Ένα από τα πολλά μαθήματα που πήρα εκεί στα Ιμαλάια είναι ότι με δύο βασικά στοιχεία, τη γνώση και το θάρρος όλα μπορούν να γίνουν δυνατά. Έτσι, τώρα προσπαθώ να διαβάζω λίγο από κάποιο καλό βιβλίο, σε καθημερινή βάση. Αυτό με βοηθάει να είμαι σε επαφή με τη γνώση που έχω ανάγκη και παράλληλα με κρατάει εστιασμένο στον προορισμό μου. Και με τη βοήθεια της γνώσης του προορισμού μου, διατηρώ το θάρρος να εξελίσσομαι».
«Ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά γιατί επέλεξες τον Γκάντι;».
«Από τότε που ήρθα σε επαφή με τους σοφούς, έχω γίνει σοβαρός μελετητής γύρω από τα θέματα της ηγεσίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι στο άκουσμα της λέξης «ηγεσία» φέρνουν στο μυαλό τους κυρίως τον επαγγελματικό χώρο. Σκέφτονται τους αρχηγούς των εταιρειών, οι οποίοι προσπαθούν να εμπνεύσουν τους υφιστάμενούς τους προκειμένου να είναι πιο παραγωγικοί και τάσσουν τους εαυτούς τους στο μεγάλο όραμα του μέλλοντος. Οι σοφοί, όμως, με έμαθαν ότι η ηγεσία αναφέρεται σε κάτι πολύ πιο ευρύτερο από αυτό. Η ηγεσία είναι ουσιαστικά μια στάση φιλοσοφική απέναντι στη ζωή. Και ενώ οι πρόεδροι και οι διευθυντές μπορούν να είναι σπουδαίοι ηγέτες, το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με τους αφοσιωμένους δασκάλους, τους ταγμένους επιστήμονες και τις ευσπλαχνικές μητέρες. Οι προπονητές ηγούνται των αθλητικών ομάδων και οι πολιτικοί ηγούνται των κοινωνιών. Και όλα ξεκινούν εκ των έσω, όταν διαθέτεις την αυτοκυριαρχία να ηγείσαι και να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Να κατανοείς ότι το νόημα της ζωής κρύβεται στην ηγεσία. Όπως είπε κάποτε ο Robert Louis Stevenson “ως μοναδικό τέλος στη ζωή μπορεί να θεωρηθεί η πραγμάτωση αυτού που έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε, να γίνουμε αυτό που είμαστε πραγματικά”.
Οι αληθινά σοφοί άνθρωποι δεν αποσκοπούν μόνο στην ηγεσία στον επαγγελματικό τους χώρο, αλλά και στην ίδια τους τη ζωή. Γι’ αυτό και από τότε που επέστρεψα από τα Ιμαλάια μελετώ τη ζωή του Γκάντι. Ενός άντρα που κατά την άποψη μου είναι ένας από τους μεγάλους ηγέτες, συνολικά, που έχουν περάσει από τον κόσμο αυτό. Είχε τη σοφία να ηγηθεί του λαού του στην πορεία του μελλοντικού του οράματος, είχε όμως παράλληλα και το θάρρος να ηγείται του εαυτού του ενσαρκώνοντας ένα ρόλο άμεμπτο στη ζωή του. Είναι το πρότυπό του φωτισμένου και αποτελεσματικού ηγέτη»·
«Δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς».
«Μια μέρα, καθώς κατέβαινε ο Γκάντι από κάποιο τρένο, το ένα του παπούτσι γλίστρησε από το πόδι του και έπεσε στις γραμμές. Το τρένο άρχισε να κινείται, και έτσι δεν μπορούσε να το μαζέψει, αυτό όμως που έκανε στη συνέχεια άφησε εμβρόντητους όλους τους παρευρισκομένους».
«Τι έκανε;».
«Έβγαλε και το άλλο του παπούτσι και το πέταξε κοντά στο προηγούμενο. Οι άνθρωποι άρχισαν αμέσως να τον ρωτούν γιατί το έκανε αυτό. Περπατώντας ξυπόλυτος στην αποβάθρα, χαμογέλασε ευγενικά και τους είπε “τώρα, ο φτωχός άνθρωπος που θα βρει το παπούτσι στις γραμμές θα έχει και το ζευγάρι του, και έτσι θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει”».
«Ω!»
«Ο Γκάντι ήταν επίσης απέραντα ταπεινός, βασική ποιότητα των ηγετικών χαρακτηριστικών, αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοια».
«Αλήθεια; Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι η ταπεινότητα θα ήταν τόσο σημαντική».
«Και όμως είναι» απάντησε ο Τζούλιαν γνέφοντας σε κάποιο σερβιτόρο να του φέρει ένα ακόμη φλιτζάνι τσάι. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά ο σερβιτόρος είχε επιστρέψει με μια μεγάλη τσαγιέρα και ένα κομψότατο κινέζικο φλιτζάνι για τον Τζούλιαν. Και τότε ο Τζούλιαν άρχισε να σερβίρει το τσάι. Σε ελάχιστο χρόνο το φλιτζάνι γέμισε, ωστόσο εκείνος δεν σταμάτησε να σερβίρει! Ξεχειλίζοντας το τσάι άρχισε να τρέχει στο τραπέζι και στη συνέχεια στη βεράντα. Και όμως εκείνος εξακολούθησε να σερβίρει.
«Τζούλιαν, τι προσπαθείς να αποδείξεις;» ρώτησα καχύποπτα.
«Αυτό είναι ένα βασικό μάθημα ηγεσίας» απάντησε ήρεμα. «Οι περισσότεροι ηγέτες είναι ακριβώς όπως αυτό το φλιτζάνι».
«Τι θέλεις να πεις;».
«Να, όπως ακριβώς αυτό το φλιτζάνι, είναι γεμάτοι ως το χείλος. Έχουν γεμίσει το μυαλό τους τόσο πολύ με τις απόψεις, τις ιδέες και τις προκαταλήψεις τους έτσι ώστε τίποτα νέο δεν μπορεί να προστεθεί. Και σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα και οι ηγέτες θα έπρεπε να μαθαίνουν συνεχώς νέα πράγματα και να αναπτύσσουν νέες ικανότητες, αυτό αποτελεί την αρχή του τέλους».
«Και ποια είναι λοιπόν η λύση;».
«Είναι απλό. Θα πρέπει να αδειάσουν το φλιτζάνι τους. Θα πρέπει να είναι μονίμως δεκτικοί σε νέες γνώσεις. Θα πρέπει να αντιμετωπίζουν συνεχώς τον εαυτό τους ως ισόβιο μαθητή, ανεξάρτητα από το πόσα πτυχία και τίτλοι συνοδεύουν τα ονόματά τους στα χαρτιά και στις κάρτες τους. Θα πρέπει να υιοθετήσουν αυτό που οι σοφοί της Ανατολής ονομάζουν Μυαλό Αρχαρίου, μία στάση απαραίτητη για κάθε ηγέτη που στοχεύει στην επιτυχία, θα πρέπει να γίνονται όλο και πιο ταπεινοί. Γι’ αυτό είπα προηγουμένως ότι η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμελιώδη ηγετική ποιότητα. Και γι’ αυτό ακριβώς είναι που θαυμάζω τον Γκάντι».
ΣΤΟΧΟΣ Η ΚΟΡΥΦΗ
ROBIN S. SHARMA
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΟΝ
