Πήρα την αφορμή για γράψω τις παρακάτω σκέψεις ορμώμενος απ’ τα δημοσιεύματα του ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου για την οικονομική κατάσταση εκείνων που κρατούν την εξουσία αυτής της χώρας στα χέρια τους, πολιτικών και εκκλησιαστικών, την ώρα που ο λαός βαδίζει εν μέσω φτώχειας και εξαθλίωσης, χωρίς να φαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα και με την ανοχή και υπομονή του απλού κόσμου να δοκιμάζεται σε οριακά σημεία.
Ως λαός που έδωσε σκληρότατες μάχες στην ιστορία και τις κέρδισε, ως η πρώτη απελευθερωμένη πόλη στην Ευρώπη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως απόγονοι ηρώων όπως ο Πλαστήρας και Αγίων όπως ο Άγιος Σεραφείμ, οφείλουμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας και να διακηρύξουμε πρώτοι ότι θέλουμε και θα παλέψουμε για να λάμψει η ελευθερώτρια αλήθεια, να αποκατασταθούν οι θεσμοί που ποδοπατήθηκαν ανηλεώς και να ξεχωρίσουν εκείνοι που απέταξαν το προσωπικό τους συμφέρον και νίκησαν το εγώ τους, μπαίνοντας πρωτίστως στην υπηρεσία του Θεού και μετά του λαού. Με δύναμη πρέπει να σταθούμε απέναντι και να βροντοφωνάξουμε ότι είμαστε εδώ, έτοιμοι σαν από χρόνια για να διεκδικήσουμε και να επαναστατήσουμε ενάντια σε εκείνους που υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας μας και σκυλεύουν την νοημοσύνη όλων των Ελλήνων.
Και όταν τα πάντα γκρεμίζονται από τα σκάνδαλα και τη δυσωδία εκείνων που υπηρέτησαν το χρήμα και το προσωπικό τους θέλημα, μέσα από θέσεις και αξιώματα, η πίστη στον Θεό είναι αυτό που έχει μείνει πλέον και κρατά όρθιους τους Έλληνες και δίνει την ελπίδα ότι η κάθαρση ξεκινά σε όλα τα επίπεδα και θα έχει πολύ πόνο μεν, αλλά θα δώσει αποτελέσματα δε.
Την ώρα που ο λαός πηγαίνει στον πάτο του πηγαδιού, είναι συγκλονιστικό το πόσο καίρια επαληθεύεται ο Γέρων Παΐσιος που είχε πει: «…αφήνει λίγο τα πράγματα ο Θεός, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός…»
Και πράγματι το τελευταίο διάστημα κατακλυζόμαστε από λίστες και ονόματα, όπως η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, με ονόματα πολιτικών και ιεραρχών να παρελαύνουν, δίνοντας το μήνυμα ότι η σαπίλα έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που οι υπηρετούντες τους θεσμούς, τους χρησιμοποίησαν ως ασπίδα για να αλωνίζουν και να ξεπουλάν τη χώρα και τους κατοίκους της για πενταροδεκάρες. Το κυριότερο και πλέον τρομακτικό είναι ότι υπάρχει συναίσθηση του τι πράττουν και ότι ενσυνείδητα καταστρέφουν τη χώρα. Δεν είμαστε αφελείς. Πονηρώς και ευσχημόνως κατέκτησαν την εξουσία, ακόμα πιο πονηρά την χρησιμοποιούν για τα σχέδιά τους. Νομίζουν δηλαδή ότι καταστρέφουν τη χώρα. Στην ουσία είμαστε στην περίοδο που βγαίνουν οι διαθέσεις όλων στην επιφάνεια και είμαστε προ των πυλών της κάθαρσης. Τα ζιζάνια μεγαλώνουν για να κοπούν πιο εύκολα όμως.
Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Κορινθίους (8,13): «διόπερ ει βρώμα σκανδαλίζει τον αδελφόν μου, ου μη φάγω κρέα εις τον αιώνα, ίνα μη τον αδελφόν μου σκανδαλίσω. Δηλαδή: «Δι’ αυτό εάν το φάγητον γίνεται αφορμή να κλονισθή εις την πίστιν και την χριστιανικήν ζωήν του ο αδελφός μου, δεν θα φάγω ποτέ κανένα είδος κρέατος δια να μη σκανδαλίσω τον αδελφόν μου»
Στην προκειμένη περίπτωση πόσο κλονίστηκε και σκανδαλίσθηκε ο φιλότιμος ελληνικός λαός βλέποντας πολιτικούς και ιεράρχες να συμπεριφέρονται ως άρχοντες της Pax Romana, δηλαδή να διάγουν οι ίδιοι βίο «εν ειρήνη», με λαό όμως καθυποταγμένο, περιφρονημένο και εξαθλιωμένο. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά δυστυχώς είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Χτίσανε μια αυτοκρατορία, με τεράστιες δικές μας ευθύνες σαφέστατα, που στην κατρακύλα της συμπαρασύρει άπαντες. Ίσως είναι ο τρόπος του Θεού να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα για τους κατέχοντες τα σκήπτρα της εξουσίας αλλά και για να ξυπνήσουμε κι εμείς από το δικό μας λήθαργο. Οι ηγέτες μας δημιούργησαν με πρότυπο τη σιδηρά ράβδο της Ρώμης ένα ψευτορωμέικο που αρχίζει να γκρεμίζεται με διαφαινόμενο πάταγο, ανάλογο της αποστασίας του και της κατάπτωσής του. Τα πολιτικά και εκκλησιαστικά σκάνδαλα αποκαλύπτονται με τη μορφή «επιδημικής» πυρκαγιάς και ο σοφός λαός έχει μια παροιμία για την φωτιά που πλησιάζει, όταν εσύ ακόμα κάθεσαι στην αναπαυτική και βολεμένη καρέκλα σου. «Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, ξεκίνα να καταβρέχεις και το δικό σου».
Και όταν ο Άγιος Γέρων Πορφύριος μιλούσε στα πνευματικά παιδιά του για το χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης του Προφήτη Ησαΐα που λέει: (Ησ. 3,6) «ιμάτιον έχεις», ήθελε να δείξει εκείνο που με Θεία φώτιση έβλεπε. Την ηθική κατάπτωση που έχει φτάσει η Ελλάδα, ανάλογη με εκείνη του Ισραήλ της εποχής εκείνης. Και αν αυτό δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητό και αντιληπτό από το στενό περιβάλλον του, πόσο μάλλον από όλους εμάς που ζούμε μακρυά από το θέλημα του Θεού και έχουμε την πεποίθηση ότι θα αλλάξουν τα πράγματα έτσι απλά.
Ζούμε όπως λίγο πριν έλθει ο Χριστός έλεγε ο Γέρων Πορφύριος. Είναι τέτοια η συσκότιση της διάνοιάς μας που πάσχουμε από τα ίδια σύνδρομα των Ισραηλιτών, λαού και κλήρου της εποχής εκείνης. Για αυτό και ήρθε ως Μεσσίας ο Χριστός. Όταν το κακό και το αδιέξοδο έφτασε στο αποκορύφωμά του ήρθε να κόψει στη μέση εκείνο που καταστρέφει τη σωτηρία του ανθρώπου. Έτσι και σήμερα. Στα ίδια τραγικά αδιέξοδα, γιατί η ζωή μας είναι σαν να μην ήλθε ο Χριστός. Έτσι και κατά την καρδία του λαού και οι άρχοντες αυτού.
Έλεγε ο Γέρων Παΐσιος γι αυτούς που μας κυβερνούν: «Με αναπαυμένη συνείδηση παρακαλώ τον Θεό να τους δίνη μετάνοια και να τους παίρνη, για μην κάνουν μεγαλύτερο κακό, και να αναστήση Μακκαβαίους».
Το ακούσαμε, αλλά δεν μπήκαμε στη λογική να σκεφτούμε γιατί τελικά εξακολουθούμε να έχουμε τους ίδιους άρχοντες. Μήπως γιατί δεν έχουν μετάνοια οι άρχοντες, ή τελικά επειδή εκείνοι έρχονται κατά την καρδία του λαού, στην ουσία η μετάνοια η δική μας είναι το ζητούμενο; Δεν θα άλλαζαν τα πράγματα αν αλλάζαμε εμείς πρώτα; Δεν θα οικονομούσε ο Θεός άξιους και ικανούς ηγέτες αν είμασταν εμείς πρώτα άξιοι και ικανοί για το καλό; Αναρωτηθήκαμε τι σημαίνει Μακκαβαίος στην εκκλησιαστική μας παράδοση; Γιατί ο Γέρων Παΐσιος χρησιμοποιεί το παράδειγμα των Μακκαβαίων όταν η λέξη Μακκαβά στα Εβραϊκά σημαίνει σφυρί και κατ’ επέκταση σφυροκόπημα. Μήπως γιατί αυτή η Ιουδαϊκή οικογένεια σφυροκόπησε τον ασεβή κατακτητή; Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να μεταβάλουμε εαυτούς.
Η μεταβολή του νοός, η μετάνοια δηλαδή δεν είναι μια θρησκευτική έννοια που τη χρησιμοποιούμε ως Θεολογικό όρο. Είναι καθολική αλλαγή του τρόπου σκέψης. Και για να αλλάξεις τρόπο σκέψης πρέπει να έχεις τα πρότυπα και τον οδηγό. Αυτή είναι η Αποστολή και ο ρόλος των Αγίων. Αυτή είναι η αλήθεια που θα μας ελευθερώσει. Έχουμε τους Αγίους ως πρότυπα.
Είναι η ώρα να ζητήσουμε με όλη τη δύναμή μας ότι για εκείνους που έχουν την εξουσία, είτε πολιτικοί είτε εκκλησιαστικοί, δεν δεχόμαστε να υπηρετούν από αυτές τις θέσεις άνθρωποι λιγότερο από άγιοι. Δεν συμβιβαζόμαστε με μέσες λύσεις και να κυβερνούν άνθρωποι χωρίς αγιοσύνη και καθάριοι ως κρύσταλλο. Δεν διακυβεύουμε αυτά τα ιερά χώματα, τις παραδόσεις και τους θεσμούς να τους εξουσιάζουν άνθρωποι που δεν έχουν ως πρότυπα τους αγίους.
Την Κυριακή 25 Νοεμβρίου της Αγίας Αικατερίνης, ακούμε στις Εκκλησιές την παραβολή του «πλουσίου νεανία» που αναρωτιέται πως θα γίνει τέλειος, δηλαδή άγιος. Και ενώ τηρεί τα πάντα ο Χριστός του λέει να πουλήσει την περιουσία του και τα υπάρχοντά του. Να απαγκιστρωθεί δηλαδή από το εγώ του. Περίλυπος ο νεανίας σκύβει το κεφάλι και φεύγει. Ας αναρωτηθούμε πόσοι εκ των ισχυρών και πλουσίων ηγετών μας έδωσαν όλη τους την περιουσία για να υπηρετήσουν αυτό τον λαό.
