Κυμβάλειον: Το θρυλικό απόκρυφο βιβλίο του Ερμή Τρισμέγιστου. Ερμητικά κείμενα γραμμένα σε αρχαϊκό πάπυρο που σώθηκαν από την πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και κατά κάποιο τρόπο θεμελίωσε τις βάσεις της απόκρυφης γνώσης.
Τα γραπτά του Τρισμέγιστου Ερμή διδάσκονταν στους μύστες από τους Αιγυπτίους ιερείς πολύ πριν από την εποχή του Πλάτωνα.
Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί η ηλικία τους αλλά η απώτατη καταγωγή τους χάνεται στη φαραωνική Αίγυπτο.
Οι Έλληνες που είχαν σπουδάσει στην Αίγυπτο, ήταν γνώστες των γραπτών του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά δε μιλούσαν ανοικτά για αυτά τηρώντας όρκους μυστικότητας. Έλεγαν δε ότι όποιος γνώριζε και τις εφάρμοζε πιστά θα μπορούσε να καταλάβει και να ερμηνεύσει τους Νόμους σ' όλο το φάσμα του Σύμπαντος, στις επτά εκδηλώσεις του, επειδή κατείχε το μαγικό κλειδί της Επταπλής Σοφίας.
Περιέχει τις Αρχές του Σύμπαντος, τους επτά Aρχικούς Νόμους που διοικούν τα πάντα και που μετέδωσε στους ανθρώπους σαν Υψηλή Διδασκαλία ο θεός Ερμής.
Ελπίζουμε ότι αυτοί στους οποίους προσφέρουμε αυτό το μικρό έργο θα ωφεληθούν τόσο όσο και αυτοί που προηγήθηκαν από αυτούς στο δρόμο της αναζήτησης της αλήθειας μέσα στο πέρασμα των αιώνων μετά από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, το διδάσκαλο των διδασκάλων, το μεγάλο των μεγάλων. Μεταξύ των αποφθεγμάτων του Κυμβαλείου βρίσκουμε τα εξής:
«Στα βήματα του διδασκάλου τα αυτιά αυτών που είναι έτοιμοι να αντιληφθούν τη διδασκαλία του ανοίγουν ορθάνοικτα. Όταν τα αυτιά του μαθητή είναι έτοιμα να ακούσουν, τότε έρχονται τα χείλη να τα γεμίσουν σοφία».
Αν πιστεύει κανείς στις διδασκαλίες, αυτή η παράγραφος θα τραβήξει την προσοχή εκείνων που είναι έτοιμοι να την καταλάβουν. Και όταν ο μαθητής θα είναι έτοιμος να δεχτεί την αλήθεια, τότε θα του παρουσιαστεί αυτό το μικρό βιβλίο.
Αυτός είναι ο νόμος. Η ερμητική αρχή της αιτίας και του αποτελέσματος, κάτω από την άποψη του νόμου της έλξης, θα φέρει κοντά τα χείλη με τα αυτιά, το μαθητή με το έργο.
ΤΟ ΠΑΝ
«Πίσω από το σύμπαν του χρόνου και του
διαστήματος κρύβεται πάντα η ουσιώδης
πραγματικότητα, η βασική αλήθεια».
Κυμβάλειον
Ουσία είναι αυτό που βρίσκεται πέρα από οποιαδήποτε εξωτερική εκδήλωση, είναι το απόσταγμα, η ουσιώδης πραγματικότητα, το σύμπαν το ίδιο. Ουσιώδης σημαίνει να υπάρχει κάτι τώρα, να είναι το ουσιώδες στοιχείο, να είναι πραγματικό. Πραγματικότητα σημαίνει: η κατάσταση ενός πραγματικού συμβάντος, αληθινού, διαρκούς, σταθερού, στέρεου, τωρινού κ.λπ.
Πίσω από κάθε φαινόμενο και κάθε εξωτερική εκδήλωση πρέπει πάντα να υπάρχει μια ουσιαστική πραγματικότητα.
Αυτός είναι ο νόμος. Ο άνθρωπος που παρατηρεί το σύμπαν, του οποίου αποτελεί μια μονάδα, δεν μπορεί να δει παρά τις αλλαγές που γίνονται στην ύλη, στις δυνάμεις και στις νοητικές καταστάσεις. Βλέπει ότι αληθινά τίποτα δεν υπάρχει, αλλά ότι όλα γεννιούνται και εξελίσσονται.
Τίποτα δεν μένει στάσιμο, δεν αναπαύεται. Όλα γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν. Τη στιγμή ακριβώς που κάτι φτάνει στο απόγειό του, αρχίζει και παρακμάζει. Ο νόμος του ρυθμού εκδηλώνεται σταθερά.
Για κανένα πράγμα δεν υπάρχει πραγματικότητα ούτε ιδιότητα διαρκείας, ούτε σταθερότητα, ούτε ουσιαστικότητα. Τίποτα δεν είναι διαρκές, όλα αλλάζουν.
Αυτός ο άνθρωπος βλέπει όλα τα πράγματα να γεννούν άλλα πράγματα και να παίρνουν μια άλλη μορφή. Βλέπει σταθερά μια δράση και μια αντίδραση, μια άμπωτη και μια πλημμυρίδα, μια κατασκευή και μια κατεδάφιση, μια δημιουργία και μια καταστροφή, τη γέννηση, την εξέλιξη και το θάνατο. Τίποτα δεν μένει σταθερό, όλα αλλάζουν.
