Από παιδιά αναζητούμε την κλίση μας. Αναζητούμε εκείνη την ιδιότητα που θα μας κάνει να ξεχωρίζουμε και ταυτόχρονα θα μας βοηθήσει να ενταχθούμε σταθερά σε ένα κοινωνικό σύνολο. Καταπιανόμαστε με δραστηριότητες και χόμπι μπας και βρούμε αυτό που μας τραβάει, αυτό που γεμίζει τη ζωή μας και μας χαρακτηρίζει. Πολλοί μπορεί να ταυτιστούν με την έννοια της «πολυπραγμοσύνης». Είναι αυτό που ενώ οι περισσότεροι φαίνεται να βρίσκουν το κομμάτι τους, εσύ δε φαίνεται να στεριώνεις κάπου. Ίσως ενθουσιάζεσαι με κάτι, αλλά αυτό το πάθος δε διαρκεί πολύ και στο βάθος του χρόνου φθίνει. Δεν μπορείς να διατηρήσεις το ενδιαφέρον σου στο ίδιο άθλημα και οι καλλιτεχνικές σου ανησυχίες δεν καθησυχάζονται με καμία απασχόληση. Πώς όμως οι άλλοι παραμένουν πιστοί στο αντικείμενό τους την ίδια στιγμή που εσύ να αδυνατείς να το εντοπίσεις;
Αντί να αναλογίσεις το βάρος στον εαυτό σου μέσα από συγκρίσεις, σκέψου ότι ο άνθρωπος χρειάζεται ποικιλία. Κάποιοι βρίσκουν την κλίση τους νωρίς, κάποιοι αργότερα και κάποιοι ποτέ. Δε σημαίνει ότι αν δεν την βρεις δεν υπάρχει και δε χρειάζεται να είναι μονάχα μία. Η προσήλωση σε ένα αντικείμενο -ειδικά η φανατική- δεν είναι εποικοδομητική και η πνευματική σταθερότητα έρχεται με την ενασχόληση με πολλούς τομείς. Παρ’ όλο που η επιθυμία για ένταξη σε ένα σύνολο με βάση ένα κοινό γνώρισμα είναι κατανοητή, δε θα πρέπει να δημιουργεί ανασφάλειες και να διαστρεβλώνει την κοσμοθεωρία μας.
Καθένας από μας κρύβει πολλούς εαυτούς. Συγκεκριμένα πολλές πτυχές προσωπικότητας. Ανάλογα την περίοδο, τη φάση και τα δεδομένα του παρόντος, οι επιθυμίες αλλάζουν. Γίνεται να έχεις και καλλιτεχνική και πρακτική πλευρά. Είναι επίσης πιθανό να είσαι ταυτόχρονα απαισιόδοξος και ενθουσιώδης. Να έχεις μέσα σου δηλαδή δύο αντικρουόμενα χαρακτηριστικά που αλληλεπικαλύπτονται περιοδικά. Αυτό που δεν είναι πιθανό είναι να ικανοποιήσεις μία πολυδιάστατη προσωπικότητα μόνο με μία ενασχόληση. Για παράδειγμα, οι σπουδές ή το επάγγελμά σου πόσα στοιχεία του χαρακτήρα σου καλύπτουν; Μπορεί να προάγουν τη φιλοδοξία ή το πνεύμα σου. Μπορεί ακόμα να σου προσδίδουν παραγωγικότητα, αλλά εκπληρώνουν τις ανησυχίες σου σαν οντότητα; Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η εργασία αποτελεί μονάχα υποχρέωση με αποκλειστικό κίνητρο τον βιοπορισμό.
Η ιδεολογία της πολυπραγμοσύνης βασίζεται στη δοκιμή. Να δοκιμάζεις κάτι δηλαδή μέχρι να δεις ότι δε σου ταιριάζει και να το αφήνεις ή αντίστοιχα να συνειδητοποιήσεις ότι σε ενδιαφέρει και να το αναπτύξεις. Ταυτόχρονα όμως να προσθέτεις. Να προσθέτεις νέες ενασχολήσεις ώστε να τεστάρεις τον εαυτό σου και να μην καταπιέζεις ούτε να καταπνίγεις τις πτυχές που σε απαρτίζουν. Σε αυτή την περίπτωση και η απόρριψη συντελεί μία προσωπική νίκη. Ένα βήμα πιο κοντά στην ανακάλυψη του εαυτού. Διαπιστώνεις τι δε σου αρμόζει και σχεδιάζεις μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για σένα. Όσο ανακαλύπτεις το εγώ σου, άλλο τόσο το δημιουργείς. Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι «συν Αθηνά και χείρα κίνει», βασίσου στην τύχη, αλλά κάνε και κάτι. Κινητοποιήσου και δοκίμασε.
Δεν υπάρχει λόγος να περιορίζεσαι. Συμφιλιώσου με την πολυπλοκότητά σου γιατί μέσα από την εξερεύνηση του κόσμου γνωρίζεις καλύτερα εσένα. Όλοι κάποια στιγμή διαπιστώνουν ότι έχουν κάτι άγνωστο μέσα τους. Κάτι ανεξερεύνητο και απροσπέλαστο, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί από μία απλή κλίση μέχρι ένα όνειρο ζωής.