Και είναι ακόμα πιο τραγικό την ώρα που ο λαός υποδεχόταν την Ελληνορωσική εικόνα της Παναγίας «Ίνα Ώσιν Εν» της Πατριώτισσας με το συμβολικό και ουσιαστικό στίχο της Καινής Διαθήκης «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» δίπλα στην Παναγία μας , ο σεβ.Μητροπολίτης Αυλωνος κ.Χριστόδουλος να απαξιώνει τους Αγίους με το να επιδεικνύει τον Ιωάννη Καποδίστρια και τον Άγιο Θεόδωρο Ουσακώφ με το δάχτυλό του, ως μη Αγίους. Ειδικά για τον Ιωάννη Καποδίστρια που ως Έ λληνας έδωσε όλη του την περιουσία αλλά και το αίμα του για την πατρίδα μας και όλα του τα έργα ήταν στο φως. Αλλά αποδεικνύεται ότι προφανώς ότι τα έργα και ημέρες κάποιων ιεραρχών δεν είναι στο φως για αυτό τους προκαλεί τόσο πολύ η αγιότητα του Ιωάννη Καποδίστρια. Όμως η απάντηση του Θεού για όλα αυτά ήρθε πολύ γρήγορα, καίρια και με σκληρότατο τρόπο, για εκείνους που δουλεύουν στο σκοτάδι με την είδηση-βόμβα για την Ιερά μας Μητρόπολη και τις οικονομικές ατασθαλίες κάποιων και που απευχόμαστε να μην συμπεριλαμβάνει τον σημερινό Μητροπολίτη μας κ. Κύριλλο γιατί η ιστορία αυτή έχει βάθος χρόνου που γυρίζει πολλά έτη πίσω και σε προηγούμενους Μητροπολίτες.
Το ζητήσαμε ξανά θα το ζητήσουμε και πάλι. Ας μας πει η ιεραρχία που τοποθετεί τον εαυτό της και γιατί ενοχλεί τόσο πολύ ο Ιωάννης Καποδίστριας. Μήπως γιατί η ζωή του Κυβερνήτη δεν συνάδει καθόλου με την ζωή των σημερινών ηγετών και ιεραρχών; Ας επιλέξουν που θα σταθούν. Και επειδή είναι καίριο και αποφασιστικής σημασίας ας μας απαντήσουν σε αυτό που έλεγε ο Γέρων Παΐσιος ότι: Είναι επιτακτική η ανάγκη προβολής ενός ιδανικού προτύπου προς μίμηση για τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά και για υποβοήθηση του λαού να αποκτήση ορθά πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των κυβερνητών του Έθνους μας.
Ας μας πουν. Αν δεν είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας, τότε ποιος είναι; Ποιο είναι το πρότυπο. Άν κάνουν υπακοή στον Γέροντα Παΐσιο και σε αυτό που άφησε ως παρακαταθήκη, ας το απαντήσουν. Ας μας πει και ο σεβ. Τρίκκης κ. Αλέξιος τώρα που το διπλανό σπίτι έπιασε φωτιά, γιατί συμπεριφέρθηκε με χείριστο τρόπο στην Παναγία μας και την εικόνα της που φιλοξενήθηκε εκεί για 11 μήνες. Ενοχλούσε και εκεί ο Ιωάννης Καποδίστριας; Τα έργα του δεν ήταν στο φως μήπως;
Ή αποτελεί και αυτός ο Μητροπολίτης, μέρος της σιωπής που ακολούθησε τη δολοφονία του Καποδίστρια. Δηλαδή μας επέβαλαν «ομερτά» για να μην ξαναμιλήσει ποτέ κανείς για αυτόν τον μεγάλο άγιο γιατί είναι πραγματικά κόλαφος για το σημερινό σύστημα;