Αν βέβαια πρόκειται για ένα στοχαστή, καταλαβαίνει ότι καθένα από αυτά τα πράγματα που αλλάζουν δεν είναι παρά το φαινόμενο, η εξωτερική εκδήλωση κάποιας υποκείμενης δύναμης, κάποιας ουσιαστικής πραγματικότητας.
Όλοι οι στοχαστές ανεξαίρετα σε όλες τις χώρες και σε όλους τους καιρούς έχουν καταλάβει την ανάγκη της ύπαρξης αυτής της ουσιαστικής πραγματικότητας. Όλες οι άξιες του ονόματος φιλοσοφίες έχουν βασιστεί πάνω σε αυτήν τη σκέψη. Οι άνθρωποι έδωσαν σε αυτήν την ουσιώδη πραγματικότητα πολλά ονόματα, άλλοι την είπαν θεότητα, άλλοι την ονόμασαν ενέργεια αιώνια και ατελείωτη, άλλοι πάλι προσπάθησαν να την ονομάσουν ύλη. Αλλά όλοι αναγνώρισαν την ύπαρξή της. Είναι από τον ίδιο της τον εαυτό φανερή και δεν έχει ανάγκη από κανένα επιχείρημα ή απόδειξη.
«Αυτό που είναι θεμελιώδης αλήθεια, ουσιαστική πραγματικότητα, δεν έχει καμιά ανάγκη ειδικής ονομασίας. Όμως οι φωτισμένοι άνθρωποι την αποκαλούν το παν».
Κυμβάλειον
«Ως προς την ουσία του, το παν είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτό».
Κυμβάλειον
«Εν τούτοις τα επιχειρήματα της λογικής πρέπει να γίνονται δεκτά με τον πιο μεγάλο σεβασμό και με την πιο μεγάλη φιλοξενία».
Κυμβάλειον
Η ανθρώπινη λογική, την οποία πρέπει να ακούμε με θρησκευτική ευλάβεια όσο μπορούμε να σκεπτόμαστε, μας πληροφορεί με αυτόν τον τρόπο για το θέμα του παντός και αυτό χωρίς να ζητά να απομακρύνει το πέπλο αυτού που δεν είναι δυνατό να γίνει γνωστό:
1. Το παν οφείλει να είναι παν, ό,τι είναι πραγματικά.
Τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει έξω από το παν, διότι αλλιώς το παν δεν θα ήταν παν.
2. Το παν πρέπει να είναι άπειρο, διότι τίποτα δε μπορεί να το προσδιορίσει, να το οριοθετήσει, να το περιορίσει ή να το παρεμποδίσει. Πρέπει να είναι άπειρο στο χρόνο, δηλαδή αιώνιο. Πρέπει να υπήρχε πάντα, διότι δεν υπάρχει τίποτα ικανό να το δημιουργήσει. Ένα πράγμα δεν μπορεί να προέλθει από το τίποτα. Αν δεν είχε υπάρξει έστω και για μια μόνο στιγμή, δεν θα υπήρχε τώρα. Πρέπει να είναι προορισμένο να υπάρχει σταθερά στο μέλλον, διότι τίποτα δεν μπορεί να το καταστρέψει. Δεν θα μπορέσει ποτέ να μην είναι έστω και για μια στιγμή, διότι το κάτι δεν μπορεί ποτέ να γίνει τίποτα.
Πρέπει να είναι άπειρο στο χώρο. Πρέπει να είναι παντού, γιατί δεν υπάρχει θέση έξω από το παν. Δεν μπορεί παρά να είναι συνεχές στο χώρο, χωρίς ρωγμή, χωρίς κενό, χωρίς διαχωρισμό, χωρίς διακοπή, διότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το σπάσει, να το χωρίσει ή να διακόψει τη συνέχειά του. Πρέπει να είναι άπειρο σε δύναμη, δηλαδή απόλυτο, διότι τίποτα δεν είναι ικανό να το περιορίσει, να το περιστείλει, να το καταστείλει, να το οριοθετήσει, να το εξουσιάσει. Δεν υπόκειται σε καμιά άλλη δύναμη, γιατί δεν υπάρχει άλλη δύναμη.
3. Το παν πρέπει να είναι αμετάβλητο, δηλαδή να μην υπόκειται σε μεταβολές της εσωτερικής φύσης του, διότι τίποτα δεν είναι ικανό να φέρει αλλαγές πάνω του. Δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο θα μπορούσε να αλλάξει. Δεν μπορεί κανείς να του προσθέσει τίποτα ούτε να του αφαιρέσει. Δεν μπορεί κανείς να το μεγαλώσει ή να το ελαττώσει. Δεν μπορεί να γίνει ούτε πιο μεγάλο ούτε πιο μικρό από οποιαδήποτε άποψη. Πρέπει να ήταν πάντα και πρέπει να παραμένει πάντα ακριβώς όπως είναι σήμερα, παν.
Δεν υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει τώρα και δεν θα υπάρξει ποτέ άλλο πράγμα, στο οποίο θα μπορούσε να μεταβληθεί.
