Ὄνειρο Ψηφιακῆς Θερινῆς Νυκτός
Σήμερα ονειρεύτηκα ξυπνητός πως ξύπνησα από τον ψεύτη ύπνο του ψεύτη κόσμου. Ένα βουητό, αυτό της αθόρυβης λειτουργίας, η οποία με κρατά μακριά από τις απόμακρες επαφές μου, με έκανε να νοσταλγήσω το ξεχασμένο κουδούνισμα των παλαιών τηλεφωνικών συσκευών.
Τότε το σύνηθες ήταν να σηκωθώ και να περπατήσω προκειμένου να σηκώσω το ακουστικό και να συνομιλήσω με τον καλούντα δίχως να γνωρίζω ποιος είναι.
Είδα λοιπόν στο όνειρό μου τον περιστροφικό επιλογέα των αριθμών και θυμήθηκα τον ήχο και την αίσθηση στην αφή ανάλογα με τον τύπο της συσκευής.
Αλήθεια πόσο ανθρώπινη ήταν εκείνη η επικοινωνία, η αναλογική, που προϋπέθετε τη χρήση της λογικής και της φυσικής νοημοσύνης, σε αντίθεση με την ψηφιακή που απαιτεί τη χρήση κάποιου λογισμικού και της τεχνητής νοημοσύνης.
Τότε αν δεν είχα διάθεση να συνομιλήσω απλώς δεν απαντούσα, σήμερα εκτός αυτού έχω τη δυνατότητα της απόρριψης κλήσης, φαινόμενο καθημερινό στα πλαίσια της γενικότερης αντικοινωνικής συμπεριφοράς του «homo digitious».
Το απαραβίαστο του προσωπικού χώρου και χρόνου και το στοιχείο της έκπληξης όταν έβρισκα μήνυμα στην κασέτα του τηλεφωνητή, αντικαταστάθηκαν από την ακούσια διαθεσιμότητα μέσω μιας ενεργοποιημένης «έξυπνης» συσκευής και το στοιχείο της εξάρτησης από ανιαρές ή ενοχλητικές ειδοποιήσεις και άχρηστα μηνύματα.
Παλαιά η τηλεπικοινωνία απαιτούσε συνδυασμό καρδιάς και μυαλού για τη σύνθεση προφορικού λόγου, σήμερα επιβάλλει πληκτρολόγηση με αυτόματο διορθωτή για την παραγωγή προβλέψιμου κειμένου. Η αλληλογραφία που κρατούσε ζωντανούς τους συνδέσμους έρωτα, συγγένειας και φιλίας καταργήθηκε με την καθιέρωση των ταχύτατων αλλά απρόσωπων μηνυμάτων.
Φράσεις γραπτές ή προφορικές, όπως «τηλεφώνησέ μου», «γράψε μου πώς περνάς», «έχω καιρό να σε ακούσω» κ.ά. μετατράπηκαν σε «πρ τλ», «στλ μνμ», «γτ χθκες» και πάει λέγοντας.
Αυθόρμητα και αβίαστα στο όνειρό μου ήλθαν εικόνες από το παρελθόν, από Κυριακάτικες βόλτες στο Μοναστηράκι με εφημερίδα, καφέ στο μπρίκι και γλυκό κουταλιού στα μαρμάρινα τραπέζια του «Η Ωραία Ελλάς». Βιαστικά πια εκτός ονείρου, τρομάζω να βλέπω τον εαυτό μου στο παρόν, να πρέπει να πίνει τον καφέ σε πλαστικό, να «διαβάζει» ειδήσεις σε κυλιόμενες οθόνες και να τρώει μεταλλαγμένα, σε ελληνικά μαγαζιά με ξενόγλωσσες επιγραφές. Το όνειρο κράτησε λίγο ή πολύ, δεν κατάλαβα, δεν έχω ρολόι, δεν έχω μπαταρία να καλέσω 141, μά τί λέω κι αυτό έχει αλλάξει και τώρα πια χρεώνεται.
Κατάλαβα, στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι για ύπνο. Καλύτερα, ίσως δω κι άλλο όνειρο με στιγμιότυπα από τη χαμένη μου αληθινή ζωή.
Δε νυστάζω όμως ακόμη, άς ψάξω τότε, κάπου έχω τα «Όνειρα» του Κουροσάβα, καλή ιδέα, αν παίξει το video και δεν έχει κολλήσει η κασέτα (αυτά βλέπεις δεν τα «κατεβάζει» κανείς από το σωλήνα…)
