Αχ και ξύπνησα νωρίς νωρίς ωραία, τ’ όνειρα ήταν όλα τους γλυκά.
Ούτε καφέ δεν πήγα να μου φτιάξω, αφού τα μάτια μου ήταν ήδη ανοιχτά.
Και πήρα το σωστό λεωφορείο, χωρίς να τρέχω από πίσω του, όπως κάθε μου φορά.
Κι υπήρχε να εκεί, ελεύθερη η θέση, για μένανε στη μπροστινή σειρά.
Ο κόσμος όλος μέσα ευγενικός, να φορά αποσμητικό, χωρίς γκρίνια, χαμογελαστός και καθόλου βιαστικός.
Δίχως κίνηση στη στάση μου εβγήκα, για φαντάσου… δέκα λεπτά νωρίτερα απ‘ τη δουλειά
και στη στροφή έξω από το φούρνο, μοίραζαν δωρεάν κρουασανάκια με άρωμα ροδιά. (αγαπημένο)
Το ασανσέρ ήτανε φτιαγμένο… και με ανέβασε στον όροφο εννιά, όλοι μέσα ήταν στολισμένοι και μου είπαν πως το πάρτι ξεκινά.
Γλίτωσα παράπονα, αιτήσεις, ισολογισμούς, διαχείριση κόστους… επιτέλους ευχαριστήθηκα μπουφέ με αλκοόλ.
Η μουσική στο τέρμα ρυθμισμένη και ο κούκλος προϊστάμενός μου, κι αυτός εδώ παρών.
Νόημα πονηρό με κλείσιμο ματιού χαρίζει και πλησιάζει προς εμένα με βήμα σταθερό.
Μου είπε μυστικά πως αυξήθηκε ο μισθός μου και το βράδυ με περιμένει…
ΝΤΡΙΝ ΝΤΡΙΝ ΝΤΡΙΝ ΝΤΡΙΝ το ξυπνητήρι, κι ο Μορφέας …έλεος… πλακατζής βγήκε παιδιά;
Σωστά κατάλαβες… σήμερα είναι Πρωταπριλιά.