Το παν, με το να είναι άπειρο, απόλυτο, αιώνιο και αμετάβλητο, δηλώνει ότι τίποτα το πεπερασμένο, το μεταβλητό, το εφήμερο, το περιορισμένο δεν μπορεί να είναι το παν. Και όπως δεν υπάρχει τίποτα έξω από το παν, όλα τα πεπερασμένα πράγματα πρέπει να είναι τίποτα στην πραγματικότητα.
Βλέπουμε γύρω μας ότι αυτό που αποκαλούν ύλη αποτελεί το φυσικό θεμέλιο όλων των μορφών που υπάρχουν. Το παν είναι απλά μόνο ύλη; Η ύλη δεν μπορεί να εκδηλώσει ούτε ζωή ούτε νου και όμως ζωή και νους εκδηλώνονται στο σύμπαν. Το παν δεν μπορεί να είναι ύλη, επειδή τίποτα δεν μπορεί να φτάσει πιο ψηλά από τη δική του πηγή, τίποτα σε αυτό δεν εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα το οποίο δεν υπήρχε ήδη σε αυτή, ούτε μπορεί να υπάρξει ως συνέπεια η οποία δεν υπήρχε ήδη προηγουμένως. Η σύγχρονη επιστήμη μας πληροφορεί ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κάτι ξεχωριστό που θα μπορούσε να ονομαστεί ύλη. Αυτό που ονομάζουμε ύλη είναι απλά μια ενέργεια ή μια διακοπτόμενη δύναμη, δηλαδή μια ενέργεια ή μια δύναμη που κατέχει έναν πολύ ασθενή βαθμό δονήσεων.
Όπως ένας συγγραφέας είπε τελευταία: «Η ύλη συγχέεται στα μυστήρια». Η ίδια η υλική επιστήμη εγκατέλειψε τη θεωρία της ύλης και βασίζεται τώρα πλέον στην ενέργεια.
Το παν είναι λοιπόν απλά ενέργεια ή δύναμη; Ούτε το ένα ούτε το άλλο, αν θεωρείται με την έννοια που δίνουν στις λέξεις οι υλιστές, γιατί η ενέργειά τους και η δύναμή τους είναι τυφλές, μηχανικές και απογυμνωμένες από ζωή και νου. Η ζωή και η διάνοια δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να προέλθουν από μια ενέργεια ή μια δύναμη τυφλή, για το λόγο που μόλις πριν λίγο αναπτύξαμε: «Τίποτα δεν μπορεί να φθάσει πιο ψηλά από τη δική του πηγή.
Τίποτα δεν εκδηλώνεται στο αποτέλεσμα που να μην ήταν ήδη στην αιτία». Έτσι το παν δεν μπορεί να είναι μια απλή ενέργεια ούτε μια απλή δύναμη. Αν ήταν έτσι, δεν θα ήταν δυνατό να υπάρχουν έννοιες όπως είναι η ζωή και ο νους.
Όμως ξέρουμε ότι οι έννοιες αυτές υπάρχουν, γιατί είμαστε ζωντανοί και χρησιμοποιούμε το νου μας για να μελετήσουμε αυτό το ζήτημα. Έτσι συμπεραίνουν αυτοί που δηλώνουν ότι η ενέργεια δεν είναι το παν. Τι είναι λοιπόν αυτό που είναι ανώτερο από την ύλη και την ενέργεια και το οποίο ξέρουμε ότι υπάρχει στο σύμπαν; Είναι η ζωή και η διάνοια. Είναι η ζωή και η διάνοια σε όλους τους διαφορετικούς βαθμούς της εξέλιξης. Αλλά τότε θα ρωτήσετε: Ισχυρίζεστε ότι το παν είναι η ζωή και η διάνοια;
-Και ναι και όχι. Αν εννοείτε ζωή και διάνοια όπως τη θεωρούμε και εμείς, οι φτωχοί και ασήμαντοι θνητοί, θα λέγαμε: Όχι! Το παν δεν είναι αυτό. Αλλά θα ρωτήσετε: Τι είδους ζωή και νου εννοείτε;
- Τη ζωντανή διάνοια, που είναι πολύ ανώτερη από αυτό που οι θνητοί εννοούν με αυτές τις λέξεις, που δεν συγκρίνεται με μηχανικές δυνάμεις ή με την ύλη. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι η απέραντη και ζωντανή διάνοια συγκρινόμενη με την πεπερασμένη ζωή και διάνοια. Θέλουμε να πούμε αυτό που τα φωτισμένα πνεύματα καταλαβαίνουν όταν προφέρουν με σεβασμό τη λέξη πνεύμα. Το παν είναι ο απεριόριστος, ο άπειρος ζωντανός νους. Οι φωτισμένοι τον αποκαλούν πνεύμα.
ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΕΡΜΗΤΙΣΜΟΥ
«Οι αρχές της αλήθειας είναι επτά τον αριθμό. Αυτός που τις γνωρίζει και τις καταλαβαίνει κατέχει το μαγικό κλειδί που θα ανοίξει όλες τις πύλες του ναού, πριν ακόμα τις αγγίξει».
Κυμβάλειον
Οι επτά ερμητικές αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται ολόκληρη η Ερμητική Φιλοσοφία είναι οι ακόλουθες:
1. Η αρχή της νοητικότητας
2. Η αρχή της αντιστοιχίας
3. Η αρχή της δόνησης
4. Η αρχή της πολικότητας
5. Η αρχή του ρυθμού
6. Η αρχή της αιτίας και του αποτελέσματος
7. Η αρχή του γένους
Αυτές τις επτά αρχές θα συζητήσουμε και θα σχολιάσουμε αργότερα. Όμως τώρα θα δώσουμε μια σύντομη εξήγηση για κάθε μια.
1. Η αρχή της νοητικότητας
«Το Παν είναι πνεύμα. Το σύμπαν είναι νοητικό».
Κυμβάλειον
Η αρχή αυτή εκφράζει την αλήθεια ότι το παν είναι μια ουσιαστική πραγματικότητα, που βρίσκεται σε όλες τις εκδηλώσεις και σε όλα τα εξωτερικά φαινόμενα που γνωρίζουμε με τα ονόματα υλικό σύμπαν, φαινόμενα ζωής, ύλη, ενέργεια. Κοντολογίς, ό,τι είναι φανερό στις αισθήσεις μας είναι πνεύμα, το οποίο αφ’ εαυτού είναι ανερμήνευτο και απροσδιόριστο, αλλά μπορεί να θεωρηθεί ως πνεύμα παγκόσμιο, άπειρο και ζωντανό. Αυτή η αρχή επίσης εξηγεί ότι ο κόσμος ή το φαινομενικό σύμπαν είναι μια απλή νοητική δημιουργία του παντός που υπόκειται στους νόμους των δημιουργημάτων, ότι το σύμπαν -θεωρούμενο στην ολότητά του ή στα μέρη του- υπάρχει στο πνεύμα του παντός και ότι σε αυτό το πνεύμα «ζούμε, ενεργούμε και υπάρχουμε». Αυτή η αρχή, θεμελιώνοντας τη νοητική φύση του σύμπαντος, εξηγεί εύκολα όλα τα διαφορετικά νοητικά και ψυχικά φαινόμενα που καταλαμβάνουν μια τόσο μεγάλη θέση στην προσοχή του κοινού και τα οποία, χωρίς εξήγηση, δεν είναι αντιληπτά και ξεφεύγουν από κάθε επιστημονική ερμηνεία. Η κατανόηση αυτής της μεγάλης ερμητικής αρχής της νοητικότητας επιτρέπει στο άτομο να αντιληφθεί εύκολα τους νόμους του νοητικού σύμπαντος και να τους εφαρμόσει για την ανάπτυξη και την τελειοποίησή του.
Ο μαθητής του Ερμητισμού είναι ικανός να εφαρμόζει έξυπνα και συνετά τους μεγάλους νοητικούς νόμους αντί να τους χρησιμοποιεί στην τύχη. Έχοντας στην κατοχή του το πρωταρχικό κλειδί, ο μαθητής μπορεί να ανοίγει αναρίθμητες πόρτες του νοητικού και ψυχικού ναού της γνώσης και να εισχωρεί ελεύθερα. Αυτή η αρχή εξηγεί την αληθινή φύση της ενέργειας, της δύναμης και της ύλης, καθώς και το γιατί και το πώς αυτές υποτάσσονται στην εξουσία του πνεύματος. Πριν από πολλά χρόνια ένας από τους αρχαίους δασκάλους του Ερμητισμού έγραφε: «Αυτός που καταλαβαίνει την αλήθεια της νοητικής φύσης του σύμπαντος, είναι ήδη πολύ προχωρημένος στο δρόμο της αυτοκυριαρχίας». Αυτά τα λόγια είναι τόσο αληθινά σήμερα όσο ήταν και τον καιρό που γράφτηκαν. Χωρίς το μαγικό κλειδί η κυριαρχία είναι αδύνατη και ο μαθητής μάταια θα χτυπά τις αναρίθμητες πόρτες του ναού.
2. Η αρχή της αντιστοιχίας
«Αυτό που είναι επάνω είναι σαν κι αυτό που είναι κάτω. Αυτό που είναι κάτω είναι σαν κι αυτό που είναι επάνω».
Κυμβάλειον
Αυτή η αρχή εκφράζει την αλήθεια ότι υπάρχει πάντα μια σταθερή σχέση μεταξύ των νόμων και των φαινομένων των διαφόρων επιπέδων του είναι και της ζωής. Το αρχαίο ερμητικό αξίωμα το εξηγεί με αυτά τα λόγια: «Αυτό που είναι επάνω είναι σαν κι αυτό που είναι κάτω και αυτό που είναι κάτω είναι σαν κι αυτό που είναι επάνω». Η κατανόηση αυτής της αρχής παρέχει τα μέσα για να φωτιστούν πολλά σκοτεινά παράδοξα και πολλά κρυμμένα μυστικά της φύσης. Υπάρχουν επίπεδα ζωής που αγνοούμε εντελώς. Αλλά όταν εφαρμόζουμε την αρχή της αντιστοιχίας, μπορούμε να καταλάβουμε τι γίνεται πιο μακριά, πράγμα που αλλιώς θα ήταν δύσκολο. Η αρχή αυτή εκδηλώνεται και εφαρμόζεται παντού στο σύμπαν, στα διάφορα επίπεδα του υλικού, νοητικού και πνευματικού σύμπαντος. Είναι ένας παγκόσμιος νόμος. Οι αρχαίοι Ερμητιστές τον θεωρούσαν ως ένα από τα σημαντικότερα νοητικά εργαλεία, με τη βοήθεια του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να ανατρέψει νικηφόρα τα εμπόδια που αναφύονται μπροστά στο άγνωστο.
