Η αγνότης τη λαγνεία δεν μειώνει, κι όλο χορτάτη πείνα θα ’θελα να με κατέχει. Κι η αρετή διαθέτει –να το ξέρεις– κώλο, αλλά κι ο κώλος μι’ αρετή –όσο νά ’ν’– την έχει.
Αφόταν γίνηκε ο θεός ο Δίας κύκνος στου ντροπαλού να πέσει κοριτσιού το χάσμα, η γλύκα με τον πόνο ενώθηκαν κι επύκνωσ’ ο πόθος ’κείνο που είν’ το κύκνειό μας άσμα.
[Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής]