Η αλληλεπίδραση του εαυτού
Και φτάσαμε στην τέταρτη αρχή της ψυχής… (Η ψυχή έχει πέντε βασικά αρχεία λειτουργικών πληροφοριών, τα οποία είναι και η βάση της αλληλεπίδρασης μας με τον αισθητό κόσμο που ζούμε. Τα λειτουργικά αρχεία αυτά αποτελούνται πρώτα από την ακεραιότητα, κατόπιν την πίστη με τη μοναδικότητα και τέλος η βάση από τη δυαδικότητα και την ισορροπία).
Το αρχείο-πληροφορία της δυαδικότητας του οποίου ο ρόλος είναι να αλληλεπιδρά με τα πάντα γύρω, μαζί με την μοναδικότητα αποτελεί τον «κορμό» του ενεργειακού πεδίου μας και για το λόγο αυτό εμφανίζεται σχεδόν σε όλους… Ειδικά δε μεγενθυμένο στους ανθρώπους που γεννήθηκαν τον τελευταίο αιώνα… Το αρχείο αυτό, ρυθμίζει τη σχέση του Εαυτού μας με τα πάντα γύρω μας, υλικά ή μη, έμψυχα ή άψυχα…
Είναι το αρχείο το οποίο μόλις ξεκινήσει να αλληλεπιδρά με τη συνειδητότητα, μετατρέπεται στην αλλοιωμένη πληροφορία του «διαχωρισμού» και αυτή με τη σειρά της, αρχίζει και γίνεται αισθητή μέσω του εσωτερικού πόνου της «εγκατάλειψης».
Ενός πολύ δυνατού και δριμέος εσωτερικού πόνου, ο οποίος αυτόματα μέσω της δράσης του Εγώ, δημιουργεί την πεποίθηση της «εξάρτησης», η οποία μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή … Το αρχείο αυτό, έχει άμεση σχέση με την φύση του πλανήτη που επιλέξαμε να ζήσουμε… Και ο πλανήτης αυτός είναι ο πλανήτης της πύκνωσης η οποία σχηματίζεται από την ενεργειακή έλξη και απώθηση…
Φαντασθείτε ένα χώρο σαν ένα ενεργειακό σφουγγάρι… Όσο το σφουγγάρι πιέζεται και η μάζα του πυκνώνει προς το κέντρο του, τόσο απωθείται το νερό που έχει μέσα του…
Αυτή περίπου είναι η ιδιότητα του πλανήτη μας ενεργειακά. Και αυτή η ιδιότητα εκφράζεται από το αρχείο της δυαδικότητας, το οποίο στον εικονικό και αισθητό κόσμο μας, γίνεται αντιληπτό στην αλλοιωμένη του μορφή της «εγκατάλειψης» και της «εξάρτησης».
Από την πρώτη στιγμή που γεννιέται το βρέφος, η πρώτη πληροφορία που λαμβάνει είναι η εγκατάλειψη από τη μητέρα του… Το ενιαίο μέχρι τότε περιβάλλον του στη μήτρα της, τώρα ξαφνικά γίνεται δύο… Αυτό και η μητέρα του… Η δυαδικότητα ξεκινά να λειτουργεί στον δυαδικό κόσμο μας, κι εμείς αρχίζουμε να βιώνουμε μια εγκατάλειψη που συνεχώς μεγαλώνει… Μια εγκατάλειψη που γεννά αυτόματα το ισχυρότατο πεδίο της εξάρτησης…
Ο πόνος της εγκατάλειψης, αρχίζει να ζητά απεγνωσμένα το φάρμακό του… την ηδονή της… Και το όνομα αυτής «εξάρτηση»… Αν και η πεποίθηση αυτή ενεργοποιείται και εδραιώνεται, μέσω της αλληλεπίδρασής μας με το γονέα του αντίθετου φύλου (δυαδικότητα), μπορεί να δονηθεί ακόμη και από τον οποιοδήποτε και από το οτιδήποτε. Για αυτό και η εξάρτηση είναι περισσότερο μια ενεργειακή πεποίθηση παρά μόνο βιωματική.
Τα άτομα δηλαδή που έχουν έντονη την εξάρτηση, μπορούν να εξαρτηθούν από οτιδήποτε… Μα εντελώς από οτιδήποτε… Ακόμη και από μια ιδέα μη πραγματοποιήσιμη ή μη υπαρκτή… Για αυτό και τα δύο τελευταία αρχεία αυτά, δηλαδή της δυαδικότητας και της ισορροπίας (που προκαλούν αντίστοιχα «εξάρτηση» και «αδικία»), έχουν μεγάλη σχέση με την ψυχική μας υγεία… Διότι αν καταρρεύσουν αυτά, τότε το άτομο κινδυνεύει να χάσει τα λογικά του και να οδηγηθεί στη σχιζοφρένεια, η οποία όπως λέει και η λέξη είναι ο ολοκληρωτικός διαχωρισμός της επικοινωνίας της ψυχής ή του Εαυτού μας με το Εγώ και το υλικό σώμα που βρίσκεται… Μια διακοπή της επικοινωνίας, που μερικές φορές είναι δύσκολο να αποκατασταθεί ολοκληρωτικά στην φυσιολογική αρχική της μορφή.
Από την πρώτη στιγμή της ζωής μας λοιπόν… Από το πρώτο λεπτό που η μητέρα θα αποκολληθεί από πάνω μας… Από το πρώτο εκείνο λεπτό που θα τη νοιώσουμε να απομακρύνεται από κοντά μας, οι αισθήσεις μας κτυπούν συναγερμό… Ένα συναγερμό που καταγράφεται μέσα μας σαν θάνατος… Ένας θάνατος τον οποίο είναι αδύνατον να κατανοήσουμε εκείνη τη στιγμή μιας και περνάει μόλις αγγίξουμε, μυρίσουμε, δούμε, ακούσουμε ή γευτούμε πάλι το σώμα της… Και τότε ο ξαφνικός εκείνος εικονικός θάνατος μετατρέπεται πάλι έτσι ξαφνικά σε ζωή… Και πάλι θάνατος και πάλι ζωή σε ένα ατέλειωτο πέρα δώθε, όπου κάθε μικρός θάνατος βιώνεται με εγκατάλειψη και κάθε μικρή ζωή κοντά στη μητέρα μας, με εξάρτηση… Μια εξάρτηση που μετατρέπεται βίαια σε εγκατάλειψη από μας τους ίδιους, μόλις αντιληφθούμε πως ξαφνικά, αυτός που μας αγγίζει είναι κάποιος άλλος και όχι η μητέρα μας… Ακόμη και η ζεστή αγκαλιά του πατέρα μας ή κάποιου συγγενή μας –τις πρώτες μέρες της ζωής μας- μας προκαλεί πανικό θανάτου… «Που πήγε η μητέρα μου; Γιατί με εγκατέλειψε; Τι θα γίνω τώρα εγώ; Που βρίσκομαι; Ποιος είναι αυτός δίπλα μου; Ζω αλήθεια ή έχω πεθάνει; Γιατί υπάρχει αυτός ο πόνος μέσα μου;» Κι ο δύστυχος πατέρας, αντιδρά όπως μπορεί και μιμείται την μητέρα… Πιάνει το μπιμπερό με το γάλα και του το χώνει στο μικρό του στόμα, εγκαινιάζοντας την εξάρτηση από την ηδονή… Καλώς όρισες μικρούλη στον υπέροχο κόσμο της δυαδικότητας… Εύχομαι στην πορεία της ζωής σου, να καταφέρεις να αντιληφθείς τι συμβαίνει και να κατορθώσεις να προσδιορίσεις την ανάγκη σου για την ηδονή αυτή … Μια ηδονή που μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή της δυαδικότητας…
Και το παιδί αρχίζει και μεγαλώνει και παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω του… Πρώτα εκείνους που το φροντίζουν, που το μεγαλώνουν… Τους γονείς του… Τους δυο γονείς που από το πρωί μέχρι το βράδυ αρχίζουν σιγά-σιγά να φεύγουν από κοντά του για να εργαστούν στην αρχή, ή να χωρίσουν αργότερα για οποιοδήποτε δικό τους λόγο… Πρώτα οι γονείς και ύστερα και το ίδιο μόλις αρχίσει να πηγαίνει σε παιδικούς σταθμούς ή αργότερα σχολείο… Ένα σχολείο που το αναγκάζει να βιώσει την επόμενη εγκατάλειψη… ολόκληρου του σπιτιού του… Το παιδί κάθε πρωί, μη μπορώντας να κατανοήσει το λόγο που συμβαίνει, εγκαταλείπει τη θαλπωρή του κρεβατιού του, εγκαταλείπει τους γονείς του και τέλος εγκαταλείπει το ίδιο του το σπίτι…
Και εκείνη τη στιγμή, μια δεύτερη γέννηση συμβαίνει μέσα του… Μια γέννηση που τον εισάγει περισσότερο στην ιδιότητα της αλληλεπίδρασης της ψυχής του με τα πάντα γύρω… Από ένας, πάλι γίνεται δύο… Δύο με τον κάθε ένα που υπάρχει γύρω του… Όμως από όλους που υπάρχουν τριγύρω, εκείνο το μικρό παιδάκι επιλέγει πάλι έναν… το φίλο ή τη φίλη του… τον κολλητό ή την κολλητή του για να γίνει πάλι δύο… Έχει τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσει με τα πάντα αλλά εκείνο επιλέγει ένα… Κι όταν μαλώσει με το ένα, γρήγορα επιλέγει άλλο «ένα»… και αυτό συνεχίζεται μέχρι που φτάνει στην εφηβεία για να νοιώσει πάλι μια άλλου είδους εγκατάλειψη… Εγκαταλείπει την αθωότητα μέσα σε μια στιγμή… Κι εκεί που μπορούσε να μιλά με ένα μικρό λουλούδι ώρες, και να κουνάει τα χεράκια του στο τίποτε μιλώντας μόνο του στους κόσμους που μόνο του δημιουργούσε, βιώνει μια τρίτη γέννηση… Μια γέννηση που το αναγκάζει να εγκαταλείψει την υπέροχη παιδική ζωή και να γίνει έφηβος…
Αρχίζει με ένα τρόπο βουβό, να αντιλαμβάνεται γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή του όταν ήταν πιο μικρός… Αρχίζει να νοιώθει πια τα άτομα που λείπουν από κοντά του, με ένα τρόπο που αδυνατεί να δικαιολογήσει… Οι γονείς του χώρισαν ή κάποιος από τους δύο αποφάσισε για κάποιο άσχετο λόγο να φύγει από δίπλα του, όμως ο έφηβος αρχίζει να νοιώθει ενοχές… «Φταίω εγώ; Γιατί έφυγε ο πατέρας μου; Γιατί μας εγκατέλειψε η μητέρα μου; Γιατί είμαι μόνος μου στη ζωή;»… Ερωτήσεις φτάνουν στη σκέψη του η μία μετά την άλλη κι ο έφηβος αδυνατεί να απαντήσει. Ρίχνει το φταίξιμο μια στους άλλους και μια στον εαυτό του και αρχίζει να νοιώθει αβάσταχτο τον πόνο μέσα του… Έναν πόνο, που όσο εκείνος δυναμώνει, τόσο δυναμώνει μέσα του και μια μικρή φωνούλα που του φωνάζει μυστικά: «εγκατάλειψε τους, φύγε από κοντά τους, τιμώρησε τους, κάνε τους να πονέσουν όπως πονάς κι εσύ…»… Κι ο έφηβος, τυφλός από τον πόνο, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω… Είναι ανίκανος ακόμη να πάει μακριά αλλά δοκιμάζει… Πάει μέχρι το άλλο τετράγωνο και περιμένει να τον αναζητήσουν, να δουν ότι εγκατέλειψε το σπίτι του και να τον ψάξουν… Εκείνοι όμως έχουν τις δουλειές τους και τον αγνοούν… Όχι εσκεμμένα, απλά κάνουν κάτι άλλο… Εκείνος όμως το μεταφράζει σαν δική τους εγκατάλειψη… Την μικρή εκείνη προσωρινή αδιαφορία τους, την προσθέτει στη συνολική ζωή του μαζί τους και έτσι μεγαλώνει τη δική τους εγκατάλειψη… Τον αφήνουν να φύγει και σε αυτόν μεταφράζεται ότι τον εγκαταλείπουν πάλι… Η εξάρτηση όμως είναι παρούσα… Είναι γύρω του και τον πιέζει από κάπου να πιαστεί… Από ένα φίλο, από μια παρέα, από ένα άγνωστο, από ένα τσιγάρο, από το διαδίκτυο, από ένα χάπι που του δώσανε κρυφά οι «φίλοι»… Και τον άλλο μήνα πηγαίνει στο άλλο τετράγωνο, στην άλλη πλατεία, στην άλλη γειτονιά, στην άλλη πόλη, εγκαταλείπει το σχολείο, το σπίτι, τους γονείς, τους φίλους και σκέφτεται να εγκαταλείψει τη ζωή…
Όμως η ζωή είναι γλυκιά και όμορφη… Και στα μάτια του έρωτα ακόμη πιο όμορφη… Ο έφηβος μπορεί να είναι έφηβος ή μεγαλύτερος αλλά πάντα μπορεί και ερωτεύεται… Διότι ο έρωτας είναι η μαγική αλληλεπίδραση της διαιώνισης του είδους, της διαιώνισης του αισθητού κόσμου μέσα από τους παρατηρητές… Ο έρωτας είναι διττός… φέρνει πόνο… μαζί με ηδονή… Διότι η βασίλισσα των ηδονών της εξάρτησης… ήταν και είναι η πράξη της δημιουργίας της διττότητας… η πράξη του έρωτα… Κάνει έρωτα και συγχρόνως ρωτάει «μ’ αγαπάς;, θα μείνω κοντά σου για όλη μου τη ζωή… δεν θα χωρίσουμε ποτέ… με θέλεις;»… Και πριν προλάβει να ακούσει τον άλλον, έχει εξαφανιστεί… Διότι και στην ιδέα ακόμη να τον εγκαταλείψουν, διαλύεται, γίνεται κομμάτια… Το Εγώ όμως είναι μέσα του… Το σώμα του ολόκληρο και η λογική του κυριαρχείται από ένα Εγώ που βρίσκεται εκεί για να τον προστατέψει… Και πριν προλάβει να εξαρτηθεί για καλά, εγκαταλείπει… Για να προλάβει και να μη πονέσει…
Εξαφανίζεται εντελώς… Μέσα στην ίδια νύχτα που, ρωτούσε, υποσχόταν, δώριζε στο σώμα του ηδονή και το πρωί καπνός… Άφαντος κι αυτός κι αυτή… Κι αυτή η καταγραφή της αμοιβαίας εξαφάνισης αρχίζει να συσσωρεύεται μέσα του, τόσο ώστε στο τέλος, όλο το παιχνίδι αυτό των ξαφνικών εμφανίσεων και μόνιμων εγκαταλείψεων γινόταν για ένα μόνο λόγο… Η μόνιμη και συνεχής εγκατάλειψη, έχει πλέον δώσει τη θέση της στην μόνιμη εξάρτηση στην ηδονή της σχέσης της μιας νύχτας…
Μεγαλώνει πια στον αυτόματο… Η συνείδηση χιλιάδων ή εκατομμυρίων ανθρώπων έχει καταγραφεί στη συνειδητότητα και αναπαράγει τη ζωή τους, μέσα από την ηδονική εγκατάλειψη του έρωτα… Κι όπου και να κοιτάξει γύρω, όποιον και να συναντήσει, όποιον και να ρωτήσει, λαμβάνει μόνιμα αυτή την «επιστροφή» της δικής του αίσθησης…
Όλοι για όλους, εγκατέλειπαν την οικογένειά τους αλλά παρέμεναν εξαρτημένοι μαζί της, εγκατέλειπαν τους φίλους τους αλλά δημιουργούσαν εξαρτήσεις μέσα από στέκια και παρέες, εγκατέλειπαν την εταιρία που εργάζονταν αλλά παρέμεναν εξαρτημένοι από την εργασία σαν ωράριο απασχόλησης και κουλτούρας, εγκατέλειπαν τη σχέση τους αλλά έμεναν εξαρτημένοι με τη σχέση της μιας νύχτας… Εγκατέλειπαν μέρα με τη μέρα τον Εαυτό τους αλλά έμεναν εξαρτημένοι με τις ηδονές που δημιουργούσε η απουσία του. Μέχρι που κάποιοι από αυτούς, κατάφερναν να αντιληφθούν, ότι κάτι περίεργο είχε συμβεί στη ζωή τους, αφού είχαν καταφέρει να ζουν μόνοι και εγκαταλελειμμένοι από τους πάντες και εξαρτημένοι με όλα από παντού…
Γιατί οι πεποιθήσεις μας, είναι στο σώμα και στο Είναι μας εκεί, όλες μαζί… Μαζί με την εξάρτηση είναι εκεί δίπλα και όλες οι άλλες παρούσες και ενεργές… Κι όσο αυξάνεται ο πόνος από την μία που εξετάζουμε κάθε φορά, το ίδιο αυξάνει παράλληλα και από τις άλλες… Κι έτσι το άτομο όπως περνά τη ζωή του στον αυτόματο, αποφασίζει κάποια στιγμή να κάνει οικογένεια και παιδιά… Από το φόβο να είναι μόνο; Ίσως κι αυτό… Όμως οι πεποιθήσεις που έχουν ενεργοποιηθεί από την ψυχή μέσα μας, είναι πεποιθήσεις που αναπαράγονται συνεχώς από γενιά σε γενιά… Είναι η μόνιμη αλλοίωση που προκαλείται από την ενεργή συνειδητότητα… Και είναι αδύνατον να αλλάξει κάπως αυτή η κατάσταση, όσο εμείς αδυνατούμε να την δούμε και να την προσδιορίσουμε… Έτσι οι γονείς, αρχίζουν από την πρώτη μέρα της ζωής των παιδιών τους να συμπεριφέρονται με ένα τόσο παράξενο τρόπο, ο οποίος εντός των επόμενων δύο ετών, θα έχει πάλι αναπαράγει τις ίδιες δικές τους πεποιθήσεις στα παιδιά τους το ίδιο δυνατά, όπως δημιουργήθηκαν και σε εκείνους από τους δικούς τους γονείς…
Υπάρχουν άπειρες δικαιολογίες για όλα αυτά που συμβαίνουν στους ανθρώπους οι οποίοι δημιουργούν οικογένεια, ώστε να λείπουν κοντά από τα παιδιά τους τα πρώτα χρόνια της ηλικίας τους… Και οι περισσότερες από αυτές είναι εντελώς αδύνατον να αντικρουστούν… Οι λόγοι επιβίωσης ας πούμε, εργασίας και οικονομικής ευμάρειας είναι πολύ σημαντικοί λόγοι για όλους μας.
Όμως κάθε ένας που θα φέρει κάποιους από τους λόγους αυτούς, ας αναλογιστεί σιωπηρά μέσα του, τις βαθύτερες αιτίες που επιλέγουμε να λείπουμε συνεχώς από κοντά από τους «δικούς» μας, εξαρτημένοι από κάτι άλλο…
Ακόμη και η δόξα, αρκετές φορές είναι πηγή ηδονής για κάποιο εσωτερικό πόνο που έχει μείνει μέσα μας από τότε που ήμασταν παιδιά. Πολλοί, σκέφτονται και ρωτούν, ποιός είναι ο μαγικός τρόπος να απαλλαγούμε από τις πεποιθήσεις μας, έτσι ώστε να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τις νέες εκείνες συνθήκες για την επόμενη γενιά ανθρώπων… Των παιδιών μας… Όμως η αλήθεια είναι ότι οι πεποιθήσεις μας, είναι αδύνατον να μας εγκαταλείψουν κάποτε εντελώς… Και είναι αδύνατον διότι είναι προϊόν του εικονικού κόσμου που ζούμε…
Παράγονται δηλαδή από τον ίδιο τον αισθητό κόσμο, την ίδια την συνειδητότητα που τον δημιουργεί… Και τότε; Τι νόημα έχει να τα συζητάμε όλα αυτά αφού εκείνες θα είναι πάντοτε παρούσες…
Ο λόγος είναι ένας και μόνο:
Να τις αδρανοποιήσουμε… Να υπάρχουν, αλλά να είναι χωρίς νόημα για μας… Πως θα γίνει αυτό; Με το να τις δούμε κατάματα και να αντιληφθούμε ακριβώς τι συμβαίνει με αυτές, ώστε να τις μειώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο μέχρις του σημείου να μας γίνει η παρουσία τους εντελώς αδιάφορη… Είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο;
Φυσικά.
Οι πεποιθήσεις και οι λειτουργίες τους, έχουν μονάχα ένα τρόπο να γίνουν αντιληπτές και να ελεγχθούν… Την απόλυτη, κοινή αποδοχή τους… Την άνευ όρων αποδοχή της παρουσίας τους τόσο σε εμάς όσο και σε όλους τους άλλους γύρω μας…
Και αυτή είναι μια ευκαιρία που δωρίζεται σε μας από την αρχή της δυαδικότητας της ψυχής… Της αρχής της ισοδύναμης αλληλεπίδρασης όλων με όλους και όλα…
Η στιγμή αυτής της αποδοχής, θα μας ελευθερώσει τόσο ώστε να αρχίσουμε να δεχόμαστε τους άλλους γύρω μας το ίδιο ισοδύναμα που δεχόμαστε και τον Εαυτό μας…
Άρα το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι η αποδοχή της δικής μας κατάστασης… Η αποδοχή των δικών μας πεποιθήσεων… Με αυτό σαν αρχικό βήμα και την αντίληψη της αμοιβαίας αλληλεπίδρασής όλων γύρω μας με εμάς τους ίδιους, ανοίγουμε ένα δρόμο κατανόησης των πραγμάτων… Μιας κατανόησης που μας κάνει συνειδητούς…
Δηλαδή συνειδητούς σε τι;
Γνωρίζοντας τις πεποιθήσεις μας και αποδεχόμενοι ότι αυτές είναι παρούσες τόσο σε μας τους ίδιους όσο και σε όλους τους «άλλους» γύρω μας, τότε τις αναγνωρίζουμε όταν αυτές αναδύονται ανάμεσα στις σχέσεις μας…
Η γνώση ότι η αντίληψη πως κάποιος μπορεί να απαλλαγεί εντελώς από αυτές, είναι απλά μια υποκρισία, μας αναγκάζει να τις παρατηρούμε. Να τις παρατηρούμε συνειδητά την ώρα που αναδύονται… που παρουσιάζονται μπροστά μας… Και αυτό, τι θετικό θα μας αποφέρει; Πως μπορεί να μας βοηθήσει η συνειδητή παρατήρησή τους την ώρα που δημιουργούνται από μας;
Μέχρι τώρα, οι άνθρωποι, αγνοώντας τη λειτουργία των πεποιθήσεων τους στη δημιουργία του εσωτερικού τους πόνου, δημιουργούσαν και δημιουργούν πρόβλημα κατά την αλληλεπίδραση μεταξύ τους…
Την στιγμή δηλαδή που δημιουργούν μια σχέση, οποιαδήποτε σχέση, οι πεποιθήσεις τους διαστρεβλώνουν τη στάση τόσο τη δική τους όσο και του ατόμου με το οποίο αλληλεπιδρούν, με αποτέλεσμα η σχέση να κολλάει και να διακόπτεται, αρκετές φορές με πρόσθετη δημιουργία κι άλλου πόνου…
Όταν όμως η πεποίθηση που μεσολαβεί, είναι παρατηρήσιμη συνειδητά και από τους δύο, τότε οι διαπλεκόμενοι σταματούν να δίνουν δικές τους εξηγήσεις συμπεριφοράς και αλληλεπιδρούν στην ουσία τους, χωρίς πρόβλημα…
Ακόμα και με την πεποίθηση παρούσα;
Ναι… Ακόμη και με την πεποίθηση παρούσα, οι άνθρωποι μπορεί να διαφωνήσουν, ακόμη και δυναμικά, αλλά λένε τα πράγματα με το όνομά τους… διότι αντιλαμβάνονται τον εσωτερικό πόνο του άλλου ισοδύναμα με τον δικό τους χωρίς να υποκρίνονται ή να υπεκφεύγουν από άγνοια… Όταν είσαι συνειδητός «βλέπεις» τον εαυτό σου, ότι ο εσωτερικός σου πόνος σε οδηγεί σε αντίδραση πεποίθησης… δηλαδή να εγκαταλείψεις, να απορρίψεις, να προδώσεις, να ταπεινώσεις τον άλλον… Το βλέπεις μέσα σου να αναδύεται και το ίδιο το βλέπεις και στον άλλον…
Αν μόνο ο ένας είναι συνειδητός, θα του το δείξει μεν αλλά ο καυγάς είναι αδύνατον να αποφευχθεί διότι ο άλλος θα έχει άγνοια του «έργου» και θα λέει τα δικά του περί αγάπης αφοσίωσης και τα λοιπά και θα τον κατηγορεί.
Αν όμως είναι και οι δύο συνειδητοί και «βλέπουν» τι συμβαίνει, τότε η κατάσταση σταματά χωρίς κουβέντες πολλές… Απλά λένε αυτό που αισθάνονται… «χάνω την εμπιστοσύνη και την πίστη μου» ή «αδυνατώ να επικοινωνήσω μαζί σου διότι είμαι κολλημένος με αυτή τη σκέψη»… Βλέπεις, δέχεσαι και λες αυτό που πραγματικά συμβαίνει χωρίς μάσκες και υποκρισίες… Διότι σε μια σχέση σήμερα οι άνθρωποι χωρίζουν, διότι για παράδειγμα, ο άντρας νοιώθει προδομένος κι η γυναίκα εγκατάλειψη… σε κάθε σχέση τους το ίδιο νοιώθουν όμως κι όχι μόνο σε αυτή… Όταν τους ρωτήσεις τι συμβαίνει, θα σου μιλήσουν για διάφορα… Ο άντρας θα διαμαρτύρεται ότι η γυναίκα κάθε μέρα αργεί και η γυναίκα ότι την αποφεύγει… Οι πραγματικοί όμως λόγοι είναι ότι ο πρώτος (που νοιώθει προδομένος επειδή αργεί η σύντροφος) του είναι αδύνατον να ελέγχει όλο και περισσότερο κι η σύντροφος (που νιώθει ότι ο άντρας αδιαφορεί) συμβαίνει επειδή εξαρτάται ασφυκτικά από αυτόν και φοβάται ότι θα την εγκαταλείψει…
Όμως, η αποδοχή της δυαδικότητας, θέτει τέλος και σε ένα άλλο θέμα που μας απασχολεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια… Το θέμα των «άλλων»… Στον κόσμο αυτό είμαστε μοναδικοί αλλά όχι μόνοι μας…
Η αρχή δυαδικότητας και της ενεργής αλληλεπίδρασης που εγείρει η λειτουργία της, σηματοδοτεί μια εποχή όπου το σύνολο αρχίζει να γίνεται αντιληπτό μέσα από την έννοια των «άλλων»… Διότι είναι αδύνατον ποτέ να μπορέσει ο άνθρωπος να αντιληφθεί την έννοια, τη φύση και τη λειτουργία του όλου, όταν θεωρεί … ότι όλα είναι αυτός… Διότι τότε, το Είμαι, μετατρέπεται σε Έχω… Αν εξαφανίσεις την δυαδικότητα του κόσμου και την αλληλεπίδραση του «άλλου» με Εσένα, τότε η ολότητα του "Είμαι" μετατρέπεται σε ολότητα του "Έχω"…
- Πεποίθηση Α'. Η Ακεραιότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της "Ταπείνωσης"
- Πεποίθηση Β'. Η Πίστη Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Του Ελέγχου
- Πεποίθηση Γ'. Η Μοναδικότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Απόρριψης
- Πεποίθηση Δ'. H Δυαδικότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Εγκατάλειψης/Εξάρτησης
- Πεποίθηση Ε' - Η Ισορροπία Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Αδικίας