Χάρη σ’ αυτήν την αρχή στάθηκε δυνατό να παραμεριστεί το πέπλο της Ίσιδας σε σημείο που να διακρίνει κανείς, μέσα σε μια αστραπή, ένα μέρος της μορφής της θεάς.
Όπως η γνώση των αρχών της γεωμετρίας επιτρέπει στον αστρονόμο που κάθεται στο εργαστήριό του, να μετρήσει την απόσταση των άστρων και να παρακολουθήσει τις κινήσεις τους, το ίδιο και η γνώση της αρχής της αντιστοιχίας επιτρέπει στον άνθρωπο να συμπεράνει το άγνωστο από το γνωστό. Μελετώντας τη μονάδα γνωρίζει το σύμπαν.
3. Η αρχή της δόνησης
«Τίποτα δεν αναπαύεται. Το παν κινείται, το παν δονείται».
Κυμβάλειον
Αυτή η αρχή δηλώνει ότι το παν είναι σε κίνηση, το παν δονείται και τίποτε δεν είναι σε κατάσταση ανάπαυσης, γεγονός που παραδέχεται και η σύγχρονη επιστήμη και που όλες οι καινούριες ανακαλύψεις τείνουν να επαληθεύσουν. Είναι πολλές χιλιάδες χρόνια που οι διδάσκαλοι της αρχαίας Αιγύπτου εξέφρασαν αυτήν την αρχή, η οποία εξηγεί ότι οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των εκδηλώσεων της ύλης, της ενέργειας, της ψυχής και του πνεύματος ακόμη, είναι η συνέπεια μιας διαφοράς στη συχνότητα των δονήσεων. Από το παν, που είναι το αγνό πνεύμα, έως τα πιο χονδροειδή σχήματα της ύλης, όλα δονούνται. Όσο πιο μεγάλη είναι η δόνηση τόσο πιο ψηλά είναι η θέση του αντικειμένου στην κλίμακα.
Η δόνηση του πνεύματος είναι τόσο έντονη και απείρως γρήγορη, ώστε πρακτικά βρίσκεται σε ηρεμία, όπως η ρόδα που γυρίζει με πολύ μεγάλη ταχύτητα μοιάζει ακίνητη. Στο άλλο άκρο της κλίμακας υπάρχουν χονδροειδή σχήματα της ύλης, των οποίων η δόνηση είναι χαμηλή κι έτσι μοιάζουν σαν να μην υπάρχουν. Μεταξύ των δυο αυτών αντίθετων πόλων υπάρχουν εκατομμύρια εκατομμυρίων διαφορετικοί βαθμοί δόνησης. Από το σωματίδιο και το ηλεκτρόνιο, από το άτομο και το μόριο έως τους κόσμους και τα σύμπαντα, όλα κινούνται, όλα δονούνται. Αυτό είναι εξίσου αληθινό και για την ενέργεια και για τη δύναμη, οι οποίες δεν είναι παρά διαφορετικοί βαθμοί δόνησης. Το ίδιο ισχύει και για το νοητικό επίπεδο, του οποίου οι δονήσεις διέπουν τις καταστάσεις, καθώς επίσης και για το πνευματικό επίπεδο. Ο μαθητής του Ερμητισμού που καταλαβαίνει καλά αυτήν την αρχή, καθώς και τους κατάλληλους τύπους της, μπορεί να ελέγχει πολύ καλά τόσο τις δικές του νοητικές δονήσεις όσο και τις δονήσεις των άλλων. Οι διδάσκαλοι χρησιμοποιούν αυτήν την αρχή με διαφορετικούς τρόπους για να θριαμβεύσουν επάνω στα
φαινόμενα της φύσης. «Αυτός που κατάλαβε την αρχή της δόνησης άδραξε το σκήπτρο της δύναμης» είπε ένας αρχαίος συγγραφέας.
4. Η αρχή της πολικότητας
«Το Παν είναι διπλό. Κάθε πράγμα έχει δύο άκρα. Το όμοιο και το ανόμοιο έχουν την ίδια σημασία. Οι αντίθετοι πόλοι έχουν την ίδια φύση αλλά διαφορετικούς βαθμούς. Τα άκρα αγγίζονται. Όλες οι αλήθειες δεν είναι παρά μισές αλήθειες. Όλα τα παράδοξα μπορούν να συμφιλιωθούν».
Κυμβάλειον
Αυτή η αρχή εμπεριέχει την αλήθεια ότι το παν είναι διπλό, έχει δύο πόλους, δύο άκρα. Αυτές οι φράσεις είναι παλιά ερμητικά αξιώματα. Εξηγούν τα αρχαία παράδοξα που είχαν θέσει σε αμηχανία τόσους ανθρώπους και τα οποία εξηγήθηκαν ως ακολούθως:
Η θέση και η αντίθεση είναι ταυτόσημες και δεν διαφέρουν παρά στο βαθμό. Οι αντίθετοι πόλοι μπορούν να συμφιλιωθούν, τα άκρα αγγίζονται, όλα είναι και δεν είναι συγχρόνως, όλες οι αλήθειες δεν είναι παρά μισές αλήθειες, κάθε αλήθεια είναι κατά το ήμισυ ψέμα, υπάρχουν δύο όψεις σε κάθε πράγμα, κ.λπ.
Η αρχή της πολικότητας εξηγεί ότι σε κάθε πράγμα υπάρχουν δύο πόλοι, δύο αντίθετες όψεις και ότι τα αντίθετα δεν είναι στην πραγματικότητα παρά τα δύο άκρα του ίδιου αντικειμένου, μεταξύ των οποίων παρεμβάλλονται διαφορετικοί βαθμοί. Για παράδειγμα, το ζεστό και το κρύο, αν και είναι αντίθετα, στην πραγματικότητα είναι ένα και το αυτό. Απλά διαφέρουν μεταξύ τους στο βαθμό θερμοκρασίας που έχουν. Συμβουλευτείτε το θερμόμετρό σας και κοιτάξτε αν μπορείτε να ανακαλύψετε πού τελειώνει το ζεστό και πού αρχίζει το κρύο. Δεν υπάρχει ένα απόλυτο ζεστό ούτε ένα απόλυτο κρύο. Αυτοί οι δύο όροι, ζεστό – κρύο, δείχνουν μόνο τους διαφορετικούς βαθμούς του ίδιου πράγματος και αυτό το ίδιο πράγμα που εκδηλώνεται σαν ζεστό ή κρύο είναι ένα απλό σχήμα, μια παραλλαγή της δόνησης. Έτσι το ζεστό ή το κρύο δεν είναι παρά οι δύο πόλοι αυτού που ονομάζουμε θερμότητα και τα φαινόμενα που τα συνοδεύουν είναι οι εκδηλώσεις της πολικότητας.
Η ίδια αρχή ισχύει και στην περίπτωση του φωτός και του σκοταδιού, που είναι ένα και το αυτό. Η διάκριση μεταξύ των δύο συνίσταται σε μια διαφορά βαθμών μεταξύ των δύο πόλων του φαινομένου. Πότε μας εγκαταλείπει η νύχτα και πότε αρχίζει η μέρα; Ποια η διαφορά μεταξύ μικρού και μεγάλου, εύκολου και δύσκολου, άσπρου και μαύρου, αρνητικού και θετικού, επάνω και κάτω; Η αρχή της πολικότητας εξηγεί αυτά τα παράδοξα και καμιά άλλη αρχή δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Ακόμα και στο νοητικό επίπεδο ενεργεί η ίδια αρχή.
Ας πάρουμε ένα ακραίο αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα:
το μίσος και την αγάπη, δύο νοητικές καταστάσεις φαινομενικά τελείως διαφορετικές. Και στις δύο αυτές καταστάσεις υπάρχουν διαφορετικοί βαθμοί. Υπάρχουν ενδιάμεσα συναισθήματα για τα οποία χρησιμοποιούμε τις λέξεις συμπάθεια ή αντιπάθεια που συχνά συγχέονται τόσο πολύ, ώστε να δυσκολεύεται κανείς αρκετά να μάθει αν κάποιος σας είναι συμπαθητικός, αντιπαθητικός ή αν σας είναι αδιάφορος. Αυτά τα αντίθετα συναισθήματα δεν είναι παρά διαφορετικοί βαθμοί ενός μοναδικού συναισθήματος, όπως καταλαβαίνετε, αν θελήσετε να το σκεφθείτε έστω και για πολύ λίγο. Το σημαντικότερο σε όλα αυτά, και οι Ερμητιστές δίνουν σ’ αυτό μεγάλη σημασία, είναι η δυνατότητα να αλλάξει κανείς στο ίδιο του το πνεύμα και στο πνεύμα των άλλων τις δονήσεις του μίσους σε δονήσεις αγάπης. Πολλοί από σας που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, έχετε τόσο από τον εαυτό όσο και από τους άλλους την εμπειρία της αθέλητης και γρήγορης μετάβασης που μπορεί να γίνει μεταξύ αγάπης - μίσους και το αντίθετο. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είναι δυνατό να την πραγματοποιήσετε με τη βοήθεια της θέλησής σας χρησιμοποιώντας τους ερμητικούς τύπους. Το καλό και το κακό δεν είναι παρά διαφορετικοί πόλοι του ίδιου πράγματος.
Ο Ερμητισμός γνωρίζει την τέχνη να μεταβάλλει το κακό σε καλό με την εφαρμογή της αρχής της πολικότητας.
Συμπέρασμα: η τέχνη της πολικότητας γίνεται μια φάση της νοητικής αλχημείας, η οποία είναι γνωστή και εφαρμόζεται από τους αρχαίους και από τους σύγχρονους διδασκάλους του Ερμητισμού. Η κατανόηση αυτής της αρχής επιτρέπει να τροποποιεί κανείς τόσο τη δική του πολικότητα όσο και την πολικότητα των άλλων, αν βέβαια θέλει να αφιερώσει το χρόνο και τη μελέτη που απαιτείται για να γίνει διδάσκαλος αυτής της τέχνης.
