Η Ακεραιότητα
Να φανταστείτε, την έννοια της ακεραιότητας, η οποία είναι καταγεγραμμένη σε κάθε ψυχή, να αρχίσει να δονείται παίζοντας ένα αόρατο «πινγκ-πονγκ» με τον ενεργειακό χώρο γύρω από την ψυχούλα κάθε βρέφους.
Φαντασθείτε την να επιστρέφει αλλοιωμένη σαν «επιβίωση» και να αντιστέκεται… Να ξαναφεύγει και να γυρίζει σαν «υποταγή»…
Η επιβίωση για ένα βρέφος που αδυνατεί να φέρει οποιαδήποτε αντίδραση στους άλλους, μέσα σε ένα επαναλαμβανόμενο πεδίο χρονικών στιγμών δύο ετών της ζωής του, μεταλλάσσεται σε «υποταγή».
Το βρέφος μαθαίνει χωρίς λέξεις έννοιες όπως η υποταγή λόγω της ανάγκης του για επιβίωση… Το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης; Κι αυτή η υποταγή όμως επαναλαμβανόμενη μονομερώς, στο τέλος γίνεται αντιληπτή και καταγράφεται στη συνείδηση του βρέφους σαν «ταπείνωση».
Η πρώτη πεποίθηση είναι έτοιμη…
Μέσα στα πρώτα δύο χρόνια της ζωής κάθε βρέφους, η «ακεραιότητα» έχει κατορθώσει να μεταλλαχθεί, στην πεποίθηση της «ταπείνωσης»…
Νομίζετε πως τελειώσαμε;
Τώρα αρχίζει η ζωή μας… Είμαστε δύο το πολύ ετών και έχουμε μεταλλάξει το πρώτο αρχείο της ψυχής μας δημιουργώντας το εικονικό αίσθημα της έννοιας που ονομάζουμε ταπείνωση… Θα ήθελα τώρα να κάνετε μια στάση και να το νοιώστε… Και για να το νοιώσουμε καλύτερα εμείς οι ενήλικοι, θα ήθελα να βάλουμε μια πιο δύσκολη λέξη για την ίδια έννοια… Ας την πούμε δηλαδή «εξευτελισμό»… Η ίδια έννοια, με πιο βαριά λέξη… Έτσι για να καταλάβουμε τι συμβαίνει… Τώρα επιλέξτε μια κατάσταση νοερά, η οποία είναι ικανή να σας προκαλέσει το εσωτερικό αίσθημα του εξευτελισμού… Για να σας βοηθήσω, θα σας πω εγώ μερικές… Σκεφτείτε την αρχετυπική εικόνα «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» (το κοριτσάκι εδώ είσαστε εσείς), ή την εικόνα του «βιασμού ενός τζιτζικιού» (εδώ είσαστε ο βιαστής), ή του «χαστουκιού από το δάσκαλο», ή της «προσβολής από κάποιο άλλο παιδάκι»… Τέτοιες σκηνές…
Και τώρα προσθέστε τον εαυτό σας να βρίζει την ώρα που οδηγεί, να πετάει σκουπίδια, να απολύει εργάτες, και να οδηγεί εταιρίες του χρηματιστηρίου σε πτώχευση…
Σε αυτό το σημείο, έχουν εξαφανιστεί όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι… πάντα οι συζητήσεις μαζί τους σταματούσαν κάπου εδώ… πάντα… Για αυτό θα παρακαλέσω τον αναγνώστη στο σημείο αυτό, να σκεφτεί κάτι χαρούμενο…
Αυτή η στιγμή είναι σημαντική, για αυτό σκεφτείτε οτιδήποτε που μπορεί να σας γεμίσει χαρά και γαλήνη ώστε να συνεχίσουμε…
Κάντε αν θέλετε ένα διάλειμμα, φωνάξτε αν θέλετε κάτι δυνατά με όλη σας τη δύναμη… βγάλτε το έξω αυτό που μόλις βιώσατε…
ΟΚ. Συνεχίζουμε…
Η «ταπείνωση»… Η ισχυρότερη πεποίθηση μακράν όλων των άλλων…
Γιατί;
Διότι είναι συνδεδεμένη με την επιβίωση… Την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου σε αυτό τον κόσμο… Ο εσωτερικός πόνος από τον εξευτελισμό είναι αβάσταχτος… Ούτε λεπτό…
Και τι γίνεται τότε;
Το Εγώ, αναλαμβάνει δράση… Είναι αυτός ο ρόλος του έτσι κι αλλιώς…
Ποιος δηλαδή;
Να προστατεύει το σώμα από κάθε τι… Κι εδώ η αιτία είναι κάτι παραπάνω από σημαντική… Υπάρχει αβάσταχτος εσωτερικός πόνος… Όχι τώρα… Όχι εκεί που κάθεστε και διαβάζετε τις γραμμές αυτές με τον καφέ σας και μουσικούλα κάπου μακριά να παίζει…Όχι τώρα που έχετε διαβάσει και γνωρίζετε για τι πράγμα γράφω…
Τότε…
Όταν ο κάθε ένας από μας ήταν έξι, εννιά, δώδεκα και δεκατεσσάρων μηνών. Εκείνη τη στιγμή σκεφτείτε το. Να προσπαθείτε να επιβιώσετε, από απλά πράγματα…
Φαντασθείτε δηλαδή, όπως είσαστε στην κούνια, με τα δροσερά μπουτάκια έξω, να σας πλησιάζει μια μέλισσα, χωρίς να το βλέπει κανένας. Να σας χώνει μια τσιμπιά στο μπουτάκι και να γίνεται καπνός. Φαντασθείτε λίγο την σκηνή… Κλαίτε, ουρλιάζετε, σας πλησιάζει η μαμά (αν είναι κοντά), σας κοιτάει αν έχετε λερωθεί, τίποτα, θυμάται ότι μόλις σας τάισε, σας αλλάζει πάλι, σας παίρνει αγκαλιά, αλλά τίποτε. Εσείς ούτε μέλισσα ξέρετε τι είναι, ούτε τσίμπημα, ούτε ότι κάνετε θόρυβο με το κλάμα σας… Εσείς νοιώθετε κάτι, το οποίο δεν γνωρίζετε, ούτε μπορείτε να το εξηγήσετε σε κάποιον, ούτε να ξυστείτε μπορείτε… Μόνο κλαίτε…. Τόσο δυνατά και υστερικά, σαν να πεθαίνετε. Κι εκείνη τη στιγμή αρπάζετε και μια στον ποπό, έτσι, διότι αδυνατούσε η μαμά να κάνει κάτι άλλο, και σταματάτε…
Ο εσωτερικός πόνος όμως υπάρχει ακόμη… εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όπου σας δημιουργεί τρέλα, αναλαμβάνει ρόλο το παντοδύναμο Εγώ να σας προστατεύσει…
Πως;
Με το να σας υποτάξει… Να πονάτε και να σταματάτε να αντιδράτε. Να το θάβετε μέσα σας. Κι όχι έτσι απλά… Σας εκπαιδεύει, με τις πολλές επαναλήψεις που αυτό θα συμβεί, να σας γίνει αυτή η υποταγή συνείδηση, έτσι που στο τέλος να γραφτεί στη συνειδητότητα και να υποτάσσεστε αυτόματα…
Τελειώσαμε;
Όχι φυσικά… Διότι αυτή η υποταγή μέσω ταπείνωσης, δημιουργεί αυτόματα μια συμπεριφορά που μένει μόνιμα γραμμένη στη συνειδητότητα… Το «μαζοχισμό»… δηλαδή τον αυτοπεριορισμό, την αυτοταπείνωση και την αυτόματη υποταγή… (Στο σημείο αυτό, θυμηθείτε τις προτάσεις για αυτόματο έλεγχο των πολιτών, από μια αυτόματη κυβέρνηση… αλλά αυτά θα τα ξαναπούμε).
Ούτε τώρα τελειώσαμε;
Όχι αγαπητέ αναγνώστη… ούτε τώρα τελειώσαμε την περιγραφή της λειτουργίας των πεποιθήσεων… Αντιθέτως μόλις αρχίσαμε…
Η ολική καταγραφή τώρα έχει δημιουργηθεί. Κι εμείς είμαστε ακόμη δύο ετών. Ακόμη δηλαδή, βρισκόμαστε κοντά στην εκκίνηση, στο σημείο μηδέν. Και ήδη έχουμε μια συμπεριφορά μαζοχιστή, να αδυνατούμε να πούμε όχι, να δεχόμαστε να χειραγωγηθούμε σε καταστάσεις πριν ακόμη αυτές δημιουργηθούν. Και φυσικά σε όλο αυτό, ακόμη κι αν οι καταστάσεις ακόμη εκκολάπτονται, με το φόβο ότι θα συμβούν, εμείς αντιδρούμε πρώτοι. Το Εγώ μας, μας εκπαιδεύει έτσι, ώστε πριν μας εξευτελίσει κάποιος, προλαβαίνουμε και τον εξευτελίζουμε εμείς…
Πως;
Απλά πράγματα… Η συμπεριφορά μας γίνεται αυταρχική, και συγχρόνως υποτακτική σε κάτι, μπλέκουμε πάντα με άτομα που σε λίγο καιρό, ή θα τα κατηγορούμε για εξευτελισμό προς εμάς, ή θα μας κατηγορούν εκείνα… Μιλάμε απότομα, έχουμε έλλειψη σεβασμού, αδιαφορούμε για τα πιστεύω και τις αξίες των άλλων, παρακάμπτουμε τις ουρές για να βγούμε πρώτοι, λέμε του κόσμου τα ψέματα και φυσικά παχαίνουμε ασύστολα…
Κάνουμε εξαντλητικές δίαιτες, καταστρέφοντας τις αξίες διατροφής, συντήρησης και επιβίωσης του ίδιου του σώματός μας, και συγχρόνως τρώμε (χωρίς να το συνειδητοποιούμε) και παίρνουμε βάρος. Και μόλις πάρουμε βάρος αρκετό, τότε βγάζουμε ότι πιο στενό υπάρχει στην γκαρνταρόμπα μας και το φοράμε…
Φωνάζοντας έτσι με τη γλώσσα του σώματος δυνατά: «δείτε πως ξεφτιλίζω υπέροχα την εικόνα μου σε όλους σας, πείτε μου τώρα κάτι για να το νοιώσω καλά και να είστε σίγουροι ότι αμέσως μετά θα ακούσετε ότι δεν ακούσατε ποτέ, ώστε να πάρω το αίμα μου πίσω. Τιποτένιοι ξεφτίλες που θα με πείτε χοντρό…»
… Και μόλις εμφανιστεί κάποιος περισσότερο δυνατός από μας «έλα φίλε πλάκα έκανα. Ούτε ένα αστείο;»…
Μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος καυγάς του κόσμου, κι αν τον ρωτήσεις θα σου πει κάτι άσχετο… Ότι πλακώθηκαν για την ομάδα τους, για τη θρησκεία, για το κόμμα τους, για τους Ελ, για το Δία ή γιατί φρέναρε απότομα μπροστά του κάποιος που μάλιστα τον έβρισε άσχημα… Ενώ η αιτία είναι άλλη. Εντελώς άλλη όμως… Βαθιά μέσα μας, δίπλα στην ψυχή μας, μια εικονική πληροφορία, έχει αλλοιώσει την ακεραιότητά μας κι εμείς είμαστε αλλού… Και το πιο αλλού και μακρινό, είναι όταν όλο αυτό το έργο που μόλις διαβάσατε, το εντάξουμε μέσα σε αυτό που ονομάζουμε «έρωτα» κι «αγάπη».
Και από δύο ετών, γινόμαστε είκοσι, τριάντα, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά… και εδώ σταματάμε… Τόση ώρα, γράφω και διαβάζετε μόνο για μια πεποίθηση. Αυτή του μαζοχισμού και της ταπείνωσης. Κι αυτό διότι αν βάζαμε στο παράδειγμα και τις άλλες τέσσερις μαζί με τους συνδυασμούς τους, θα χρειαζόμασταν άλλες είκοσι με τριάντα τέτοιες αναρτήσεις και βάλε. Όμως η ενεργοποίηση αυτή που συζητάμε, συμβαίνει σε όλες μαζί. Μέχρι τα δύο μας χρόνια, άντε μέχρι τα δυόμισι ή τα τρία μας, όλες οι πεποιθήσεις, ενεργές και δυνατές, είναι εκεί… Όλες μαζί και μία-μία μόνη της, είναι ενεργοποιημένες και πανέτοιμες να μας δείξουν πως είναι ο πραγματικός κόσμος μας.
Πως ενεργοποιούνται όμως;
Μόνες τους όχι! Για να ενεργοποιηθούν και να μεταλλαχθούν, χρειάζονται αλληλεπίδραση με τους άλλους, και οι άλλοι που βρίσκονται δίπλα μας μέχρι τα τρία μας, είναι (ως επί το πλείστον) οι γονείς μας, οι παππούδες μας ή οι κηδεμόνες μας τέλος πάντων, δηλαδή αυτοί που μας φροντίζουν και μας μεγαλώνουν… Οι «άλλοι»….
Κι εδώ φτάνουμε σε ένα πολύ κομβικό σημείο… Οι περισσότεροι από μας, μεγαλώνουμε, γερνάμε, μπορεί να πεθάνουμε κιόλας, έχοντας μια προβληματική ή και κατεστραμμένη σχέση με τους γονείς μας ή με τα παιδιά μας αντίστοιχα.
Το ξαναγράφω, ότι τόση ώρα γράφω μόνο για την ταπείνωση αλλά δίπλα σε αυτή, υπάρχει η απόρριψη, υπάρχει η εγκατάλειψη, υπάρχει η προδοσία κι ακόμη τέλος υπάρχει η αδικία…
Πεποιθήσεις που μιας και έχουν ενεργοποιηθεί μέχρι τα τρία μας κι εμείς όλο αυτό το διάστημα, είμαστε με κάποιον ενήλικα που μας φροντίζει να επιβιώσουμε, είναι σίγουρο, ότι η ενεργοποίηση αυτή έχει γίνει από την αλληλεπίδραση τη δική μας μαζί τους. Κι αυτό το μαζί τους τις περισσότερες φορές, πηγαίνει κατ ευθείαν στους γονείς… Και τότε, γονείς και παιδιά, βρίσκονται σε ένα φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων, όπου σχεδόν ολοκληρωτικά, η βαθύτερη αιτία είναι η λάθος αποκρυπτογράφηση των πεποιθήσεων αυτών… Κι αυτό, όσο προχωράμε στο διάβασμα θα πρέπει να το θυμόμαστε και να βλέπουμε το σκηνικό επί πέντε στο τετράγωνο…
Τι συμβαίνει;
Γιατί;
Τι είναι αυτό που ξεκινάει και τελειώνει λάθος; Τι φταίει και η αξία που λέγεται γονική σχέση και οικογένεια, εξευτελίζεται τόσο πολύ, που ακόμα και η καταστροφή της, σε αρκετούς φαίνεται μικρή σαν τιμωρία; Μα είναι το ίδιο…
Το άτομο που μπαίνει σε μια σχέση σαν γονέας, είναι το ίδιο προηγούμενο άτομο που ζούσε με τον αβάσταχτο εσωτερικό πόνο που περιγράψαμε, χωρίς να έχει γίνει ικανό να τον προσδιορίσει ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να τον αποβάλει και να θεραπευτεί.
Έτσι ξεκινάει τη σχέση με το παιδί του και τι κάνει; Το αναπαράγει… Μα είναι αδύνατον να κάνει κάτι διαφορετικό… Πώς να το κάνει; Μαγικά, είναι κι αυτό αδύνατον να γίνει… Και είναι αδύνατον όχι γιατί αγνοεί τον τρόπο, αλλά διότι αγνοεί το πρόβλημα, την πραγματική αιτία… Έχει η μητέρα το μωρό μπροστά της, κατηγορεί τη γειτόνισσα για τα σκουπίδια και την ίδια στιγμή αποπαίρνει το μωρό που λερώθηκε, ή το χαστουκίζει που έπεσε κρέμα στην καθαρή μπλουζίτσα. Του φωνάζει να μην κατουριέται στον ύπνο του.... Και μόλις το μαλώσει, το εκπαιδεύει να σταματήσει αμέσως να κλαίει. Μα πως είναι δυνατόν να σταματήσει ένα μωρό να κλαίει όταν το τρομάζεις περισσότερο με τις φωνές σου…
Διότι στην πραγματικότητα τι κάνει; Το εκπαιδεύει να αδυνατεί να λέει όχι… Κι όλο αυτό χωρίς συνείδηση του τι κάνει ακριβώς.. Και γιατί αυτό; Διότι πονάει αφόρητα και η ίδια… Διότι έτσι έμαθε να αντιδρά… Διότι για αυτή, έτσι είναι ο κόσμος… Ο γονιός εκείνος, ο οποίος ενεργοποιεί μια πεποίθηση στο παιδί του, κλαίει μέσα του… Είναι ένας βαθύτατα πονεμένος άνθρωπος που αγνοεί την πραγματική αιτία. Κι αφού ενεργοποιήσει τις πεποιθήσεις στο παιδί του, αρχίζει το δικό του δράμα. Καταλαβαίνει ότι κάτι νοσηρό υπάρχει μέσα του, αλλά του είναι αδύνατον να το εντοπίσει. Αν πέσει μάλιστα και σε πνευματικούς διδασκάλους, τότε είναι σίγουρο ότι ή θα πέσει από το παράθυρο, ή θα πάει στα σκληρά… Διότι με το που κάνει στροφή προς τα μέσα για να βρει τον εαυτό του, πέφτει πάνω στους πόνους του.. Κι ο πνευματικός δάσκαλος του λέει κάνε στροφή προς τα μέσα, χωρίς να του λέει τι θα συναντήσει μέσα… Το χάος…
Έχει διαλέξει και τον κατάλληλο σύντροφο, στον οποίο μπορεί να κάνει τα ίδια και να δέχεται τα ίδια. Όμως δε το ξέρει. Τα κάνει υποσυνείδητα. Η συνειδητότητα από μόνη της δημιουργεί τη ζωή του αυτόματα, κι αυτός κατηγορεί τους άλλους…
Τσακώνεται με τη σύντροφό του, κι αυτή τον βρίζει «άχρηστε που η μάνα σου σε έκανε σαν τα μούτρα της. Σήκω να πας να βρεις δουλειά να μας θρέψεις»… Κι αυτό είναι κάτι που αυτός το ξέρει… Δεν του λέει κάτι καινούργιο… Αλλά όπως πάει να σηκωθεί να πάει να πάρει δυνάμεις, η ανάγκη του να εξευτελιστεί, να εξευτελίσει τον εαυτό του, τον εμποδίζει…
Τι έγραψα τώρα;
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγραψα μόλις τώρα; «Η ανάγκη του να εξευτελιστεί»… Ποιος; Ο ίδιος; Στον Εαυτό του; Ναι… ο ίδιος έχει εσωτερική ανάγκη να βιώνει εξευτελισμό; Ναι ο ίδιος… Μα γιατί; Διότι το Εγώ, για να κυριαρχήσει, τον έχει εκπαιδεύσει να λέει συνέχεια «ναι».
Να αδυνατεί δηλαδή να πει: «ΟΧΙ»!
Μα πως γίνεται αυτό; Το Εγώ τον εκπαίδευσε, να διεκδικεί τη ζωή του και να επιβιώνει, όταν λέει για παράδειγμα πάντα «ναι». Έμαθε δηλαδή να κυριαρχεί σε μια σχέση, κάνοντας «το καλό παιδί».
Το καλό παιδί όμως είναι ένας ρόλος μάσκα. Είναι ένας ρόλος που το Εγώ δημιούργησε, μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ώστε να μπορεί να κυριαρχεί στους άλλους, αποφεύγοντας τα προβλήματα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εσωτερικό πόνο στο άτομο. Έμαθε δηλαδή να σκύβει «μπροστά» το κεφάλι κι αν θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό, να το κάνει όταν κανένας άλλος δεν τον βλέπει… Έμαθε δηλαδή στο ψέμα…
Θυμηθείτε από πού ξεκινήσαμε… Θυμάστε;
Από την «ακεραιότητα»… Ξέρετε την έννοια έτσι; Κοιτάξτε τώρα που βρισκόμαστε… Και το σημαντικό, χωρίς να το γνωρίζουμε… Έχουμε δημιουργήσει μια σειρά από σχέσεις, όπου αναπτύσσουμε την ανάγκη μας να γινόμαστε «μη ακέραιοι». Ξεφτιλίζουμε τον εαυτό μας με ψέματα, με βρισιές, με βία, με χάος στη ζωή μας χωρίς να το γνωρίζουμε… Το μόνο που γνωρίζουμε (μάλλον που πιστεύουμε για μας) είναι αυτό που μας κατηγορούν οι «άλλοι»… Μας λένε «άχρηστους», «ξεφτίλες», «τιποτένιους», κι αυτές οι λέξεις χτυπάνε σαν καμπάνες στο κεφάλι μας διότι είναι λέξεις που ακούμε από μικροί. Κι εμείς, απλά τις δεχτήκαμε και τις αναπαράγουμε… «Άχρηστη είσαι εσύ και το σόι σου», «βρομιάρα εκεί που σε βρήκα». «Πάψε» του λέει η σύντροφός του… Το αντιλαμβάνεται ότι η λύση είναι αδύνατον να βρεθεί έτσι και με μια λυσσαλέα εσωτερική μάχη προσπαθεί το άτομο να πάψει να βρίζει και να εξευτελίζει τους άλλους γύρω του, αλλά είναι αδύνατον… Απλά αδύνατον…
Γιατί;
Διότι ο εσωτερικός αυτός αβάσταχτος πόνος, μαλακώνει τη στιγμή που αναπαράγεις την πεποίθηση και μετασχηματίζεται σε ηδονή…
Κι αυτό που μόλις διαβάσατε, είναι και η μαγική συνταγή για την φρικιαστική μεταλλαγή ενός «καλού παιδιού» για παράδειγμα σε «βασανιστή των ναζί» μέσα σε μερικά λεπτά… Τον βάζεις να μαστιγώσει ένα άτομο, νοιώθει τον πόνο και αυτός ο πόνος μεταλλάσσεται σε ηδονή… Απλά πράγματα… Τα άτομα που η συμπεριφορά τους περιέχει υποταγή και δυσκολία να πουν όχι, έχουν εσωτερικό πόνο ταπείνωσης, τον οποίο οι επιτήδειοι, μπορούν να μεταστρέψουν σε ηδονή χωρίς να το αντιληφθεί το άτομο… Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που άτομα υπεράνω υποψίας, και υπερβολικά «ήσυχα» μπορούν να διαπράξουν τρομερά εγκλήματα, σε μια στιγμή μέσα Το άτομο που περιγράφαμε, προσπαθεί να σταματήσει όλο αυτό το δράμα να εξευτελίζει τον εαυτό του και τους άλλους, που παίζεται στη ζωή του, αλλά του είναι αδύνατον, διότι μόλις σταματήσει και προσπαθεί να βγει από αυτή την κατάσταση απλά καταπιέζοντας αυτό που αισθάνεται μέσα του, βρίσκει μπροστά του ένα τοίχο. Ένα πελώριο τοίχο που του είναι αδύνατον να τον περάσει, διότι μόλις τον αγγίζει νοιώθει πάλι τον εσωτερικό πόνο… Είναι σαν μια εσωτερική πληγή… Και τότε… πάλι το Εγώ, εμφανίζεται και παίρνει πρωτοβουλία, βάζοντας μπροστά στον πόνο αυτό τη μάσκα του «καλού παιδιού» ώστε να ξεπεράσει το εμπόδιο… διαιωνίζοντας την κατάσταση. Και κάθε μέρα που περνάει, η κατάσταση γίνεται περισσότερο δύσκολη. Συνεχώς εμφανίζονται μπροστά μας, άτομα που –καλώντας τα υποσυνείδητα- μάς αναγκάζουν να αναπαράγουμε την σκηνή… Μέχρι τη στιγμή που από τις πολλές φορές, κάτι θα συμβεί και το άτομο θα «δει», ότι αυτό που κατηγορεί στους άλλους, είναι το ίδιο που κάνει κι ο ίδιος τόσο στον εαυτό του όσο και στους γύρω του.
Η εμπειρία αυτή είναι στην αρχή σοκαριστική και το άτομο προσπαθεί να την αρνηθεί… Ρωτάει τον πνευματικό του δάσκαλο κι εκείνος του λέει να στραφεί προς τον εαυτό του διότι «δεν υπάρχει άλλος». Όμως έτσι, απομονώνεσαι από τα πάντα χωρίς ουσιαστική θεραπεία… Απλά σταματάς να αλληλεπιδράς και να αισθάνεσαι τον πόνο… Απλά σταματάς να ζεις τη ζωή σου μέσα στον κόσμο που επέλεξες να ζήσεις…Τότε;
Τι πρέπει να κάνεις;
Να δεις την αλήθεια σου…
Να δεις αυτό που κάνεις…
Να δεις δηλαδή, ότι με τον άλφα ή βήτα τρόπο, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση τα αναπαράγεις συνεχώς στον εαυτό σου και στους γύρω σου… Κι αυτό είναι το μισό βήμα… Διότι αφού το δεις, θα πρέπει να δώσεις στον Εαυτό σου χρόνο να το αποδεχθεί, διότι μόλις αρχίσεις να το αντιλαμβάνεσαι, τα Εγώ αρχίζουν να σου δίνουν χιλιάδες δικαιολογίες για τις πράξεις σου… Από τη στιγμή που θα το δεις αυτό, χρειάζεται να παρατηρείς τον εαυτό σου όταν το κάνεις… Να παρατηρείς αυτό που νοιώθεις μέσα σου… Τον εσωτερικό πόνο και την μεταστροφή σε ηδονή…
Σιγά-σιγά θα αρχίσεις να «συνειδητοποιείς» το πραγματικό σκηνικό αλλά συγχρόνως θα παρατηρείς ότι είναι αδύνατον να το σταματήσεις διότι το διάστημα αυτό, θα παρουσιάζονται γύρω σου, πολύ περισσότερες περιπτώσεις όπου θα σε αναγκάζουν να αναπαράγεις την συμπεριφορά αυτή.
Τι κάνουμε τότε;
Τότε παίρνεις τη μεγάλη απόφαση… Ποια είναι αυτή; Να αντιληφθείς και να κατανοήσεις τον πόνο του «άλλου»… Ποιου άλλου; Εκείνου που σε εξευτελίζει; Ναι εκείνου… Ο «άλλος» εκείνος τότε, από «κανένας» γίνεται ο ίδιος ο Εαυτός σου…
Εφ όσον σου είναι αδύνατον να δεις τον Εαυτό σου, δες τον «άλλον» που είναι εκεί απέναντι… Διότι αυτός ο «άλλος» έχει τον ίδιο πόνο που έχεις κι εσύ… Κατανοώντας λοιπόν αυτόν, αρχίζεις να κατανοείς τον ίδιο τον εαυτό σου… Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του, τον τρόπο που ξεκινά ένα καυγά, τα υστερικά του κλάματα ή τις φωνές, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι το πόσο πολύ υποφέρει, χωρίς να το αντιλαμβάνεται… Τον νοιώθεις πια… Μέρα με την ημέρα τον νοιώθεις περισσότερο… Και βλέπεις πόσο ίδιος με εσένα είναι…
Και τότε παίρνεις τη μοναδική απόφαση που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή σου…
Για πάντα…
Του δίνεις το δικαίωμα να το κάνει… Γίνεσαι ο γιατρός του άλλου και τον αφήνεις να γλυκαίνει τον πόνο του πάνω σου…
Αλλά πως;
Συνειδητά… Όχι σκύβοντας το κεφάλι και λέγοντας ναι αντί όχι, όπως πριν… Φυσικά και όχι… Διότι έτσι θα επαναλάμβανες ότι έκανες και πριν… Τώρα θα το κάνεις αμφίδρομα… Δίνεις το δικαίωμα σε αυτόν και σε σένα συγχρόνως…
Δηλαδή τι κάνεις;
Δίνεις το δικαίωμα στον εαυτό σου και στον άλλον, να είναι ο Εαυτός τους… Αρχίζεις να αναγνωρίζεις ότι όλο αυτό έρχεται από μέσα σου… Είναι κομμάτι του Εαυτού σου που ζητά να το δεις και να το επαναφέρεις στην φυσιολογική του κατάσταση… Δίνεις το δικαίωμα σε σένα και στον άλλον, να απαλύνετε τον εσωτερικό πόνο της ταπείνωσης… Συνειδητά… Πρόσεξε τη λέξη… Συνειδητά… Διότι έχεις αντιληφθεί τι συμβαίνει…
Έτσι, σταματάς να τον κατηγορείς για οτιδήποτε πλέον διότι αντιλαμβάνεσαι τον βαθύτερο λόγο που το κάνει… Κι αυτός κι εσύ όμως… Και μόλις το κάνεις αυτό, σταματάς να έχεις ενοχές και για τη δική σου συμπεριφορά αλλά αποφασίζεις να το κάνεις ελεύθερα, χωρίς να το σταματάς κάνοντας το «καλό παιδί»…
Δηλαδή τι κάνεις;
Αποφασίζεις να είσαι πια ο Εαυτός σου…
Αυτό είναι το πρώτο βήμα της αυτογνωσίας σου… Διότι αυτό το κομμάτι που λέγεται ταπείνωση, είναι ένα δικό σου κομμάτι… Σου ανήκει…
Είναι η δική σου ακεραιότητα που η αλληλεπίδραση με τον αισθητό κόσμο που ζούμε, την μετέτρεψε ψευδώς… Κι εσύ τώρα αρχίζεις να την αντιλαμβάνεσαι… Να τη συνειδητοποιείς…
Δηλαδή τι να κάνεις;
Να βλέπεις την ψευδή πληροφορία σαν αυτό που είναι… «ψευδής»… Και τι κάνεις δηλαδή;
Ας το πιάσουμε σε μια σειρά…
#Παρατηρείς όλα αυτά που κατηγορείς τους άλλους και αφού τα καταγράψεις, ρωτάς τον Εαυτό σου πώς και πού τα αναπαράγεις κι εσύ ο ίδιος προς του άλλους…
#Στο σημείο αυτό, το εγώ θα σε δικαιολογήσει…
#Σημείωσε αυτά που θα σου πει για να προχωρήσεις…
#Μόλις καταγράψεις τόσο την συμπεριφορά των άλλων όσο και τη δική σου, δες τον τρόπο που δρας ή που αντιδράς…
#Μόλις δεις τη συνολική εικόνα και των δύο σας, κάνε το μεγάλο πρώτο βήμα…
Αποδέξου το γεγονός…
Είναι το πρώτο βήμα της θεραπείας σου και αυτή την αποδοχή, νοιώσε την μέσα σου βαθιά, ώστε να την καταγράψεις στη συνείδησή σου. Αυτό είναι το πρώτο βήμα ξαναλέω…
Η αποδοχή αυτή είναι το μεγάλο βήμα προς τον Εαυτό σου… Το κλειδί… Κι όσο αποδέχεσαι την ικανότητά σου να ταπεινώνεις τους άλλους, τόσο θα το παρατηρείς όταν το κάνεις… Διότι πριν αδυνατούσες να το δεις… Τώρα το βλέπεις, το αντιλαμβάνεσαι… τώρα είσαι συνειδητός κι όχι στον αυτόματο της συνειδητότητας… Τώρα τη συνειδητότητα τη δημιουργείς εσύ ο ίδιος.
Κι όσο εσύ το παρατηρείς, θα το μειώνεις. Θα ελαττώνεις τη συχνότητα της αναπαραγωγής του…
Και τότε θα συναντήσεις το πρώτο θαύμα του μεγάλου σου Εαυτού… Τότε ο Εαυτός σου, θα σου ανταποδώσει ένα μεγάλο δώρο… Όσο εσύ θα το ελαττώνεις, τόσο θα ελαττώνεται γενικά και από τους «άλλους»… Κι όσο μειώνουν οι άλλοι τη συνήθεια να σε ταπεινώνουν, τόσο θα μειώνεις κι εσύ τη συνήθεια να ταπεινώνεις τον ίδιο σου τον Εαυτό…
Και το μεγαλύτερο από όλα τα δώρα που θα λάβεις ξέρεις πιο είναι;
Ότι από εκείνη τη στιγμή με μετά, θα μπορείς να συγκαταλέγεις την ταπείνωση προς τον εαυτό σου και προς τους άλλους, στα ελαττώματα σου συνειδητά. Σημαίνει ότι αποδέχτηκες και αντιλήφθηκες την έννοια της ακεραιότητας που υπάρχει στην ψυχή σου… Την συνειδητοποίησες και κατάλαβες πως αν και ίσως έχεις ακόμη κάποια αρνητικά της χαρακτηριστικά στη γενική συμπεριφορά σου, αυτή είναι εκεί και υπάρχει μέσα σου. Είναι πληροφορία και δυναμικό της ψυχής που φέρεις …
Κι από εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα κατορθώσεις τελικά να παρατηρείς μέσα σου… θα αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι ότι ο αρχικός πόνος που είχες, έχει γίνει πια μικρός… πολύ μικρότερος… και τον κενό χώρο που δημιουργήθηκε, η συνειδητότητα τη γέμισε με γαλήνη… Μια απέραντη εσωτερική γαλήνη…
Προσέξτε τη διαφορά όμως…
Αυτή τη γαλήνη που λέω, μπορεί να τη νιώσει και κάποιος τώρα, πριν ξεκινήσει το ταξίδι του με τον μεγάλο Εαυτό του. Όμως, μόλις σκεφτεί μια σκηνή από αυτές που τον γεμίζουν εσωτερικό πόνο, η γαλήνη αυτή θα γίνει κομμάτια και τη θέση της θα πάρει ο θυμός και το «γιατί». Ένα εσωτερικό βουβό «γιατί» που θα μένει αναπάντητο…
Μετά το πρώτο βήμα όμως προς τον Εαυτό, αυτό το «γιατί» θα αρχίσει να δίνει βουβές εσωτερικές απαντήσεις… Απαντήσεις χωρίς λέξεις και εικόνες αλλά ένα ενιαίο σύνολο που απλά θα μπορείς να αισθανθείς σαν απάντηση. Κι αυτές τις απαντήσεις στο κέντρο αυτής της γαλήνης, θα μπορείς πια να τις καταγράψεις… σαν τη μεγάλη αλλαγή μέσα σου… Κι αυτή η καταγραφή, θα ενωθεί με τις υπόλοιπες από όλους όσους έφτασαν στο ίδιο επίπεδο με σένα…
Μέχρι τη στιγμή που η συνειδητότητα να αρχίσει να το αναπαράγει μόνη της… Μέχρι να αλλάξει ολόκληρη η πληροφορία που περιέχει για τον κόσμο μας…
- Πεποίθηση Α'. Η Ακεραιότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της "Ταπείνωσης"
- Πεποίθηση Β'. Η Πίστη Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Του Ελέγχου
- Πεποίθηση Γ'. Η Μοναδικότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Απόρριψης
- Πεποίθηση Δ'. H Δυαδικότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Εγκατάλειψης/Εξάρτησης
- Πεποίθηση Ε' - Η Ισορροπία Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Αδικίας
