Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ… Χαθήκαμε. Εμείς που ήμασταν τόσο κοντά, τόσο δεμένοι. Μια ματιά σου έφτανε για να συνεννοηθούμε εκεί όπου τα λόγια δεν μπορούσαν να ειπωθούν. Άλλωστε, μας ήταν άχρηστα.
Ποιος φταίει από τους δυο; Αναμφισβήτητα και οι δυό μας! Σε μια σχέση, φιλική ή ερωτική, δεν φταίει ποτέ μόνο ο ένας. Απλά υπάρχουν “πρέπει” που ο καθένας μας έχει σαν αξίες στη ζωή του, τις οποίες ενώ ξέρει ο άλλος, δεν μπορεί να σεβαστεί. Όχι κακοπροαίρετα πάντα, αλλά γιατί το τι είναι σωστό και τι όχι για τον καθένα μας διαφέρει.
Έτσι, αφήνουμε να χαθούν φιλίες και να εξανεμιστούν πίσω από λόγια που δεν ειπώθηκαν, πίσω από πράξεις που μας πλήγωσαν, τις οποίες δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και να συγχωρήσουμε. Και μένει στην ψυχή μας ένα αγκάθι το οποίο ριζωμένο μέσα μας παντοτινά, θα μας θυμίζει την αδικία, την προδοσία που υποστήκαμε, αλλά παράλληλα θα μας στερεί τη λύτρωση.
Έχουμε μάθει, όταν μας ρωτάνε γιατί χαθήκαμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στις συγκυρίες, στα προβλήματα της καθημερινότητας χωρίς να έχουμε το σθένος να παραδεχτούμε ότι η απόφασή μας αυτή είναι συνειδητή. Ας μην έχουμε όμως αυταπάτες. Κανείς δεν μας ξέχασε κατά λάθος. Οι πράξεις μας είναι επιλογές.
Όποιος μας θέλει στη ζωή του, πάντα θα έχει την ανάγκη να μοιραστεί τα προβλήματά του μαζί μας, να μας ακούσει για ένα πεντάλεπτο όσο φορτωμένο και αν είναι το πρόγραμμά του και το κυριότερο ξέρει πού θα μας βρει.
Όλα τα άλλα είναι απλά φθηνές δικαιολογίες. Εσύ που τις λες με τέτοια ευκολία, σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από αυτές. Ύψωσε το ανάστημά σου και υποστήριξε την απόφαση σου, έχοντας το θάρρος να κοιτάς τον άλλον κατάματα. Σε κανέναν δεν αξίζει να ζει πίσω από τα “μήπως” και τα “γιατί”. Εξήγησέ του το λάθος του βοηθώντας με τον τρόπο αυτό να γίνει καλύτερος άνθρωπος και δίνοντας την δυνατότητα στον εαυτό σου να φτάσει στην λύτρωση.