5. Η αρχή του ρυθμού
«Όλα ρέουν μέσα και έξω. Κάθε πράγμα έχει τη διάρκειά του. Κάθε πράγμα εξελίσσεται και κατόπιν εκφυλίζεται. Η ταλάντωση του εκκρεμούς εκδηλώνεται σε όλα.
Ο χρόνος της αιώρησής του προς τα δεξιά είναι ίσος με το χρόνο της αιώρησής του προς τ’ αριστερά. Ο ρυθμός είναι σταθερός».
Κυμβάλειον
Αυτή η αρχή εκφράζει την αλήθεια ότι σε κάθε πράγμα εκδηλώνεται μια ορισμένη κίνηση, ένα πήγαινε - έλα, μιαπλημμυρίδα και μια άμπωτη, μια ταλάντωση εμπρός και πίσω, μια κίνηση όμοια μ’ αυτήν του εκκρεμούς, κάτι όμοιο με τη θάλασσα που ανεβαίνει και κατεβαίνει. Αυτή η κίνηση δημιουργείται μεταξύ των δύο πόλων, τους οποίους η αρχή περιγράφει και των οποίων την ύπαρξη μας έχει ήδη δείξει. Υπάρχει πάντα μια δράση και μια αντίδραση, μια πρόοδος και μια οπισθοδρόμηση, ένα ανώτατο σημείο και ένα κατώτατο. Αυτό ισχύει για όλα τα στοιχεία του σύμπαντος, τους ήλιους, τους κόσμους, τους ανθρώπους, τα ζώα, το πνεύμα, την ενέργεια και την ύλη. Αυτός ο νόμος εκδηλώνεται στη δημιουργία και στην καταστροφή των κόσμων, στην ακμή και παρακμή των εθνών, στη ζωή κάθε πράγματος και τελικά στη νοητική κατάσταση των ανθρώπων.
Γι’ αυτήν την τελευταία περίπτωση οι Ερμητιστές θεωρούν πολύ σπουδαία τη γνώση αυτής της αρχής. Την έχουν καταλάβει πολύ καλά και ξέρουν ότι η εφαρμογή της είναι παγκόσμια. Ανακάλυψαν επίσης κάποια μέσα για να εκμηδενίσουν τ’ αποτελέσματά της πάνω τους με τη χρήση κατάλληλων τύπων και μεθόδων. Χρησιμοποιούν το νοητικό νόμο της εξουδετέρωσης. Δεν μπορούν να εκμηδενίσουν την αρχή ούτε να σταματήσουν την πορεία της, αλλά έχουν μάθει να αποφεύγουν τ’ αποτελέσματά της επάνω τους ως ένα βαθμό, ο οποίος εξαρτάται από το βαθμό αυτοκυριαρχίας τους. Έχουν μάθει να τη χρησιμοποιούν αντί να χρησιμοποιούνται από αυτήν.
Σε αυτό και σε παρόμοιες μεθόδους συνίσταται η τέχνη των Ερμητιστών. Ο διδάσκαλος του Ερμητισμού κατευθύνει τον εαυτό του στον πόλο που θέλει να μείνει. Κατόπιν εξουδετερώνει την ταλάντωση του εκκρεμούς, η οποία θα έτεινε να τον μεταφέρει προς τον άλλο πόλο. Όλοι όσοι έχουν αποκτήσει ένα κάποιο βαθμό αυτοκυριαρχίας ενεργούν έτσι σε κάποιο βαθμό, λίγο ως πολύ ασυνείδητα.
Αντίθετα ο διδάσκαλος το κάνει συνειδητά χρησιμοποιώντας τη θέλησή του. Καταλήγει να φτάσει σ’ ένα βαθμό νοητικής ισορροπίας και σταθερότητας σχεδόν απίστευτο για τις μάζες που πάνε κι έρχονται εμπρός και πίσω σαν εκκρεμές. Αυτή η αρχή, καθώς και η αρχή της πολικότητας και οι μέθοδοι για να τις αντιμετωπίσουμε και να τις εξουδετερώσουμε, έχουν μελετηθεί με πολλή προσοχή από τους Ερμητιστές και η χρήση τους αποτελεί σπουδαίο μέρος της νοητικής ερμητικής αλχημείας.
6. Η αρχή της αιτίας και του αποτελέσματος
«Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμά της. Κάθε αποτέλεσμα έχει την αιτία του. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με το νόμο. Τύχη δεν είναι παρά ένα όνομα που δίνεται στον μη αναγνωρισμένο νόμο. Υπάρχουν πολλά επίπεδα αιτιότητας, αλλά τίποτε δεν ξεφεύγει από το νόμο».
Κυμβάλειον
Αυτή η αρχή βεβαιώνει το γεγονός ότι υπάρχει μια αιτία για κάθε αποτέλεσμα και ένα αποτέλεσμα για κάθε αιτία, ότι όλα συμβαίνουν σύμφωνα με το νόμο, ότι τίποτε δεν γίνεται τυχαία, ότι τύχη δεν υπάρχει και ότι εφόσον υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα αιτίας και αποτελέσματος και το ανώτερο επίπεδο κυριαρχεί πάντα στο κατώτερο, τίποτε δεν μπορεί να διαφύγει από το νόμο.