Σήμερα στέλνουμε το μήνυμα σε όλους τους ηγέτες της χώρας. Οι αμαρτίες του παρελθόντος βγάζουν τώρα τους καρπούς τους. Τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί έτσι είναι το σχέδιο του Θεού. Τα κλαδιά με τους καρπούς τους άρρωστους θα ριχτούν στη φωτιά και τα νέα βλαστάρια από τα καλά δέντρα θα ξεχωρίσουν από τα ζιζάνια. Οι καταχραστές του μόχθου των Ελλήνων, οι τυπολάτρες, αυτοί που εμπαίζουν και ξεφτιλίζουν διεθνώς αυτό τον ευλογημένο τόπο, οι υψωθήσαντες εαυτούς, οι «ευσεβείς» ασεβείς, οι Θεομπαίχτες, οι πατριδοκάπηλοι και όλοι όσοι τους δόθηκε η ευκαιρία να διακονήσουν αυτόν τον τόπο μέσα από πολιτική ή εκκλησιαστική εξουσία, θα ταπεινωθούν μέσα από τα ίδια τους τα έργα, αν αυτά δεν είναι έργα του φωτός αλλά του σκότους. Και όταν μιλάμε για δύο εξουσίες την πολιτική και εκκλησιαστική είναι γιατί ο Γέρων Παΐσιος έβλεπε τα κλωνάρια της ίδιας ελιάς να ξεραίνονται. ‘Ελεγε: «Από το κακό που επικρατεί σήμερα θα βγει μεγάλο καλό. Βλέπω μια ελιά. Το ένα της κλωνάρι έχει ξεραθεί, το άλλο το τρώγει η κάμπια και θα ξεραθή και αυτό. Αλλά πετιέται ένα άλλο βλαστάρι από κάτω που έχει πολύ θυμό (δύναμη) και αναπτύσσεται γρήγορα».
Πολλοί μιλούν στις ημέρες μας για την οργή του Θεού που έρχεται για όλα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας και με αυτή την απορία κάποιος ρώτησε τον Γέροντα Παΐσιο. Εκείνος του απάντησε ότι «Εγώ παιδί μου δεν βλέπω να έρχεται η οργή του Θεού αλλά το έλεός Του». Εκείνο πρέπει να επιζητούμε. Να μας ελεήσει.
Η χώρα σύμπασα στέλνει συμβολικό μήνυμα στους κρατούντες την εξουσία και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
Ο απλός λαός θα αγωνιστεί για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και όλοι ευχόμαστε να επικρατήσει το ορθό και δίκαιον για όλους, να φανούν οι άμεμπτοι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί γιατί το έχει ανάγκη ο τόπος μας και γιατί γνωρίζοντας την αλήθεια θα ελευθερωθούμε από τα δεσμά του αμαρτωλού παρελθόντος.
Θα κλείσω με την προτροπή του Οδυσσέα Ανδρούτσου:
«Τίποτα, αδέρφια, δε μας έμεινε. Δεν είναι πρέπον να σταυρώσουμε τα χέρια και να τηράμε τον ουρανό. Ο Θεός μας έδωσε χέρια, γνώση και νού. Ας ρωτήσουμε την καρδιά μας και ο,τι μας απανταχαίνει, ας το βάλομεν γρήγορα σε πράξη και ας είμεθα, αδέλφια, βέβαιοι, πως ο Χριστός μας, ο πολυαγαπημένος, θα βάλει το χέρι απάνω μας».
*«Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»:
Μια εντυπωσιακή αγιογραφία του αγίου Γεωργίου, στη μάχη του με τον δράκο… Ο οποίος δράκος (φωτο), δεν σερνόταν απλά και μόνο, αλλά και πετούσε κανονικά… Και έβγαζε –κανονικότατα, και μεγάλη φωτιά από το στόμα του… Σε μια φάση, λοιπόν, ο Άγιος απανθρακώνεται -μαζί με το άλογο… Θαυματουργικά όμως –λίγο αργότερα, αναγεννιούνται από τη στάχτη τους… Στο τέλος δε, βρίσκουν τον δράκο στη σπηλιά του να κοιμάται, και τον σκοτώνουν, παίρνοντας μαζί τους (καβάλα στο άλογο) και την βασιλοπούλα που ο καταραμένος δράκος την είχε εκεί αιχμάλωτη –σαν σκλάβα του σεξ!
