Ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεταμόρφωση. Δεν είναι παρά μια έννοια που τρομάζει τους ανθρώπους όποτε έρχονται αντιμέτωποι με οποιαδήποτε μεταμόρφωση.
Ο φόβος του θανάτου γίνεται ιδιαίτερα έντονος όταν προς το τέλος της ζωής το ανθρώπινο σώμα αρχίζει να χάνει τη συνείδησή του. Το σώμα παύει να αισθάνεται ή να αναπνέει και αποκτά επίγνωση του επικείμενου τέλους του, καθώς, σιγά σιγά, επιστρέφουμε στο Θεό.
Παρόλα αυτά, μιλάμε για τη μετά θάνατο ζωή, το οποίο σημαίνει ότι πιστεύουμε πως θα συνεχίσουμε να είμαστε ζωντανοί αφότου το σώμα πεθάνει.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι αναρωτιούνται για το νόημα της ζωής και του θανάτου. Οι απαντήσεις τους κυμαίνονται από το: “Τα πάντα σταματούν” μέχρι το: “Θα επανέλθουμε ως μετενσάρκωση”.
Υπάρχει μετά θάνατον ζωή αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε. Πολλά πράγματα τα οποία ξέρουμε ότι υπάρχουν δεν μπορούμε να τα αποδείξουμε.
Το ανθρώπινο σώμα χρειάζεται υλική ενέργεια για να επιβιώσει, που παίρνει από το νερό, την τροφή και το οξυγόνο. Τα όνειρα, τα συναισθήματα κι ο νους δεν χρειάζονται υλική ενέργεια, οπότε γιατί να καταστραφούν;
Ο νους μας είναι ζωντανός και αποτελείται από αιθερική ενέργεια. Δημιουργείται από τη σκέψη. Σκεφτόμαστε με τον νου, όχι με το μυαλό. Ο νους έχει συνείδηση.
Το μυαλό είναι ένα εργαλείο νόησης. Με το μυαλό μπορούμε να συλλάβουμε το φως και τους ήχους που μεταφράζονται από το ίδιο σε αιθερική ενέργεια. Οτιδήποτε συλλάβουμε, περιλαμβάνει ένα συναισθηματικό στοιχείο.
Το συναισθηματικό αυτό στοιχείο θα δημιουργήσει την ενέργεια των συναισθημάτων, τη φαντασία, τον αστρικό νου και το όνειρο. Η κύρια λειτουργία του μυαλού είναι να μεταβάλει την ενέργεια από υλική σε αιθερική. Αυτή η υπέροχη διαδικασία μετατρέπει το οξυγόνο και τη ζάχαρη σε συναίσθημα.
Η λειτουργία του νου είναι να ονειρεύεται εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Το όνειρο του ξύπνιου έχει υλική δομή. Και στον ύπνο, όμως, το όνειρο φαίνεται να έχει δομή.
Όταν είμαστε ξύπνιοι, ο νους επηρεάζεται από τους κύκλους της ενέργειας κατά τη διάρκεια της μέρας καθώς το φως αλλάζει, κι αυτός ο ρυθμός δίνει στο νου την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Κατά τη διάρκεια του ύπνου δεν προσλαμβάνουμε ενέργεια έξω από τον εαυτό μας, αλλά ο νους ονειρεύεται εικόνες συμπεριλαμβανομένης αυτής του ίδιου μας του σώματος. Μπορούμε να μιλήσουμε, να δούμε, ακόμη και να πετάξουμε σε ένα όνειρο, χωρίς να καταλάβουμε ότι κοιμόμαστε.
Τα δύο διαφορετικά είδη ονείρου ρέουν το ένα μέσα στο άλλο. Το όνειρο του ύπνου ακολουθείται από το όνειρο του ξύπνιου, χωρίς τη δομή του χώρου και του χρόνου, κι αντιστρόφως. Μπορούμε να ονειρευτούμε ολόκληρη τη ζωή μας σε μια ώρα ή μέσα σε μια ώρα μπορεί να ζήσουμε πέντε ή δέκα λεπτά.
Υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό όνειρο. Αυτή η σύνδεση είναι η λογική. Η λογική είναι το μέρος του νου που προσπαθεί να υπολογίσει και να κατανοήσει τα πάντα.
Η λογική θέλει να πει: αυτό είναι αληθινό κι αυτό όχι. Αν το όνειρο έχει ένα υλικό πλαίσιο, η λογική δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι αυτό είναι αληθινό. Θεωρούμε το υλικό πλαίσιο ως πραγματικότητα. Δεν παρατηρούμε ότι ερμηνεύουμε την πραγματικότητα σύμφωνα με το όνειρο που βλέπουμε εκείνη τη στιγμή.
Ερμηνεύοντας το όνειρό μας, δημιουργούμε τη δική μας ταινία. Θα δούμε ότι αυτή η ερμηνεία δεν διαφέρει από των άλλων που υπήρξαν μάρτυρες της ίδιας αλληλεπίδρασης, κάτι που μας λέει ότι ονειρευόμαστε όλοι μαζί.
Ο νους είναι ζωντανός. Μπορείς να σκεφτείς: “Είμαι το σώμα” ή “Είμαι ο νους” και τότε ο νους θα φοβάται να πεθάνει. Φοβάται ότι όταν το σώμα και το μυαλό πεθάνουν, η ζωή θα τελειώσει και θα πάψει να έχει επίγνωση. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια.
Απόσπασμα από το βιβλίο
της Mary Carroll Nelson
“Πέρα από το φόβο”
από τις εκδόσεις ETRA
