπαραχώρησης) από το μέρος της Κοινωνίας των πιστών, της Σύναξης.

 Έτσι, φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι εκτός από την αλήθεια στα πλαίσια της αγάπης του Χριστού, θεμελιακό στοιχείο αποτελεί το βίωμα της εν Χριστώ κοινότητας, το βίωμα της Εκκλησίας.

 Συζητάω. Πηγαίνεις στην Εκκλησία ; 

Απάντηση.

 Όταν είναι άδεια, περνάω και ανάβω ένα κεράκι.

 Δεν σε ρώτησα, αν πηγαίνεις στο Ναό, σε ρώτησα αν εκκλησιάζεσαι, αν μετέχεις στον κοινή ευχαριστηριακή Σύναξη.

Η Σύναξη αποτελεί το σύνολο των ανθρώπων που βιώνουν την αλήθεια, την κοινωνία όσων αγωνίζονται να γίνουν μέτοχοι και άξιοι της αλήθειας, δηλαδή να αναδειχθούν και να καταρτισθούν πνευματικά σε τέτοιο βαθμό ούτως ώστε να «χαθούν» μες την αλήθεια του Χριστού, να γίνουν ουρανοβάμονες ή καλύτερα αληθοβάμονες.

Από τη μια έχουμε την έννοια της «Σύναξης», απ’ την άλλη την έννοια της αγιότητας.

 Η μια είναι μέρος της άλλης.

 Χωρίς σύναξη δεν δύναται να υπάρχει αγιότητα.

 Χωρίς αγιότητα δεν δύναται να υπάρξει σύναξη.

 Ας το δούμε καλύτερα.

 Κατά την πίστη μας ο μόνος δρόμος – ή καλύτερα ο μόνος σίγουρος δρόμος, είναι η Εκκλησία, η κιβωτός της βασιλείας, το λιμάνι της σωτηρίας.

 Ο Χριστός ίδρυσε Εκκλησία, έκανε μια πανανθρώπινη κλήση, εντοιχίζοντας το ίδιο το Αίμα Του και το Σώμα Του, την θυσία του δηλαδή στο σύνολό της, μεταφορικά, στα θεμέλια Της.

 Πρώτη σχέση Εκκλησίας και αγιότητας.

 Η Εκκλησία, στην αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο, ιδρύθηκε από τον μόνο Άγιο και Πανάγιο Ιησού Χριστό.

 «Εξηγόρασε την ανθρώπινη φύση, απ’ την κατάρα του Νόμου, με το τίμιο Αίμα Του, καρφωμένος πάνω στο Σταυρό και με την κεντημένη Του πλευρά, πήγασε την αθανασία για τους ανθρώπους».

 Η ίδρυση, λοιπόν, της Εκκλησίας (η οποία εκφράζεται εν συνόλω στα πλαίσια της Σύναξης) πηγάζει από το Αίμα του Γολγοθά.

 Αλλά επειδή «ου Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών» έρχεται ο νεκρός του Γολγοθά και συσπειρώνει την Εκκλησία Του γύρω από το κενό μνήμα του Νικοδήμου.

 Ντύνει την Εκκλησία Του με την αθανασία.

 Δεν αφήνει μόνο τη θυσίαως ιδρυτική πράξη της Εκκλησίας αλλά επισφραγίζει την ίδρυση αυτή με την «δωρεά της Αναστάσεως, της αφθαρσίας «γενόμενος πρωτότοκος των νεκρών», συνενώνοντας την Εκκλησία της γης με την ουράνια, δίνοντας στην Ανάσταση ένα χαρακτήρα προϋπόθεσης του βιώματος της αλήθειας.

 Χωρίς την Ανάσταση δεν θα υπήρχε βίωμα αλήθειας.

 Η Ανάσταση αποτελεί το έμπρακτο κριτήριο για τη ζωή με τον Χριστό, για τη ζωή στην αλήθεια.

Το βίωμα της Ανάστασης και της ζωής όπως οριοθετείται στα αναστάσιμα πλαίσια, έρχεται σε άμεση σχέση με τη σύναξη των πιστών, την ευχαριστηριακή δηλαδή κατάσταση κατά την οποία αστείρευτα χέεται το Αίμα του Κυρίου και δι’ αυτού ζωογονείται.

Μια άλλη σχέση που έχει η Σύναξη και η αγιότητα είναι ότι η εν Συνάξει κοινότητα προσπαθεί να γίνει μύστις της αλήθειας και να ξεπεράσει κι αυτό το βίωμα της.

 Να περάσει από την μυστικιστική κατάσταση του βιώματος της αλήθειας, σε μια μυστική μέθεξη στην αλήθεια και να οδηγηθεί στην αγιότητα. 

Στόχος λοιπόν, ένα ιδιαίτερο Πάσχα.

 Ένα πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, απ’ τη γη της δουλείας του ψεύδους, στη γη της αλήθειας, στην πεμπτουσία της Ελευθερίας.

 Η αλήθεια οδηγεί στην Ελευθερία όπως αυτή φαίνεται από το βίωμα της αλήθειας.

 Αυτός που ζει στην αλήθεια είναι ο ουσιαστικά ελεύθερος, ο αποδεσμευμένος από τα πάθη του ψεύδους, ο λυτρωμένος από την «Φαραωνίτιδα πανστρατιά υπέρλαμπρο δύναμη» η οποία είναι αφενός υπέρλαμπρη λόγω του ψεύδους που την πλαισιώνει και την κάνει λαμπρή, ακριβή και ξεχωριστή ακριβώς γιατί είναι ψευδής, αφετέρου «δύναμη» γιατί έχει πολλούς θιασώτες.

Είναι εύκολο να ακολουθούμε το ψεύδος γιατί δεν απαιτεί τίποτε από εμάς, μάλιστα έχει την ανάγκη μας για να υπάρξει.

 Η αλήθεια, είτε την ακολουθούμε, είτε όχι, παραμένει αλήθεια, δεν έχει η ίδια ανάγκη να την ακολουθήσουμε, εμείς έχουμε ανάγκη να την υιοθετήσουμε με στόχο την ανανέωση της υιοθεσίας μας από τον Θεό, η οποία χάθηκε απ’ τους χωματένιους Προπάτορες, πλανεύθηκε από την γη της Ουρ ως τη Χαναάν, απ’ τη γη των Ελλήνων ως τις κινεζικές δυναστείες.

 «Και ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό Νόμον ίνα τους υπό Νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν».

 Η ανανεωμένη ζωή φανερώνεται στο Πρόσωπο του Χριστού και αποτελεί κριτήριο ελευθερίας, πρόσκληση Αθανασίας.

Ο όντως ελεύθερος είναι αυτός που προσδοκεί και ελπίζει εν Χριστώ, όπως η Προφήτις Άννα, θυγατέρα Φανουήλ και τον Δίκαιο Συμεών.

 Αποδεσμευμένες οι δύο προσωπικότητες ανέμεναν τον Λυτρωτή.

 Διακατέχονταν από την Ελπίδα, κάτι που λείπει από τους περισσότερους.

 Με την έγερση του Χριστού και την Πεντηκοστή δεν μιλάμε όμως μονάχα για Ελπίδα, μιλάμε για σιγουριά.

 Για την σιγουριά της πραγμάτωσης δια την κοινής αναμονής της Βασιλείας της Όγδοης ημέρας.

 Έρχεται ο Χριστός στον Ιορδάνη, για να αρχίσει την διαδικασία της ανανέωσης, της ένωσης των πάλαι διεστώτων, των δύο ακτών που είχαν απομακρυνθεί, Θεό και Άνθρωπο.

 Ο Χριστός δεν δίνει την Ελπίδα.

 Ο Χριστός είναι η ίδια η Ελπίδα.

 Μαζί με την έννοια της Ελπίδας ενσαρκώνει την έννοια της Ελευθερίας.

 Στο Πρόσωπο Του ενώνεται η Αλήθεια και η Ελπίδα οδηγώντας στην κατά Θεό Ελευθερία.

Ο υπομείνας εις τέλος ούτος και σωθήσεται.

 Ποια υπομονή; 

Υπομονή στο Έλεος του Θεού που «καταδιώκει», το Έλεος του Θεού που «κυνηγάει», το Έλεος του Θεού που ελευθερώνει.

 Αυτός που ελευθερώνει από τον Θάνατο, ελευθερώνει τη ζωή.

 Όχι αυτόματα αλλά με την προϋπόθεση της αυτοδιάθεση στα πλαίσια του προσωπικού αγώνα.

 Του αγώνα στα πλαίσια της Σύναξης.

 Ενός αγώνα που ορίζεται από τον Θεό, που είναι γνώστης των προσωπικών μας ορίων.

 «μη πάντες απόστολοι; 

Μη πάντες προφήται;» 

ρωτάει ο Παύλος.

 Όχι, αλλά «μικρά η ζύμη, όλον το φύραμα ζυμοί».

 Ο Χριστός ζητάει από εμάς τα ελάχιστα.

 Εμείς αγωνιζόμαστε να δώσουμε παραπάνω εκεί που νομίζουμε πως χρειάζεται. 

Μας κτυπά την πόρτα της ψυχής.

 Όταν καταφέρουμε να ανοίξουμε, στη μέθεξη της Αλήθειας, Θα είμαστε ουσιαστικά Ελεύθεροι.

Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς

Λουκάς 18,8 πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς; 

Θλίψιν έξει κάθε λογικό ον αναλογιζόμενο την πνευματική κατάσταση στην οποία είναι ο κόσμος. Η θάλασσα έγινε κατακόκκινη και πλέον δεν έχει νερό, αλλά το αίμα που χύνεται από την αλληλοσφαγή των ανθρώπων. Ο άνθρωπος, ως δαίμονας πια, ορμάει να κατασπαράξει ο ένας τον άλλον, χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, χωρίς κανένα συναίσθημα, αλλά ως ένα άψυχο ον, υπακούοντας στα ζωώδη ένστικτα των παθών του. Η γη είναι δυσώδης και στενάζει από την πνευματική σήψη τόσο, όσο να μουδιάζουν και οι τελευταίοι υγιείς άνθρωποι, ώστε να κινδυνεύουν να πλανηθούν και να πουν και αυτοί «δε μυρίζει τίποτα, δε συμβαίνει τίποτα».

Σεισμός μέγας και καταποντισμός προσπαθεί να γκρεμίσει τα τείχη που σήκωσαν οι Άγιοι Πατέρες για να περιφρουρήσουν την Εκκλησία. Ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες, διαστρεβλωτές του λόγου του Χριστού, διδάσκουν νέα δόγματα, θέλοντας να ενώσουν όλες τις βλάσφημες δοξασίες και διεστραμμένες ομολογίες υπό την ομπρέλα μιας ερμαφρόδιτης «αγάπης». Η δυσωδία αυτού του συνονθυλεύματος των ανθρωπόμορφων θηρίων, ξεπερνά αυτή των εκπεσόντων από τον ουρανό δαιμόνων.

 Αγνοούν ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ίδρυσε ΜΙΑ Εκκλησία; Ότι στο σύμβολο της πίστεως μας οι Ορθόδοξοι λέμε Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν καιάποστολικήν Εκκλησίαν; Όχι βέβαια, και τις αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων γνωρίζουν πολύ καλά και το ίδιο Ευαγγέλιο παρεδόθη σε όλους τους ανθρώπους. Αλλά αυτά γίνονται για να πληρωθεί το ρηθέν υπό του αψευδούς στόματος του Χριστού (Ματθαίος 24,11 καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς).

Δεν μπορεί λοιπόν να αγνοηθεί, διότι τα έργα στην εποχή μας είναι ηλίου φαεινότερο ότι είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από το Λόγο του Χριστού. (Ματθαίος 7,15 Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς).

Οι άνθρωποι φαίνεται να φορούν αντηλιακά κάτοπτρα, κάτοπτρα υποκρισίας, μην μπορώντας να δουν τον Ήλιον της δικαιοσύνης.

Τι ωφελεί ημάς αδελφοί η υπακοή εις τους άρχοντας και τους υιούς των ανθρώπων εφόσον γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει εκεί η σωτηρία; (ψαλμ.146,3 μη πεποιθατε επ αρχοντας και εφ υιους ανθρωπων οις ουκ εστιν σωτηρια ). Τι μας λέει ο Χριστός : (Ιωάννης 8,32 ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε, καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς ) και αλλού (Ματθαίος 7,21 Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ' ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς ).

Ιδού η υποκρισία, ιδού η άρνηση και η αποστασία. Εσείς γνωρίσατε το λόγο του Χριστού, αλλά δε μείνατε σε αυτόν. Άξια λοιπόν δεν ανήκετε στους μαθητές Του. Μη λοιπόν έχετε απορία ποιού παιδιά και μαθητές είστε, το λέει ξεκάθαρα ο Χριστός (Ιωάννης 8,42 εἰ ὁ Θεὸς πατὴρ ὑμῶν ἦν, ἠγαπᾶτε ἂν ἐμέ· ἐγὼ γὰρ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον καὶ ἥκω· οὐδὲ γὰρ ἀπ' ἐμαυτοῦ ἐλήλυθα, ἀλλ' ἐκεῖνός με ἀπέστειλε. διατί τὴν λαλιὰν τὴν ἐμὴν οὐ γινώσκετε; ὅτι οὐ δύνασθε ἀκούειν τὸν λόγον τὸν ἐμόν. ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. ἐγὼ δὲ ὅτι τὴν ἀλήθειαν λέγω, οὐ πιστεύετέ μοι).

Τι έχει να αναλογηθεί ο σημερινός ονομαζόμενος Χριστιανός; 

Πόσους νόμους και κανόνες θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος και από πόσα πανεπιστήμια και θεολογικές σχολές θα πρέπει να περάσει για να κατανοήσει πού και ποιός είναι με το Χριστό για να συμπορευθεί μαζί Του; Μόνον αυτό (Ματθαίος12,50 ὅστις γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν ). Προφανώς αγάπησε τη χλιαρότητα, τη δόξα και την αναγνώριση των ανθρώπων, το χρήμα και την καλοπέραση. Έτσι οφείλει να διάγει το βίο του ο άνθρωπος; (Αποκ. 3,15 οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός· 3,16 οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου).

Οι Χριστιανοί είναι πιο μουδιασμένοι από ποτέ. ( Ματθαίος 24,12 διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν).

Έως πότε δεν θα καταλαβαίνουν; Πού οδηγούμαστε; 

 Ώστε να βασιλέψει ο άρχων του κόσμου τούτου, το βδέλυγμα της ερημώσεως; Ο αντίχριστος;

Άξιο λόγου είναι ότι οι άνθρωποι ερμηνεύουν την αλήθεια όπως θέλουν, ως φιλοσοφικό ιδεολόγημα, ως προσωπική ανθρωποκεντρική και εγωκεντρική αλήθεια. Μπλέκουν οι ειδωλολάτρες φιλόσοφοι με τους θεολόγους-θεοσοφιστές τις ιδεολογίες και τις δοξασίες τους, ώστε να συμπράξουν με τους τεχνοκράτες-σατανολάτρες (μασόνους). Τη λατρεία του ΜΑΤΣ (Μέγα Αρχιτέκτονα Του Σύμπαντος κατα τους μασόνους), τη λατρεία του υπέρτατου όντος, του μετρέγια, του μαχντί, της μητέρας γαίας - φύσης κλπ, δηλαδή μίας πολλαπλής αλήθειας, που ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά.

Οδηγοί τυφλοί, ψεύτες και υποκριτές, που δίκαια σας πρέπει η γέεννα του πυρός. Τι ελάλησε ο Χριστός; Εγώ ειμί η Αλήθεια, εγώ ειμί η Ζωή, εγώ ειμί η Οδός, εγώ ειμί το Φως του κόσμου (Ιωάννης 8,12 - 14,6 ). Σπέρματα του διαβόλου, και εσείς δεν εισέρχεστε στη Βασιλεία των ουρανών και στους άλλους κλείνετε την πόρτα, φίδια βρομερά και δηλητηριώδη που κυλιέστε στα λύματα των βαθέων του σατανά και δηλητηριάζετε τους πάντες με τις εωσφορικές διδαχές σας, προδότες και διαστρεβλωτές του Λόγου του Θεού που ερμηνεύετε το ευαγγέλιο εκ του περισσεύματος της διαστροφής σας και όχι αγιογραφικά όπως θα έπρεπε, τι πρόκειται να σας γλυτώσει από τη δίκαια κρίση του Χριστού;

Δύο χιλιάδες χρόνια μετά τη γέννησή Του και αγωνίζεστε να κτίσετε και να μας φέρετε ένα νέο χριστό, ένα χριστό που θα έρθει στο όνομα των ανθρώπων. (Ιωάννης 5:43 ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με·ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε ).

Υποκριτές σας φταίει ο αγώνας των λιγοστών αγωνιστών χριστιανών, που μετά φόβου Θεού μένουν πιστοί στον Λόγο του Χριστού και από την άλλη συμπροσεύχεστε και αναγνωρίζετε τους κάθε λογής αιρετικούς υβριστές Αυτού. (Ματθαίος 5,19 ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ' ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν).

Ελέγχετε με το μικροσκόπιο βασανιστικά και άδικα το μικρό ποίμνιο των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών και από την άλλη εισάγετε από την κύρια πύλη μετά βαΐων και κλάδων τον αντίχριστο και το συμφερτό του (Ματθαιος 23,24 ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διϋλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες ) 

Αλλά δε διώκετε τους μαθητές, το Διδάσκαλο διώκετε, δε διώκετε τα παιδιά, τον Πατέρα διώκετε. Και αυτό γιατί σας ελέγχουν για τις αποστασίες και προδοσίες σας, για τις πρωτοφανείς και άνευ προηγουμένου βλασφημίες σας (Ιωάννης 15,18 Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν ) .

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάκτυλο μας, στην εποχή μας τα πάντα είναι φανερά και έτσι γνωστά τοις πάσι. Όσοι αγαπούν και θέλουν το Χριστό να συμπορευθούν με όσους πραγματικά Τον ακολουθούν, χωρίς υπεκφυγές και δικαιολογίες (Ιωάννης Χρυσόστομος  Παύλος Εβραίους 13:17 Πώς ουν Παύλος φησίν, πείθεσθαι τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε. Τι ουν, φησίν, όταν πονηρός η και μη πειθόμεθα; Πονηρός πώς λέγεις; ει μεν περί πίστεως φεύγε και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών).

 «Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μήιἦ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (᾽Απόστολος Παῦλος Α´ Κορ. Α´ 10) ] .

Όσοι πιστοί προσέλθετε και μη βάζετε πάνω από το θέλημα της καρδιάς σας τίποτα (Ματθαίος 10,37 Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος) πόσο μάλλον τα υλικά αγαθά˙ το τι θα πει ο κόσμος ή τις μικροφιλοδοξίες. (Ιωάννης 12,25 ὁ φιλῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ μισῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, εἰς ζωὴν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν ).

Φυσικά δε θα είναι εύκολο, αλλά με γενναιότητα θα ανταπεξέλθουμε σ΄αυτές τις έσχατες περιστάσεις (Ιωάννης 16,33 ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον ).

Όσοι πιστοί προσέλθετε και μη φρονείτε τα των ανθρώπων και του διαβόλου, αλλά τα του Θεού. Αλήθεια αδελφοί όποιος θέλει να ακολουθήσει το Χριστό πρέπει πρωτίστως να αρνηθεί το θέλημα του ( Ματθαίος 16,24 Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; )

Ήρθε ο καιρός που το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού έχει κηρυχθεί σε όλη την οικουμένη ώστε να είναι η καλή μαρτυρία προς σωτηρία για όλα τα έθνη. Ας μη γινόμαστε και εμείς υποκριτές αλλά πιστοί έστω σε λίγα ώστε να μας πει ο Κύριος (Ματθαίος 25,21 εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου).

Αμήν γένοιτο.

via