Οι Ερμητιστές γνωρίζουν ως ένα σημείο την τέχνη και τις μεθόδους να υψώνονται πάνω από το συνηθισμένο επίπεδο της αιτίας και του αποτελέσματος. Με το να υψώνονται νοητικά σ’ ένα ανώτερο επίπεδο γίνονται η αιτία αντί να είναι το αποτέλεσμα. Τα πλήθη αφήνονται να οδηγηθούν πειθήνια. Υπακούουν σε ό,τι τα περιτριγυρίζει, στις θελήσεις και τις επιθυμίες αυτών που είναι πιο δυνατοί από αυτά, στην κληρονομικότητα, στην υποβολή και σ’ όλες τις άλλες εξωτερικές αιτίες που τα διέπουν σαν να ήταν απλά πιόνια στη σκακιέρα της ζωής. Αντίθετα οι διδάσκαλοι κυριαρχούν τόσο στα συναισθήματά τους, στο χαρακτήρα τους, στις ιδιότητές τους και στις δυνάμεις τους όσο και στο περιβάλλον τους με το να υψώνονται σε ανώτερο επίπεδο.
Γίνονται δάσκαλοι αντί να είναι πιόνια. Παίζουν το παιχνίδι της ζωής αντί να χρησιμοποιούνται και να διευθύνονται από τη θέληση των άλλων ή από εξωτερικές επιρροές.
Χρησιμοποιούν την αρχή αντί να είναι τα εργαλεία της. Οι διδάσκαλοι υπακούουν στην αιτιότητα του ανώτερου, αλλά κυριαρχούν στο δικό τους επίπεδο. Υπάρχει σε αυτήν τη βεβαίωση ένας πραγματικός θησαυρός γνώσεων. Ας το καταλάβει όπως μπορεί ο καθένας.
7. Η αρχή του γένους
«Υπάρχει ένα γένος σε όλα τα πράγματα. Όλα έχουν την αρχή τους, αρσενική ή θηλυκή. Το γένος εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα».
Κυμβάλειον
Αυτή η αρχή κλείνει μέσα της την αλήθεια ότι το γένος υπάρχει σε όλα τα πράγματα. Οι αρχές, το αρσενικό και το θηλυκό, βρίσκονται σταθερά σε δράση. Αυτό είναι αληθινό όχι μόνο στο φυσικό επίπεδο αλλά και στο νοητικό και ακόμη στο πνευματικό.
Στο φυσικό επίπεδο η αρχή εκδηλώνεται με τη μορφή του φύλου. Στο ανώτερο επίπεδο παίρνει μορφές πιο υψηλές, αλλά είναι πάντα η ίδια. Καμιά δημιουργία φυσική, νοητική ή πνευματική δεν είναι δυνατή χωρίς την αρχή αυτή. Η γνώση των νόμων της θα ρίξει φως σε πολλά θέματα τα οποία έφερναν σταθερά σε αμηχανία το ανθρώπινο πνεύμα. Η αρχή του γένους ενεργεί πάντα για να δημιουργήσει και να αναγεννήσει. Κάθε άτομο περιέχει δύο στοιχεία: αρσενικό και θηλυκό ή την ίδια τη μεγάλη αρχή.
Κάθε αρσενικό στοιχείο έχει το θηλυκό του μέρος και κάθε θηλυκή αρχή περιέχει την αρσενική αρχή. Αν θέλετε να καταλάβετε τη φιλοσοφία της νοητικής και πνευματικής δημιουργίας και αναγέννησης, πρέπει να μελετήσετε και να καταλάβετε αυτήν την ερμητική αρχή. Περικλείει τη λύση ενός μεγάλου αριθμού μυστηρίων της ζωής. Επιμένουμε να σας πληροφορήσουμε ότι αυτή η αρχή δεν έχει καμιά σχέση με τις πολυάριθμες επιζήμιες και εκφυλισμένες θεωρίες ούτε με τα διδάγματα και τις εφαρμογές που διαδίδονται κάτω από φανταστικούς τίτλους και οι οποίες δεν είναι παρά εκπόρνευση της μεγάλης φυσικής αρχής του γένους. Τέτοιες μνήμες των αρχαίων ποταπών μορφών του φαλλισμού τείνουν να καταρρακώσουν τη διάνοια, το σώμα και το πνεύμα.
Η Ερμητική Φιλοσοφία πάντα υψωνόταν με αποτροπιασμό εναντίον αυτών των εκφυλισμένων διδασκαλιών που οδηγούν στη λαγνεία, στα ασυγκράτητα πάθη και στηδιαστροφή των αρχών της φύσης. Αν είναι αυτά που ζητάτε, αφήστε αμέσως αυτό το βιβλίο. Ο Ερμητισμός δεν έχει τίποτε που να σας είναι χρήσιμο. Γι’ αυτούς που είναι αγνοί, όλα είναι αγνά. Γι’ αυτούς που είναι κακοί, όλα είναι κακά!
Το Κυμβάλειον[( Link) ή Κλικ στην εικόνα] στην Αγγλική γλώσσα
